«Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά...». Η κηδεία τού Jackson; Ιt’s only business man...

Σεναριακές ανατροπές είχε η κηδεία του Τζάκσον, αφού κανείς δεν περίμενε ότι η σορός, μετά την επιμνημόσυνη δέηση, θα μεταφερόταν στο γήπεδο του μπάσκετ για τη συναυλία. Ετσι, ο Τζάκσον βρέθηκε για τελευταία φορά στη σκηνή, αλλά αυτή τη φορά μέσα σε ένα χρυσό φέρετρο. Αντί για δροσερό χορτάρι, αντί για τόπο χλοερό, η σορός βρέθηκε ανάμεσα σε γιγαντοοθόνες, κάμερες, ηχεία και χιλιάδες θαυμαστές

Την ίδια ώρα, στο Διαδίκτυο οργίαζαν οι φήμες και τα κανάλια τις μετέφεραν αμάσητες. Π. χ., κάποιοι αναρωτήθηκαν αν η σορός βρισκόταν πραγματικά μέσα στο φέρετρο, ενώ κάποιος έκανε υποθέσεις για το αν θα σηκώσουν ή όχι το καπάκι της κάσας στη διάρκεια της συναυλίας. Και να αναλογιστεί κανείς ότι ο Τζάκσον ήταν δέκα ημέρες άταφος…

Πολλά λουλούδια, πολλά τραγούδια, πολλή συγκίνηση. Το να πούμε ότι η θλίψη αυτή ήταν κίβδηλη ή ότι ο νεκρός δεν αξίζει τα δάκρυα γνωστών και αγνώστων θα ήταν ύβρις, όμως δύσκολα βγαίνει από το μυαλό μας η σκέψη ότι ο μεγάλος ενορχηστρωτής της παγκόσμιας συγκίνησης ήταν η βιομηχανία του τηλεοπτικού και μουσικού θεάματος. Οπως έλεγαν οι μαφιόζοι στον κινηματογραφικό «Νονό», «it’s only business».

Αρκετοί ομιλητές στο Στέιπλς Σέντερ παρουσίασαν τον Τζάκσον σαν Μεσσία, σαν προφήτη σταλμένο από τον Θεό στη Γη. Μα και μόνο το γεγονός ότι ήταν μεγάλος καλλιτέχνης αρκεί για να τον σεβόμαστε, είτε μας άρεσαν τα τραγούδια του είτε όχι, ενώ κάποιες τραγικές πτυχές της ζωής του προκαλούν τη συμπόνια και των πιο κυνικών. Η μεταθανάτια αγιοποίηση μπορεί να είναι χρήσιμη για τη δισκογραφική αγορά και για τον τουρισμό στο Λος Αντζελες, όχι όμως για την ίδια τη μουσική. Σε λίγο καιρό δεν θα ακούμε να μιλούν για την «καριέρα» του Τζάκσον, αλλά για τη «διδασκαλία» του.

«Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά...» Τους στίχους αυτούς του Βαμβακάρη θυμήθηκα προχθές, βλέποντας τρεις μαυροντυμένες κυρίες που μιλούσαν για τον Τζάκσον στο αφιέρωμα του Alpha. Mαύρα μίνι, μαύρα στρας, μαύρο τοπάκι, μαύρο έξωμο φουστάνι, με μαύρα φτερά και πούπουλα τον ουρανό θα ντύσω και το όνομά σου αθάνατο με γκλίτερ θα γυαλίσω.

Η κηδεία αυτή δεν ήταν απλώς ένα φαραωνικό τηλεοπτικό «ιβέντ», αλλά πιθανόν να αποτελέσει μέτρο σύγκρισης της δημοφιλίας και της λάμψης κάθε επωνύμου. Πόσα ελικόπτερα τηλεοπτικών σταθμών πετούσαν πάνω από το νεκροταφείο; (Στην περίπτωση του Τζάκσον, 20). Πόσα sites κόλλησαν από τα πολλά μηνύματα; Πόσες «σελέμπριτις» έδωσαν το «παρών»; Πόσοι τηλεθεατές παρακολούθησαν την τελετή «λάιβ»; Με πόσα κιλά χρυσάφι ήταν ντυμένο το φέρετρο;

Το 1972 ήταν δίσεκτη χρονιά για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, αφού τότε πέθαναν η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Στράτος, ο Γιάννης Παπαϊωάννου και ο Μάρκος Βαμβακάρης. Κανέναν από αυτούς δεν τον θυμόμαστε για τη λαμπερή κηδεία του, όμως κάποιοι στίχοι, κάποιες ερμηνείες, κάποια τραγούδια τους για πάντα θα λάμπουν σαν «τα λούλουδα του κάμπου».http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/07/2009_321483