Θά μάθουμε άραγε ποτέ τί πραγματικά έγινε στό Βατοπέδι; Τί γίνεται τώρα με την ρωσόφωνη Μονή Αγίου Παντελεήμονος στό Αγιο Ορος;

Φυσικά ο καθένας έχει την άποψή του για το τι πραγματικά ήταν το Βατοπέδι. Υπάρχουν πάντως κάποιοι πού λένε ότι ενδεχομένως τα πράγματα δέν ήταν τόσο αθώα ούτε και τόσο απλά. Σέ κάθε περίπτωση τό Αγιο Ορος ποτέ δέν ήταν μόνο ένας απλός τόπος περισυλλογής καί προσευχής....

Διαβάζουμε στήν σημερινή Καθημερινή...
...Αντιδράσεις στην ελληνορθοδοξία προκαλούν διαδοχικές δηλώσεις στελεχών της Ρωσικής Εκκλησίας με τις οποίες θέτουν ζήτημα επανεξέτασης ή ερμηνείας των «πρωτείων» στην Ορθοδοξία, αμφισβητώντας, εμμέσως πλην όμως σαφώς, την ιεραρχική δομή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και τον πρωτεύοντα ρόλο του Οικουμενικού Θρόνου.....

......Ταυτόχρονα έντονο προβληματισμό σε πολλούς Αγιορείτες προκαλεί, σύμφωνα με πληροφορίες, μια θέση που φέρεται να διατύπωσε ο Αρχιεπίσκοπος Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, ο οποίος επισκέπτεται τη ρωσόφωνη Μονή Αγίου Παντελεήμονος στο Ορος. Σε ομιλία του την Κυριακή, σύμφωνα με μαρτυρίες, υποστήριξε ότι η Μονή αποτελεί μέρος της Αγίας Ρωσίας, όπως και άλλες περιοχές που συγκροτούν τον ίδιο πνευματικό χώρο. Υπενθυμίζεται πως το Αγιον Ορος και οι 20 μονές που το συγκροτούν υπάγονται στην πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου......
Διαβάζουμε επίσης από τον διαδικτυακό τόπο www.imalex.gr άρθρο τού Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου....
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Η λάμψη και η ακτινοβολία της εκκλησιαστικής εξουσίας έσβυσαν πιά. Μάλλον αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ήταν άλλες οι εποχές που η Πίστη γινόταν πορφύρα και ο Σταυρός ακροθίνιο στο στέμμα. Τώρα πλέον η Πίστη λογιάζεται ανάλογα με το πόσο αναπαύει συνειδήσεις κι όχι ανάλογα με το πόσο εμπνέει στρατούς.

Η χριστιανική Πίστη, ή θα απαντήσει σε εναγώνια ερωτήματα της εποχής μας ή ας σιωπήσει για πάντα. Μά, ας το παραδεχθούμε: είμαστε αναγκαίοι αλλά λιγότερο ενδιαφέροντες απ’όσο νομίζουμε. Οι λεπτομέρειες του Τυπικού μας, το ιεροτελεστικό της λατρείας μας, η κηρυκτική γλώσσα μας, η μεγαλωσύνες των δογμάτων μας, η συμβολικὴ των αμφίων μας, παρά την ιστορία τους και την αξία τους, αφήνουν παντελώς αδιάφορο τον σύγχρονο άνθρωπο, που η μεταφυσική του ενασχόληση περιορίζεται στη φευγαλέα και χαλαρή σκέψη περί του αν υπάρχει Θεός και ποιά είναι η σχέση Του μαζί μας.

Οι παρεμβάσεις μας, των εκκλησιαστικών προσώπων, στο πολιτικό γίγνεσθαι, ενοχλεί τον απλό άνθρωπο και δικαίως, η ιδρυματική φιλανθρωπία μας γίνεται ακόμα ανεκτή ως ωφέλιμη, επειδή αναπληρώνει την ανυπαρξία του Κράτους - Πρόνοιας και δεν θίγει, ακόμα, την ιδιωτική πρωτοβουλία που ορμά με μανία πλουτισμού στο χώρο. Κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διέρρηξε, μέχρι τώρα, τους δεσμούς του με την Εκκλησία, είναι επειδή δεν βρήκε με τι να την αναπληρώσει. Την ανέχεται, λοιπόν, για λόγους φολκλορικούς και για το ενδεχόμενο, Θεός φυλάξοι, που θα χρειασθεί να εμψυχώσει εθνικισμούς.

