Η παρισινή «Le Μonde» δημοσίευσε τις προάλλες μια πολύ ενδιαφέρουσα ανταπόκριση απεσταλμένου της στη Λευκωσία για την υπόθεση των «αγνοουμένων». Η ανταπόκριση αυτή περιλάμβανε δύο στοιχεία και μια μεγάλη αλήθεια. Ολα γνωστά εδώ φυσικά αλλά σε λίγους: πρόκειται για θέμα «ταμπού».
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν μόνο πολλοί ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι θύματα της θηριωδίας του Αττίλα· υπάρχουν και τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι θύματα της θηριωδίας Ελληνοκυπρίων. Πολύ λιγότεροι φυσικά αυτοί από τους δικούς μας. Αλλά ας μην ξεχνάμε και τις πληθυσμιακές αναλογίες... Αυτή την αλήθεια μας την έκρυβαν ή την απέδιδαν στην τουρκική προπαγάνδα. Και τούμπαλιν. Τώρα που βρέθηκαν ξεροπήγαδα με πτώματα ακόμη και παιδιών, τα πράγματα αλλάζουν. Και για τους μεν και για τους δε. Γίνεται κατανοητό ότι κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της θηριωδίας. Οι κυπριακές εφημερίδες γράφουν αντικειμενικά τα όσα αποκαλύπτονται. Οι δικές μας συνήθως όχι......
Σχόλια
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν μόνο πολλοί ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι θύματα της θηριωδίας του Αττίλα· υπάρχουν και τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι θύματα της θηριωδίας Ελληνοκυπρίων. Πολύ λιγότεροι φυσικά αυτοί από τους δικούς μας. Αλλά ας μην ξεχνάμε και τις πληθυσμιακές αναλογίες... Αυτή την αλήθεια μας την έκρυβαν ή την απέδιδαν στην τουρκική προπαγάνδα. Και τούμπαλιν. Τώρα που βρέθηκαν ξεροπήγαδα με πτώματα ακόμη και παιδιών, τα πράγματα αλλάζουν. Και για τους μεν και για τους δε. Γίνεται κατανοητό ότι κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της θηριωδίας. Οι κυπριακές εφημερίδες γράφουν αντικειμενικά τα όσα αποκαλύπτονται. Οι δικές μας συνήθως όχι.
Τα ενδιαφέροντα στοιχεία είναι πρώτον (και μπράβο στην Κύπρο) ότι με τη βοήθεια του ΟΗΕ μια ειδική κοινή επιτροπή επιστημόνων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων έχει αναλάβει τις σχετικές έρευνες και προχωρεί, με βάση τις αναλύσεις όλων των ευρημάτων, και ανάμεσά τους το DΝΑ των ανθρωπίνων υπολοίπων που ανακαλύπτονται, στην ταυτοποίηση των οστών ώστε να αποδοθούν στις οικογένειές τους και να θαφτούν όπως πρέπει. Και, δεύτερον, ότι πια αρκετοί από όσους κάτι γνωρίζουν αποφασίζουν να το πουν και έτσι βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα αρκετοί «τάφοι».
Αυτό είναι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό για τις οικογένειες που δεν μπορούσαν καν να ζήσουν το πένθος τους. Υπάρχουν μανάδες που από το 1974 περίμεναν να ακούσουν στον δρόμο το παιδί τους να επιστρέφει: δεν ήθελαν- ίσως και να μην τις άφησαννα πιστέψουν ότι δεν θα το ξανάβλεπαν. Και υπάρχουν- ή τουλάχιστον υπήρξαν- κοπελιές που με τον ίδιο τρόπο περίμεναν τον χαμένο καλό τους και γέρασαν. Αν δεν τον περίμεναν, κυρίως στα χωριά, η κοινωνία θα τις καταδίκαζε.
Η τραγική αυτή υπόθεση έχει ένα επιπλέον διπλό ενδιαφέρον για όλους μας και εδώ στην Ελλάδα.
Πρώτον, αποδείχνει πόσο εύκολα λειτουργεί η προπαγάνδα όταν έχει όχι μόνο πολιτικό αλλά και δήθεν «πατριωτικό» χαρακτήρα. Και πόσο εύκολα μπορεί να γίνει κανείς συνεργός της (έγινα πριν από 30 χρόνια!).
Δεύτερον, αποδείχνει ότι σε αντίθεση με τους καλούς συναδέλφους άλλων χωρών, όπως οι ΗΠΑ, δεν πιστεύουμε πώς ό,τι είναι αληθινό είναι εθνικό αλλά ότι μόνο όταν κάτι είναι εθνικό είναι και αληθινό. Το διαπιστώνουμε αυτό με όλα τα «εθνικώς ευαίσθητα» θέματα και με την κολοβή ενημέρωση που τόσοι και τόσοι παρέχουν στον ελληνικό λαό για την εξέλιξή τους. Λες και, παρά τη γενικευμένη καχυποψία που μας χαρακτηρίζει, δεν μπορούμε να υποψιαστούμε καν τα πολιτικάντικα παιχνίδια που παίζονται από πολλούς. Κάποιες αλήθειες για το χτες και το σήμερα μπορεί να βοηθήσουν για ένα καλύτερο αύριο. Και να η μάχη για τα σχολικά βιβλία ιστορίας που από την Ελλάδα μετακόμισε δυστυχώς στην Κύπρο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη υπόθεση.
somerit@otenet.gr http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=250343