Τα στοιχεία που κάνουν τους αδελφούς Παλαιοκώστα αγαπητούς στο λαό, τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν και τους τοποθετούν σε μια κατηγορία μόνους τους αλλά και που έκαναν τους περισσότερους έλληνες να γελάσουν με χαρά και έκπληξη όταν έμαθαν τη δεύτερη απόδραση, «δένουν» με ένα παγκόσμιο αρχέτυπο. Αυτό του λαϊκού «γενναιόκαρδου ληστή».
Ο θρύλος του απαντάται σε όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Γενναίος και κατατρεγμένος, βγήκε στην παρανομία επειδή τον αδίκησαν ή σκότωσαν - πάντα άδικα- κάποιον δικό του. Παίρνει τα όπλα όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους ομοίους του. Κλέβει και μοιράζει στους φτωχούς ό,τι έχει. Σέβεται τη ζωή και χαίρεται με την προσφορά. Προσφέρει χωρίς φειδώ. Δε λογαριάζει και πολύ τον εαυτό του. Είναι ιππότης με τους αδύναμους, που τον καταλαβαίνουν και τον στηρίζουν. Οι φίλοι του είναι πιστοί - εκτός από έναν, αλλά αυτο το μαθαίνουμε στο τέλος της ευγενικής, γενναίας του ιστορίας. ......
.....Οι πρόσφατες δεκαετίες στην Ελλάδα φάνηκε να «ηρωοποιούν» και να προβάλλουν ένα άλλο είδος ληστή, το αντικοινωνικό «λαμόγιο» της ρεμούλας, της κατάχρησης κρατικού χρήματος και της αρπακτής. Όσο όμως και αν πολλοί εζήλωσαν το πρότυπο της «καπατσοσύνης» που οδηγάει τζιπούρα, κουτουπώνει πλαγκώνα και διαμένει στα Βόρεια Προάστια, φαίνεται ότι η οικονομική κρίση και οι επαναλαμβανόμενες κινηματογραφικές αποδράσεις επανέφερουν της ισορροπίες και θυμίζουν, έστω "σε επίπεδο ντάτσουν", τα ιστορικά λαϊκά πρότυπα. Όχι Κοσκωτάς. Παλαιοκώστας.....
ΥΓ. 3 χρόνια με αναστολή στόν αρχιφύλακα τής Γ πτέρυγας "έριξε" τό δικαστήριο πρίν από λίγο γιά συμμετοχή σε απόδραση με ενδεχόμενο δόλο. Ασκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος. Επίσης 6 μήνες με αναστολή σέ εσωτερικό φρουρό γιά κατοχή γκλόμπ στό σπίτι του. Επίσης το δικαστήριο έδωσε πίσω την δικογραφία για περαιτέρω διερεύνηση και για άλλες ευθύνες στο συμβούλιο τών φυλακών. Μιά καλή, μικρή αρχή....
Σχόλια
Ο θρύλος του απαντάται σε όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Γενναίος και κατατρεγμένος, βγήκε στην παρανομία επειδή τον αδίκησαν ή σκότωσαν - πάντα άδικα- κάποιον δικό του. Παίρνει τα όπλα όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους ομοίους του. Κλέβει και μοιράζει στους φτωχούς ό,τι έχει. Σέβεται τη ζωή και χαίρεται με την προσφορά. Προσφέρει χωρίς φειδώ. Δε λογαριάζει και πολύ τον εαυτό του. Είναι ιππότης με τους αδύναμους, που τον καταλαβαίνουν και τον στηρίζουν. Οι φίλοι του είναι πιστοί - εκτός από έναν, αλλά αυτο το μαθαίνουμε στο τέλος της ευγενικής, γενναίας του ιστορίας.
Για τους βρετανούς ήταν ο Ρομπέν των Δασών. Για τον Γούντυ Γκάθρι είναι ο Πρήτυ Μπόυ Φλόυντ, που η ιστορία του είναι από αυτές που διηγείσαι στα παιδιά. Ένας βοηθός σερίφη τον προσβάλει ενώπιον της καλής του, πιάνονται και ο Φλόυντ τον σκοτώνει. Βγαίνει στην παρανομία και «του φορτώνουν όποιο έγκλημα γίνεται στην Οκλαχόμα», αλλά Φλόυντ είναι λεβέντης, γενναίος και δίκαιος: «πολλοί αγρότες που είχανε πεθάνει στην πείνα λένε ακόμη πως αυτός ο εγκληματίας πλήρωσε τις υποθήκες τους και έσωσε τη γη τους».