Σ’ αυτήν, λοιπόν, την πραγματικότητα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να αποσείσει επάνω από την Ορθόδοξη Εκκλησία την μομφή της εθνικιστικής και εγωϊστικής ασυνεννοησίας, συντονίζοντας την σύγκληση πανορθοδόξου Συνόδου, προκειμένου η Ορθοδοξία να αρθρώσει λόγο που θα αντικαταστήσει το σημερινό της ψέλλισμα.

Και ξαφνικά, η ρωσική Εκκλησία προτάσσει το θέμα των πρεσβείων των Πατριαρχείων. Αφού παλλινόρθωσε και επιχρύσωσε τους δικεφάλους, ανασύρει τώρα από τα τσαρικά σεντούκια τα οράματα που καλλιέργησε ο φεουδαρχικός 18ος αιώνας της.

Ξέρουμε ότι, η γενική ιστορία ένα πράγμα μόνο διδάσκει: ότι δεν διδάσκει τίποτε! Αλλά και η εκκλησιαστική το ίδιο;

Κατά τη διάρκεια των 80 χρόνων της κομμουνιστικής απάτης, ξεχάσαμε τους ρώσσους αξιωματικούς που ως ρασοφόροι, πριν και μετά τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, έκρυβαν κάτω από τα ράσα τους τα διπλωματικά έγγραφα με τα οποία αλώνιζαν στο Άγιο Όρος, στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία. Και προσκυνήσαμε τους στάρετς της Σιβηρίας και τις Λαύρες του Βορρά. Αγαπήσαμε τον Σεραφείμ του Σάρωφ, τον Ιωάννη τον Ρώσσο, τον Ιωάννη της Κροστάνδης και εκατοντάδες ακόμα αγίους της ρωσσικής γης, όπως βιογράφονταν στα βιβλία της Μονής Παρακλήτου και αλλού. Και προσευχόμασταν στην Ελλάδα για την λύτρωση του ξανθού γένους.Μέσα μας ελπίζαμε κιόλας. Ότι τώρα που η Ελλάδα αποχρωματίζεται πνευματικά και αποχριστιανίζεται θεσμικά, ίσως θα μπορούσαμε να συνεργασθούμε στην καλλιέργεια εκκλησιαστικού φρονήματος στους λαούς μας, προκειμένου να νικήσουμε την προτεσταντοποίηση που μας πιέζει. Εμας ήδη αφόρητα, εκείνους όπου να’ναι.

Όμως μια συζήτηση για τα Πρεσβεία των Θρόνων, ακούγεται τόσο ανεδαφική και γελοία στην εποχή μας. Ποιός, εκτός από μας θα την κατανοήσει; Ποιός, εκτός από μας θα ασχοληθεί; Είναι καιρός για να ακουστεί, ότι η Ορθοδοξία, τυρβάζεται με φαντάσματα του παρελθόντος, όταν τόσοι ελπίζουν σ’αυτήν και στη δραστικότητα του λόγου της; Είναι θεματολογία αυτή που θα αγγίξει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του; Είναι πρόβλημα αυτό που δυσκολεύει τη δραστική επίδραση του Ευαγγελίου στις σύγχρονες κοινωνίες που πνίγονται έξω από το σκάφος της Εκκλησίας;

Μια αναδρομική διεκδίκηση. Μια ρεβανσιστική αποκοτιά. Μια εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Μια απαρχή κυοφόρησης καινούργιων σχισμάτων. Ένας εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά κυρίως, μια εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που ενώ μας ζητούν ψωμί, εμείς ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες!

Στην κομψή και ύπουλη αθεΐα, στην παγερή μεταφυσική αδιαφορία, στην επιστροφή στον παγανισμό και στην ειδωλολατρία, στην οικονομική ανέχεια, στην χαλάρωση της οικογένειας, στον εκτροχιασμό των ηθών, στην ανεργία, στις αυτοκτονίες, στις αθρόες μεταναστεύσεις, στους βιοηθικούς ακροβατισμούς, στην επιστημονική προσπάθεια υποκατάστασης του Δημιουργού, στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική τακτική για θρησκευτικό συγκρητισμό, εμείς θα προτάξουμε «επιχειρήματα» για την πρωτοκαθεδρία των θρόνων μας;

Ε! τότε είναι που θα μας φτύσει ο πλανήτης! Αφού πρώτα βλασφημηθεί, εξαιτίας μας, το Όνομα του Χριστού στά έθνη.

✥ Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος