Είναι η ΝΔ, μετά τόν μεγάλο Καραμανλή, τό κόμμα πού δέν έχει όραμα; Είναι - στήν ουσία - τό κόμμα τής παρένθεσης;

Ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα; Ποιος είναι ο αληθινός αντίπαλος του Καραμανλή; Η φίλη μου η Λήδα, κοσμοπολίτισσα, πρώην στέλεχος πολυεθνικής που κινείται μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης, το περιέγραψε με δύο ακριβώς λέξεις: «Νo vision». Δεν υπάρχει όραμα στην Ελλάδα.

Ο δημόσιος λόγος εγκλωβίστηκε πολύ γρήγορα στη σκανδαλοθηρία, στην παραπολιτική και το κουτσομπολιό, ώστε η παραμικρή νύξη για την αληθινή πολιτική, αυτή που αφορά τα όνειρα και τις προσδοκίες των πολλών, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο με ταχύτητα. Δύο χρόνια τώρα ασφυκτιούμε! Συζητάμε καθημερινά για τους ανασφάλιστους Πακιστανούς του ενός, για την «ηθική» της off-shore του άλλου, για τη βίλα του τρίτου, το διαμέρισμα της κόρης του άλλου, τα τεντζερέδια της άλλης, τα ερωτικά παραστρατήματα και τις απόπειρες του παράλλου, και ο χρόνος κυλά ανεπαισθήτως κάτω από τα πόδια μας.

Ο πήχυς των προσδοκιών μας από τη διακυβέρνηση έπεσε τόσο πολύ, ώστε φθάσαμε να δηλώνουμε ικανοποιημένοι αν ο Καραμανλής καθαρίσει τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. μέχρι τις προσεχείς εκλογές. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να είναι πολιτικό ζητούμενο το ηθικώς αυτονόητο; Εκεί πέσαμε; Αλλα νομίζω πρέπει να είναι τα ζητούμενα της κοινωνίας από τον πρωθυπουργό, από τον οποίο οι Ελληνες - παραδόξως μετά τα όσα έχουν συμβεί - έχουν προσδοκίες. Ο κ. Καραμανλής βαρύνεται μ’ ένα ιστορικό χρέος: να μη δικαιώσει τους ισχυρισμούς της αντιπολίτευσης ότι ιστορικά η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα διεκδικεί και κερδίζει την εξουσία «εκτάκτως», μόνο όταν θέτει στην ατζέντα θέματα διαφάνειας. Το 1990 κέρδισε την εξουσία με σημαία την «κάθαρση» (και υπήρξε παρένθεση), το 2004 κέρδισε με σημαία το «σεμνότητα και ταπεινότητα» (και κινδυνεύει να γίνει λίγο μεγαλύτερη η παρένθεση). Αν η Ν.Δ. είναι η παράταξη των μεγάλων επιλογών, τότε δεν είναι δυνατόν να έρχεται στην εξουσία κομίζοντας «διαφάνεια» και να φεύγει κατηγορούμενη για «συγκάλυψη» (και το ’93 και τώρα). Αλλη πρέπει να είναι η κληρονομιά που αφήνει. Είναι, λοιπόν, στοίχημα για τον Καραμανλή να διαφοροποιήσει την ηγεσία του από το παρελθόν. Αίτημα κοινωνικό, ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσες χαμένες ευκαιρίες, είναι η επιμονή στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Η επιστροφή στον «ανολοκλήρωτο εκσυγχρονισμό» που άφησε πίσω του ο Σημίτης.

Ο κόσμος που διψά για το καινούργιο έδωσε το 2004 απεριόριστη ισχύ στον Καραμανλή για να το φέρει, μόνο που εκείνος έκανε περιορισμένη χρήση της σε σχέση με τις προσδοκίες. Κατοχύρωσε τη δεύτερη εκλογή, μα δεν άλλαξε όσα έπρεπε. Ακόμη και τώρα, όμως, τίποτα δεν τέλειωσε. Κάθε φορά που ο Καραμανλής δίνει συνεντεύξεις στην τηλεόραση, ο κόσμος τον παρακολουθεί. Στο τέλος, όμως, σχολιάζει: «Καλός, αλλά είναι μόνος». Ασχημο αυτό. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να σου αναγνωρίζουν οι πολίτες ότι έχεις σχέδιο - όραμα για τον τόπο αλλά να απομακρύνονται επειδή νιώθουν ότι δεν έχεις ικανό στρατό για να το φέρεις εις πέρας.http://blogs.e-tipos.com/manoliskotakis/archive/2009/06/15/6505.aspx