Σε άλλο τραγούδι του μεγάλου βάρδου, είναι ο «δειλός μπάσταρδος» Ρόμπερτ Φορντ σκοτώνει, πυροβολώντας πισώπλατα, τον Τζέσε Τζέημς «που δεν ήθελε ποτέ η ψυχή του την παρανομία» και που τον διώχνουν από το σπίτι του στο Μιζούρι οι λακέδες των ιδιοκτητών των σιδηροδρόμων, αφού σκοτώσουν τη μητέρα του. Όλοι τους είναι λαϊκοί ήρωες, έμπνευση των τροβαδούρων πολύ πριν το ροκ ή τον Γκάθρι.
Η παράδοση του «καλού ληστή» ευδοκιμεί φυσικά και στην χώρα μας. Αρχής γενομένης από την ορθόδοξη παράδοση, η οποία προβάλλει ως προνόμιο γενναίων ληστών αλλά και αγίων, ειδικά των σαλών αγίων την κλοπή για τη βοήθεια προς τους φτωχούς. Έχοντες το άπτωτο, τόσο ο άγιος Συμεών ο δια Χριστόν Σαλός όσο και ο Ρώσος σαλός Βασίλειος ο Ευλογημένος, κλέβουν ψωμί από το φούρνο, τρόφιμα από τα μαγαζιά, για να τα διαθέσουν στους μη έχοντες και καταδικάζουν ανοικτά την εκμεταλλεύτρια εξουσία.
Ειδικά όμως από την Τουρκοκρατία έως το σήμερα, καχύποπτος απέναντι σε μια εξουσία και ένα κράτος που θεωρεί ξένο ή εχθρικό, ο Έλληνας δεν έπαψε να θαυμάζει ―κρυφά ή φανερά― όσους στέκονται απέναντι του προτάσσοντας την τόλμη τους και τον προσωπικό τους ηθικό κώδικα. Πρώτους και καλύτερους τραγούδισε τους «κλέφτες και αρματωλούς», γνωστούς επί αιώνες τόσο για τον ελεύθερο βίο τους στα βουνά ―ο οποίος δελέασε τον Βασίλη και δεν τον άφησε να «κάτσει φρόνημα»― όσο και για τις ληστείες τους εναντίων των Οθωμανών αλλά και των κοτζαμπάσηδων.
Την σκυτάλη θα πάρουν μετεπαναστατικά οι «ληστές των ορέων», όπως ο Γιαγκούλας και ο Νταβέλης, οι οποίοι θα αναδειχθούν σε, έστω αμφιλεγόμενους, λαϊκούς ήρωες και θα εμπνεύσουν πλούσια μυθοπλασία σε λαϊκές φυλλάδες και μυθιστορήματα της εποχής. Η επώνυμη μυθοπλασία, άλλωστε, ποτέ δεν άφησε ανεκμετάλλευτο το μοντέλο αυτό του λαϊκού, έντιμου και γενναιόκαρδου παράνομου, που βοηθά όσους αδικεί η εξουσία, σπρωγμένος και ο ίδιος στην παρανομία.
Ο Δον Διέγο δε λα Βέγα μπορεί να γεννήθηκε χάρτινος ήρωας από την πένα του Τζόνστον ΜακΚάλυ, αλλά ως Ζορρό - η αλεπού- είναι απολύτως αληθινός για γενιές αναγνωστών και κινηματογραφόφιλων. Άλλωστε και ο Καραγκιόζης, ο κατεξοχήν φανταστικός ήρωας του Έλληνα, δεν ενσαρκώνει το πρότυπο του «καλού κλέφτη», ο οποίος ζεί παραβατικά, με μικρές και μεγάλες κλοπές, απατεωνιές και κατορθώματα; Η αλήθεια είναι ότι όλοι, λίγο πολύ, χαίρονται όταν ταπεινώνεται μια αλαζονική εξουσία, και οι θερμόαιμοι έλληνες και μεξικάνοι και οι ―στερεοτυπικώς― «σφιχτοί» Ιάπωνες.
