Τί νά σκέφτεται άραγε τώρα πού μιλάμε η Δήμητρα Λιάνη γιά τήν Ολυμπιακή; (Είναι γλυκό τό πιοτό τής αμαρτίας)
Αξέχαστες εποχές....
Τώρα θέλουν νά τήν πουλήσουν....
Νά τήν κάνουν "κανονική" εταιρεία....
Μέ έσοδα-έξοδα , ισολογισμούς....
Ομως γίνεται έσοδα-έξοδα η ιστορία?
Ο θρύλος?
Τά γλέντια?
Οι εμπειρίες εν πτήσει?
Οι σαμπάνιες?
Οι αναμνήσεις μιάς ζωής?
Χωράει η ζωή , το συναίσθημα σε έναν ψυχρό φύλλο χαρτί?
Οχι βέβαια....
Η Ολυμπιακή πρέπει να μείνει δική μας....
Οχι βέβαια....
Η Ολυμπιακή πρέπει να μείνει δική μας....
Εστω γιά λογους ιστορικούς...
Αφιερώνουμε τή Ρίτα στά παλιά αφεντικά και για 3 λεπτά σταματάμε τό χρόνο και αποτίουμε (ελάχιστο) φόρο τιμής....
Σχόλια
Δεκαετία του 80, η απόλυτη decadance της πολιτικής ζωής της χώρας.
Το γηραιό ραμολιμέντο παρατάει τη γυναίκα και τα παιδιά του και τα φτιάχνει με μιά αμόρφωτη αγελάδα που την είχε γλεντήσει ο μισός εφοπλισμός.
Και ο φτωχός λαός επευφημούσε το κατόρθωμα.
O tempora o mores.
Είδες τι καλό δάσκαλο και πρότυπο είχε η σημερινή γενιά των πρασινοφρουρών;
Μου αρέσει που μερικοί ιδεολόγοι νεοδημοκράτες και κεντρώοι επιμένουν στη σοβαρή και με επιχειρήματα αντιπαράθεση με τους πράσινους τυχοδιώκτες.