Οι πολιτικοί συντάκτες ή αναλυτές μετατρέπονται σε άτυπους συμβούλους, συνεργάτες, φερέφωνα, ντουντούκες, βοηθούς ή παρατρεχάμενους πολιτικών προσώπων
Ενσωματωμενοι δημοσιογραφοι
Το πολιτικό ρεπορτάζ είναι το σημαντικότερο στην εσωτερική ιεραρχία των μέσων ενημέρωσης. Οχι γιατί το υπηρετούν οι έχοντες την καλύτερη παιδεία ή τις μεγαλύτερες ικανότητες, αλλά γιατί (συχνά) αποτελεί γέφυρα με το πολιτικό σύστημα. Οι πολιτικοί συντάκτες, δηλαδή, έχουν επαφή-επικοινωνία, κάποιες φορές ειδική σχέση, με κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές της αντιπολίτευσης. Αυτό σημαίνει, σε πρώτο επίπεδο, ότι έχουν ενημέρωση για όσα πρόκειται να συμβούν και, σε δεύτερο επίπεδο, ότι βρίσκονται κοντά σε κέντρα λήψης αποφάσεων. Με βάση τον παραδοσιακό ορισμό της δημοσιογραφίας, οι πολιτικοί συντάκτες ελέγχουν την πολιτική τάξη, ειδικά την εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρίσκονται απέναντι από την κυβέρνηση ή το κόμμα το οποίο καλύπτουν, σε τόσο ασφαλή ψυχική απόσταση, ώστε να μην υπάρχουν κίνδυνοι αποσιώπησης, αυτολογοκρισίας ή απροσχημάτιστης ψευδολογίας. Αρκετές ή πολλές φορές συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το πολιτικό ρεπορτάζ γίνεται συστατικό και παράρτημα του πολιτικού συστήματος, οι πολιτικοί συντάκτες ή αναλυτές μετατρέπονται σε άτυπους συμβούλους, συνεργάτες, φερέφωνα, ντουντούκες, βοηθούς ή παρατρεχάμενους πολιτικών προσώπων και η είδηση ή το σχόλιο μεταδίδονται μέσα από το φίλτρο μιας σχέσης ενσωμάτωσης του ελεγκτή στο σύστημα του ελεγχόμενου. Βασική συνέπεια αυτής της παθογένειας είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης έχουν έλλειμμα αξιοπιστίας, ο Τύπος χάνει συνεχώς κυκλοφορίες και αντί για δημοσιογραφία πουλάει ταινίες και CDs, στην κοινή γνώμη εμπεδώνεται η εκτίμηση ότι η «τέταρτη εξουσία» είναι ύποπτη, ενώ η πολιτική τάξη έχει την άνεση να γίνεται διαρκώς χειρότερη, γιατί έχει μειώσει τον κίνδυνο ελέγχου της........
Σχόλια
Το πολιτικό ρεπορτάζ είναι το σημαντικότερο στην εσωτερική ιεραρχία των μέσων ενημέρωσης. Οχι γιατί το υπηρετούν οι έχοντες την καλύτερη παιδεία ή τις μεγαλύτερες ικανότητες, αλλά γιατί (συχνά) αποτελεί γέφυρα με το πολιτικό σύστημα. Οι πολιτικοί συντάκτες, δηλαδή, έχουν επαφή-επικοινωνία, κάποιες φορές ειδική σχέση, με κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές της αντιπολίτευσης. Αυτό σημαίνει, σε πρώτο επίπεδο, ότι έχουν ενημέρωση για όσα πρόκειται να συμβούν και, σε δεύτερο επίπεδο, ότι βρίσκονται κοντά σε κέντρα λήψης αποφάσεων. Με βάση τον παραδοσιακό ορισμό της δημοσιογραφίας, οι πολιτικοί συντάκτες ελέγχουν την πολιτική τάξη, ειδικά την εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρίσκονται απέναντι από την κυβέρνηση ή το κόμμα το οποίο καλύπτουν, σε τόσο ασφαλή ψυχική απόσταση, ώστε να μην υπάρχουν κίνδυνοι αποσιώπησης, αυτολογοκρισίας ή απροσχημάτιστης ψευδολογίας. Αρκετές ή πολλές φορές συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το πολιτικό ρεπορτάζ γίνεται συστατικό και παράρτημα του πολιτικού συστήματος, οι πολιτικοί συντάκτες ή αναλυτές μετατρέπονται σε άτυπους συμβούλους, συνεργάτες, φερέφωνα, ντουντούκες, βοηθούς ή παρατρεχάμενους πολιτικών προσώπων και η είδηση ή το σχόλιο μεταδίδονται μέσα από το φίλτρο μιας σχέσης ενσωμάτωσης του ελεγκτή στο σύστημα του ελεγχόμενου. Βασική συνέπεια αυτής της παθογένειας είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης έχουν έλλειμμα αξιοπιστίας, ο Τύπος χάνει συνεχώς κυκλοφορίες και αντί για δημοσιογραφία πουλάει ταινίες και CDs, στην κοινή γνώμη εμπεδώνεται η εκτίμηση ότι η «τέταρτη εξουσία» είναι ύποπτη, ενώ η πολιτική τάξη έχει την άνεση να γίνεται διαρκώς χειρότερη, γιατί έχει μειώσει τον κίνδυνο ελέγχου της. Εχει συμβεί σε αρκετούς που πέρασαν από το πολιτικό ρεπορτάζ να πιστέψουν κάποια στιγμή ότι είναι σημαντικοί για ένα κόμμα ή ένα ισχυρό πολιτικό πρόσωπο, όχι λόγω της επαγγελματικής ιδιότητάς τους, αλλά λόγω των χαρισμάτων τους. Εχει συμβεί επίσης σε αρκετούς να πιστέψουν ότι οι συναλλαγές τους με πολιτικά πρόσωπα αποτελούν ειλικρινείς φιλίες και σχέσεις αγάπης με διαχρονικό περιεχόμενο. Σε περιπτώσεις όπως αυτές, η ανεργία αποκτά ακόμη πιο δραματικά χαρακτηριστικά, γιατί φέρνει τον απολυμένο αντιμέτωπο με την πικρή αλήθεια ότι ήταν αναλώσιμος, ότι δηλαδή αφού δεν είναι πια χρήσιμος για κάποια πολιτική αυλή δεν είναι καν υπαρκτός. Η διαπλοκή πολιτικού ρεπορτάζ και πολιτικής τάξης γίνεται διαρκώς εντονότερη, πρώτα πρώτα γιατί η ΕΣΗΕΑ δεν έχει ευαισθησίες δεοντολογικού χαρακτήρα, ενώ κάποιες από τις κεφαλές της αποτελούν τα ενδεικτικότερα παραδείγματα ενσωμάτωσης. Και επίσης γιατί τα μέσα ενημέρωσης, συχνά, πριμοδοτούν αυτού του είδους τη «δημοσιογραφία», ανταμείβοντας και αναδεικνύοντας όσους δεν έχουν αίσθηση κοινωνικής ευθύνης αλλά προσκόλλησης σε συστήματα εξουσίας. Οι εξαιρέσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν τον κανόνα και πάντως δεν αρκούν για να σώσουν την αξιοπρέπεια του πολιτικού ρεπορτάζ, που μετατρέπεται (όχι πάντα) σε δεκανίκι ενός ηθικά παράλυτου τμήματος του πολιτικού προσωπικού.
http://blogs.e-tipos.com/aggelspanou/entry/ενσωματωμενοι_δημοσιογραφοι