Σημασία έχει το τελευταίο 100στάρι...

gtsom@yahoo.com
Όλοι έχουμε παρακολουθήσει Ολυμπιακούς, παγκόσμιους, ευρωπαϊκούς ή ακόμη και εθνικού επιπέδου αγώνες στίβου, και ειδικά αυτούς των δρόμων ημιαντοχής ή αντοχής. Ε λοιπόν, οι παρούσες εκλογές έχουν αυτόν ακριβώς το χαρακτήρα.
Ξεκινούν (έστω ας πούμε στο αγώνισμα των 5 χιλιομέτρων), και στα 4.999 μέτρα, οι δύο κύριοι διεκδικητές του χρυσού έχουν βγει μπροστά, στα δε 4.998 τα πράγματα είναι σαφώς ξεκαθαρισμένα (στο ελληνικό όπως και σε όλο το σύγχρονο παγκόσμιο πολιτικοεκλογικό σύστημα, δύο είναι πάντα αυτοί που διεκδικούν τη πρώτη θέση.

Το χάλκινο είναι για το ονόρε, οι δε υπόλοιπες θέσεις για κάποια μόρια, για μία θέση κηπουρού σε κάποιο Δήμο ή για εμπλουτισμό του βιογραφικού). Στους επόμενους γύρους ο ένας παίρνει το κεφάλι και ο άλλος τον ακολουθεί, ενώ οι υπόλοιποι έχουν μείνει απελπιστικά πίσω (στο παράδειγμά μας δεν υπάρχει ρόλος λαγού, αν και θα μπορούσε να τον διεκδικήσει ο Καρατζαφέρης).

Φτάνουμε προς το τέλος του αγωνίσματος και χτυπά το καμπανάκι για το τελευταίο 400σάρι. Αυτός που είχε πάρει το κεφάλι από την αρχή εξακολουθεί να προηγείται, ενώ ο δεύτερος είναι σταθερά πίσω του.

Πρώτη στροφή, δεύτερη, η ευθεία, τρίτη, τελευταία στροφή, μπαίνουνε στη τελική ευθεία, στο τελευταίο κατοστάρι. Και εκεί που οι περισσότεροι επευφημούν τον πουσαρισμένο με επικοινωνιακά αναβολικά και στομωμένο με δημοσκοπικές τεστοστερόνες αρχικά πρώτο (χουλιγκάνοι νταβατζήδες της παραεξουσίας, φανατικοί μιντιοεργολάβοι των ΚΠΣ, αρρωστημένοι επαμφοτερίζοντες οπαδοί και επιτήδειοι θιασώτες και λαμόγια της διαπλοκής εκτός ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΝΔ, κλακαδόροι κονδυλοφόροι υπαλληλίσκοι, χειροκροτητές τηλεπερσόνες ως βαποράκια και ορντινάτσες του παρασκηνίου, αστείοι κομιστές DVD και γραφικά λαθρόβια παράσιτα τρωκτικών της Πέμπτης και ευτραφών του Σαββάτου σε πληρωμένη αποστολή με διατεταγμένο και καθορισμένο ρόλο), βγαίνει από την εξωτερική γραμμή ο μέχρι τότε δεύτερος, με υψηλότερης τιμής ροπή ταχύτητας από τον πρώτο (στη φυσική ονομάζεται επιτάχυνση στη δε εκλογική ορολογία συσπείρωση). Στα 60 μέτρα είναι πίσω του, στα 50 άμεσα πίσω του, στα 40 τον πλησιάζει, 30 μέτρα και τον φτάνει, 20 και τον προσπερνάει, πριν το νήμα εμφανώς μπροστά, νήμα, το κόβει, πρώτος (δεν χρειάζεται ούτε καν φώτο-φίνις).

Κάποιοι θα πουν, “εντάξει, είναι ένα σενάριο”. Κάποιοι άλλοι, “καλά τι μας λες. Αυτά δε γίνονται στις εκλογές”. Τρίτοι, “γράφεις ανοησίες”. Πιθανόν όλα αυτά, αλλά και κανένα από αυτά. Φυσικά και οι εκλογές δεν είναι τζόκερ, λότο ή λαχείο. Μπορεί να είναι όμως στοίχημα. Όχι του ΟΠΑΠ, αλλά προσωπικό. Στη περίπτωση μας, του Καραμανλή. Τον βλέπουμε, βγαίνει μπροστάρης στη γραμμή εκκίνησης και σε όλο τον αγώνα. Κάποιες κότες της ομάδας (μη ξεχνάμε ότι τα κόμματα είναι οργανισμοί, ομάδες), αντί να μαζεύουν βαθμούς για αυτή, “την έχουν κάνει” ή παίζουν κατενάτσιο. Άλλος στην ασφάλεια του Επικρατείας μήπως και παίξει ρόλο υπερκομματικό, άλλη στο κρεβάτι του πόνου μπας και τη λυπηθούν και της δώσουνε πάλι τη πρώτη θέση στο Α` Αθήνας. Οι περισσότεροι υπόλοιποι αγωνίζονται για τη προσωπική τους επίδοση και όχι τη συνολική βαθμολογία της ομάδας.

Ένα είναι το σίγουρο. Ο Καραμανλής (δυστυχώς) τρέχει μόνος. Σε όλο τον αγώνα. Έναν αγώνα προσωπικό και πολιτικά μοναχικό, αλλά αγωνιστικό και ουσιαστικό. Έχει όμως μαζί του μεγάλη μερίδα σκεπτόμενων πολιτών. Αυτών που τον πίστεψαν και τον πιστεύουν. Γιατί είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους.

Και μία πρόταση. Μετά τις 4 Οκτωβρίου να πάρει κεφάλια, να κάνει ανανέωση και να πετάξει έξω από το ρόστερ όλους εκείνους που αγωνίζονται για τη προσωπική λεζάντα και την αύξηση του κασέ τους (και ειδικά των της οικογένειας των αγίων και των πέριξ αυτής), με βλέμμα στα όποια ενδεχόμενα μελλοντικά μεταγραφικά παζάρια και όχι για τη φανέλα της ιδεολογίας και το μάζεμα βαθμών για την ομάδα.