Αεροδρόμιο Μυκόνου, Δευτέρα. Το πλήθος μέγα, ο συνωστισμός αφόρητος. Οι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου περιμένουν να επιβιβασθούν στην πτήση για την Αθήνα, υποφέροντας τον εξευτελισμό της μάζας. Η ψευδαίσθηση του glamour φθείρεται βασανιστικά από τον εκνευρισμό. Ξάφνου, ο κύριος αερολιμενάρχης εμφανίζεται, ακολουθούμενος από άλλους αξιωματούχους (λιγότερο σημαντικούς) και σαν δρεπανηφόρο άρμα ανοίγει ένα διάδρομο. Ενα ρίγος διαπερνά το πλήθος των αδαών! Να είναι για τον Ομπάμα; Τον Αμπράμοβιτς; Μήπως για τον Ντίμη Κρίτσα;
Από εκεί και πέρα όλα εκτυλίσσονται τυλιγμένα σε μια εκτυφλωτική λάμψη. Ενα αγγελικό, θείο πρόσωπο περνά. «Αιθέρια εφηβική μορφή /αόριστη με διάβα γρήγορο», για να το θέσω καβαφικά. «Φορούσε ένα T-shirt ασημί, μπορεί χρυσαφί», μου λέει ο πληροφοριοδότης της στήλης, διατηρώντας ωστόσο τις επιφυλάξεις του, καθώς ήταν θαμπωμένος από το κάλλος της θείας μορφής. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα ηδυπαθείας, τη θεία μορφή ακολουθούσε η συνοδεία της, αποτελούμενη από τρία αγόρια χαριτόβρυτα και τρεις ξανθές νεάνιδες, του είδους που απαντάται συχνά να χορεύει επάνω στις μπάρες των μαγαζιών της Μυκόνου με ελαφρολαϊκά. «Καλέ, αυτός είναι ο Διόνυσος! Δεν βλέπεις και τον θίασο του;», ψέλλισε η συνοδός του πληροφοριοδότη μου, προτού λιποθυμήσει. Δεν είχε δίκιο όμως - αδίκως λιποθύμησε. Επρόκειτο για κοσμικό υπουργό της κυβέρνησης: εκείνον που κλαίγεται ότι «ευτυχώς που γίνεται και κανένας γάμος, για να ξεκλέβουμε κανένα Σαββατοκύριακο».
Ο φίλος που μου μετέφερε τη σκηνή δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι μέσα στο πλήθος των «ανώνυμων» (σε αντιδιαστολή με τους λεγόμενους «επώνυμους») ήταν και ένας άλλος υπουργός της κυβέρνησης, ο οποίος περίμενε όπως όλοι οι άλλοι, χωρίς να διεκδικεί ειδική μεταχείριση. Και δεν ήταν ο μόνος: όλοι το πρόσεξαν και έκαναν την αναπόφευκτη σύγκριση. Φαντάζομαι ότι ορισμένοι θα θυμήθηκαν και τον αφορισμό του Οσκαρ Γουάιλντ ότι η μόνη πραγματική αμαρτία στη ζωή είναι η ρηχότητα..http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_29/07/2009_323817.
Σχόλια