Το 19ο αιώνα, στις αρχές, ζει και ο Ιάπωνας γενναίος και δίκαιος ληστής, Χιροκίσι, που έχει το παρατσούκλι Νεζούμι Κόζο, το «ποντικόπαιδο». Κλέβει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς, είναι γενναιόδωρος και ευγενικός με τις γυναίκες, ακολουθεί πιστά τα βήματα του Ισικάουα Γκεμόν, του θρυλικού νίντζα ληστή του 16ου αιώνα που αντιδρά σε κάθε αδικία, κλέβει από τους κακούς φεουδάρχες και νικά τους σαμουράι τους για να βοηθά τους δυστυχείς χωρικούς τους - οι έχθροί του τον έβρασαν ζωντανό. Στην Κίνα, είναι Οι Παράνομοι Του Βάλτου, που καταγράφεται τον 18ο αιώνα αλλά στηρίζεται σε παλαιότερα στοιχεία και το βίο αγαθοεργών ληστών/ ηρώων. Στην Ινδία, η Φουλάν Ντέβι, η βασίλισσα των ληστών, γίνεται σύμβολο της δικαιοσύνης και της αναγκαίας αυτοδικίας για γυναίκες και ακτήμονες.
Στην Ουκρανία τον λένε Ουστύμ Καρμαλιούκ, κλέβει από τους φεουδάρχες και δίνει στους φτωχούς, στην Ιταλία τον γεννά η αγροτική Σικελία και τον λένε Σαλβατόρε Τζουλιάνο, στην Αυστραλία είναι ο φανταστικός Τζακ Ντούλαν ή ο σάρκινος Νεντ Κέλλυ. Στην Πολωνία και την Σλοβακία είναι ο Γιούρο Γιάνοσικ, ελεύθερος και δυνατός στα όρη Τάτρα, μαζί με τους πιστούς του συντρόφους, να κλέβει τους πλούσιους και να προστατεύει και ενισχύει τους φτωχούς. Ο χρόνος τον στόλισε με υπερ-δυνάμεις, βόλι και μάτι κακό δεν τον πιάνουν, κινείται σαν τον άνεμο, είναι δυνατός και γενναίος και υποκύπτει μόνο στην αγάπη - η προδοσία του φίλου ή της αγαπημένης είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στην Εσθονία είναι ο Ρούμου Χούρι, παιδί του 19ου αιώνα, αληθινό πρόσωπο, ένας γνήσιος Ρομπέν στο πλευρό κάθε κατατρεγμένου.
Γεννημένοι στην αγροτική παράδοση, οι ληστές περνούν από την βιομηχανική εποχή χωρίς να χάσουν τη λάμψη τους. Άλλοτε πολιτικοποιημένοι, όπως ο θρυλικός αναρχικός, εχθρός του Φρανκισμού, Σαμπατέ, άλλοτε άγριοι γιοί της αστικής βίας, όπως ο γάλλος Ζακ Μεσρίν, άλλοτε έξυπνοι και προκλητικοί εκδικητές σαν τον Ενρίκ Ντουράν, που έκλεψε 500.000 ευρώ από τις τράπεζες για να χρηματοδοτήσει αντι-τραπεζικές δράσεις, και διέδωσε την ιδέα του εκδίδοντας εφημερίδα που μοιράστηκε από τους φίλους και τους θαυμαστές του δωρεάν στο μετρό.
«Τι είναι πιο ωραίο από το να ληστεύουμε αυτούς που μας ληστεύουν και να μοιράζουμε τα χρήματα σε εκείνους που καταγγέλουν αυτή την κατάσταση και δημιουργούν εναλλακτικές λύσεις;», αναρωτιόταν στο φύλλο ο ληστής των τραπεζικών ορέων, που αποτελεί το πιο πρόσφατο σύμβολο των αδυνάτων που βλέπουν στο τραπεζικό σύστημα το νέο εκμεταλλευτή τους.
Οι πρόσφατες δεκαετίες στην Ελλάδα φάνηκε να «ηρωοποιούν» και να προβάλλουν ένα άλλο είδος ληστή, το αντικοινωνικό «λαμόγιο» της ρεμούλας, της κατάχρησης κρατικού χρήματος και της αρπακτής. Όσο όμως και αν πολλοί εζήλωσαν το πρότυπο της «καπατσοσύνης» που οδηγάει τζιπούρα, κουτουπώνει πλαγκώνα και διαμένει στα Βόρεια Προάστια, φαίνεται ότι η οικονομική κρίση και οι επαναλαμβανόμενες κινηματογραφικές αποδράσεις επανέφερουν της ισορροπίες και θυμίζουν, έστω "σε επίπεδο ντάτσουν", τα ιστορικά λαϊκά πρότυπα. Όχι Κοσκωτάς. Παλαιοκώστας.
http://www.skai.gr/master_story.php?id=112474
ΜΙΖΑΣ,ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΗΡΩΑ.
ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ,ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ?
ΚΑΙ ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ.