Είναι ένας έφηβος έτοιμος να ταξιδέψει χωρίς γονείς; Δύο Βρετανίδες, μητέρα και κόρη, σχολιάζουν.
Από τη μια η 17χρονη Ρόζι που ζητά να πάει με την παρέα της στον Κάβο της Κέρκυρας με το φτηνό αλκοόλ και τα κλαμπ που δεν κλείνουν πριν από τα ξημερώματα. Από την άλλη οι ανήσυχοι γονείς που τελικά ενδίδουν στο αίτημα. Πότε ένα παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να κάνει διακοπές μόνο του; Μητέρα και κόρη καταθέτουν στην εφημερίδα «Guardian» τις απόψεις τους.
Η ΜΗΤΕΡΑ:
ΤΖΟΑΝΑ ΜΟΥΡΧΕΝΤ
«Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα προειδοποιείς»
«ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ» γρύλισε ο άνδρας μου όταν του είπα ότι η Ρόζι, η 17χρονη κόρη μας, ζήτησε να πάει στον Κάβο της Κέρκυρας με τους φίλους της για μια βδομάδα. Τότε πώς βρέθηκα δύο εβδομάδες αργότερα στο αεροδρόμιο του Γκάτγουικ να την κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια καθώς περνούσε από τον έλεγχο; Σε τέσσερις ώρες θα έφτανε στον Κάβο. Θα την ξανάβλεπα ζωντανή; Δεν είμαι υπερβολική: αυτό το καλοκαίρι τουλάχιστον πέντε οικογένειες σαν τη δική μου αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους για να μάθουν μερικές ημέρες αργότερα ότι δεν θα επέστρεφαν ποτέ. Την περασμένη βδομάδα ο 17χρονος Αντρέ Γιανγκ ήταν το τελευταίο θύμα: το πτώμα του βρέθηκε στην Κρήτη με αρκετά χτυπήματα στο κεφάλι. Τον Ιούλιο ο 19χρονος Άλαν Μίλιγκαν βρέθηκε νεκρός στην Τενερίφη. Γιατί λοιπόν οι γονείς επιτρέπουν στα παιδιά τους να κάνουν αυτές τις επικίνδυνες διακοπές; Ο άνδρας μου κι εγώ υποχωρήσαμε τελικά επειδή τα επιχειρήματα της Ρόζι ήταν πειστικά. Μας διαβεβαίωσε πως η ίδια και οι φίλοι της θα πρόσεχαν ο ένας τον άλλον, ότι όλοι τους ήταν καλά παιδιά και μας υποσχέθηκε ότι θα μας έστελνε τουλάχιστον ένα μήνυμα την ημέρα για να ξέρουμε ότι είναι ζωντανή. Έπειτα από δέκα ώρες αφότου την αποχαιρέτησα στο αεροδρόμιο έστειλε το πρώτο μήνυμα. Το μόνο που έγραψε ήταν: «Έφτασα. Φιλιά». Προσωπικά θα επιθυμούσα να πάει σε ένα πιο ασφαλές μέρος για διακοπές από αυτά τα λεγόμενα εφηβικά θέρετρα. Αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις από ένα σημείο και μετά είναι να προειδοποιείς τα παιδιά να μην το παρακάνουν με το αλκοόλ, την ηλιοθεραπεία και το σεξ και να τα προειδοποιείς ξανά και ξανά ελπίζοντας ότι κάποια από τις συμβουλές σου θα πιάσει τόπο. Η Ρόζι επέστρεψε στο σπίτι ασφαλής και ήδη μου λέει ότι θέλει να ξανακάνει ένα τέτοιο ταξίδι το επόμενο καλοκαίρι. Ήδη ο συναγερμός έχει αρχίσει να χτυπάει μέσα μου.
Η ΚΟΡΗ:
ΡΟΖΙ ΣΜΙΘ
«Πρέπει να κάνουμε λάθη και να μαθαίνουμε από αυτά»
ΟΤΑΝ ρώτησα τη μαμά μου και τον μπαμπά μου αν μπορούσα να πάω διακοπές για μια βδομάδα με τους φίλους μου, το τελευταίο πράγμα που υπέθετα ότι θα απαντούσαν ήταν «ναι». Πράγματι, στην αρχή ήταν αρνητικοί. Έτσι, προσπάθησα να τους πείσω: τους είπα ότι ένα Σαββατόβραδο στο Λονδίνο δεν έχει μεγάλη διαφορά από τις νύχτες στην Κέρκυρα. Θέλω να πω, εάν ανησυχούσαν ότι θα μπορούσα να μεθύσω στην Κέρκυρα και να σκοτωθώ, το ίδιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στο Λονδίνο; Τελικά συμφώνησαν, έστω και απρόθυμα. Η μαμά μου με συνόδευσε στο αεροδρόμιο και ταξίδεψα μόνη μου, καθώς οι φίλοι μου είχαν κλείσει εισιτήρια προτού πείσω τους γονείς μου. Όταν έφτασα, πήγα στο δωμάτιο των αγοριών, τα οποία με υποδέχθηκαν με ένα ομαδικό «σβήσε το φως και άσε μας να κοιμηθούμε». Έτσι, αφού άφησα τους πιωμένους φίλους μου και τα πράγματά μου στο δωμάτιο, άρχισα να εξερευνώ το μέρος για να ανακαλύψω ότι επρόκειτο για το κλασικό στερεότυπο των διακοπών για νέους. Όλοι μιλούσαν αγγλικά, παντού πουλούσαν φτηνό αλκοόλ και παντού έμοιαζε σαν σκηνικό ενός φτηνού αμερικάνικου φιλμ. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν έπειτα από μια παραφορτωμένη χρονιά- τόσο σουρεαλιστικό, που λειτούργησε σαν απόδραση. Παρά το γεγονός ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα έβγαινα έξω κάθε βράδυ, ήταν αδύνατο να κρατήσω την υπόσχεσή μου. Όλοι είναι αποφασισμένοι να κάνουν όσο περισσότερα μπορούν μέσα σε μια βδομάδα ελευθερίας. Και ναι, όλοι κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν σε άλλη περίπτωση και τρέλες και ξυπνάνε την επόμενη μέρα βρίσκοντας κάτι φοβερές φωτογραφίες πλάι τους. Ακόμη δεν ξέρω εάν οι γονείς μου το μετάνιωσαν. Αυτό που ξέρω είναι πως πέρασα πολύ όμορφα και ότι όπου και να πήγαινα διακοπές θα υπήρχε αλκοόλ για να πιω και ο κίνδυνος να σκοτωθώ. Πρέπει να μας δίνεται η ευκαιρία και ο χώρος να κάνουμε λάθη και να μαθαίνουμε από αυτά. Μόνο έτσι θα μάθουμε να επιβιώνουμε στον μεγάλο, άγριο κόσμο.http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4532673
Σχόλια