«Κυρία ζητεί κυρία για συγκατοίκηση και μοίρασμα εξόδων». Πολλοί Ελληνες ψάχνουν συγκάτοικους γιά να τα βγάλουν πέρα καί γιά να "σπάσουν" τή μοναξιά.
«Δύσκολα τα βγάζεις πέρα με μία σύνταξη και σπίτι στο ενοίκιο», δηλώνει ο 67χρονος κ. Παναγιώτης, ο οποίος τον περασμένο μήνα αποφάσισε να δημοσιεύσει αγγελία στην οποία ζητεί ένα συνομήλικο κύριο για να μην πληρώνει μόνος του το ενοίκιο τουλάχιστον. «Εγώ ζω στο κέντρο της Αθήνας με τη σύνταξη του ΟΓΑ. Τα παιδιά μου δεν είναι μαζί μου. Πώς να τα καταφέρω. Ε, τώρα στα γεράματα, ας το ζήσω και αυτό. Να βρω κάποιον να μοιραστώ στα έξοδα. Μόνο να μην πίνει και να μη βρίζει»......
Σχόλια
Και αν πολλοί υποστηρίζουν ότι η συγκατοίκηση για δύο γυναίκες είναι πιο εύκολη, δεκάδες είναι και οι άνδρες ηλικιωμένοι που καταφεύγουν στην αναζήτηση συγκάτοικου μέσω αγγελιών, για να μοιραστούν τα έξοδα σε ένα «διαμερισματάκι των 50 τετραγωνικών μέτρων» με μόνη προϋπόθεση να είναι χαμηλών τόνων.
«Δύσκολα τα βγάζεις πέρα με μία σύνταξη και σπίτι στο ενοίκιο», δηλώνει ο 67χρονος κ. Παναγιώτης, ο οποίος τον περασμένο μήνα αποφάσισε να δημοσιεύσει αγγελία στην οποία ζητεί ένα συνομήλικο κύριο για να μην πληρώνει μόνος του το ενοίκιο τουλάχιστον. «Εγώ ζω στο κέντρο της Αθήνας με τη σύνταξη του ΟΓΑ. Τα παιδιά μου δεν είναι μαζί μου. Πώς να τα καταφέρω. Ε, τώρα στα γεράματα, ας το ζήσω και αυτό. Να βρω κάποιον να μοιραστώ στα έξοδα. Μόνο να μην πίνει και να μη βρίζει».
Βασικό ρόλο στην επιλογή του ή της συγκατοίκου παίζει η υγεία. «Διαλέγουμε και εμείς. Δεν μπορείς σήμερα να εμπιστεύεσαι κανέναν. Ούτε ακόμη και γυναίκες. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Με πήραν τηλέφωνα κάποιες κυρίες. Συναντήθηκα με μερικές. Ομως ακόμη δεν έχω καταλήξει. Και άντε με τον ύπνο τα καταφέρνεις, αλλά με τα υπόλοιπα; Χρειάζεται προσοχή», λέει η κυρία Ελένη «άνω των 75 χρόνων».
Στις αγγελίες δεν καταφεύγουν μόνο λόγω της κρίσης. Είναι και πολλοί ηλικιωμένοι που δεν «χωρούν» στο σπίτι των παιδιών. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως αυτή του κ. Κώστα, που την αγγελία έβαλε για λογαριασμό του δικός του άνθρωπος: «Είναι σαν να θέλουν να με ξεφορτωθούν, αλλά τι να κάνω. Τώρα προς το τέλος της ζωής μου δεν θέλω να γίνω βάρος. Εχω βρει έναν σαν και μένα αλλά δυσκολεύομαι να το τολμήσω. Μια γκαρσονιέρα για δύο γέρους και μάλιστα σε ισόγειο στο κέντρο. Θα μας σκοτώσουν για ένα ευρώ».
Σε αντίθεση με τον κ. Κώστα, μια 70χρονη («και νέα και ωραία είμαι, αλλά δεν χρειάζονται γερογκρινιάρηδες για παρέα») δεν το πολυσκέφτηκε: «Εγώ δεν το ζάλιζα πολύ. Μια κυρία με πήρε τηλέφωνο. “Παίρνω 400 ευρώ το μήνα. Αυτά έχω. Στην τράπεζα έχω μόνο τα έξοδα για το μεγάλο ταξίδι”, μου είπε. “Δέχεσαι ή όχι; Μαγειρεύω και ωραία πολίτικα φαγητά”. Συμφώνησα. Δεν είχα και διάθεση να περνάει και ο κάθε ταλαίπωρος από κει λες και κάνεις πασαρέλα. Πονάει η ψυχή σου. Ολα τα περίμενα. Δεν μπορώ να πω. Τη φοβόμουνα τη μοναξιά. Δεν περίμενα να φτάσω στο σημείο να μοιραστώ τα έξοδα. Το είδα και αυτό… Λέω και το άλλο όμως. Εζησα για να το δω. Για σκέψου το και αυτό».http://www.e-tipos.com/newsitem?id=76687