Είναι κοινό μυστικό ότι βρίσκεται πίσω από πολλές επιλογές του Γ. Παπανδρέου. Από τότε μάλιστα που απέκτησε και θεσμικό ρόλο ως πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ, τα ίδια τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν ότι τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση του με τον Γ. Παπανδρέου ανήκουν στο παρελθόν και τον αντιμετωπίζουν πλέον ως στέλεχος πρώτης γραμμής. Ο λόγος για τον καθηγητή και συγγραφέα Ν. Κοτζιά. Το πάλαι ποτέ «τρομερό παιδί του Περισσού», που έπεισε τον Γ. Παπανδρέου να μην παραιτηθεί τη νύχτα των εκλογών και να δώσει την εσωκομματική μάχη με τον Ευ. Βενιζέλο, ενώ –όπως πολλοί παραδέχονται πλέον– ανέλαβε και το σχεδιασμό της........
Σχόλια
Την περίοδο της χούντας ο Ν. Κοτζιάς δραστηριοποιήθηκε στην ΚΝΕ Εξωτερικού ως φοιτητής στη Γερμανία, όπου σπούδασε Οικονομικά, Πολιτικές Επιστήμες και Φιλοσοφία. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα δραστηριοποιείται στην ΚΝΕ και μετέπειτα στο ΚΚΕ. Το 1977 πρωτοστατεί ως γραμματέας της οργάνωσης Στερεάς Ελλάδας – Εύβοιας στη μεγάλη απεργία των 110 ημερών στη ΛΑΡΚΟ. Σύντομα πέρασε στην Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΚΕ και ως επικεφαλής της το 1989 διαφώνησε με την κυβέρνηση Τζαννετάκη και ήρθε αντιμέτωπος με τους «ανανεωτικούς», που μετέπειτα πρωταγωνίστησαν στη δημιουργία του Συνασπισμού και στη συνεργασία με τη Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη. Λίγοι θυμούνται πλέον ότι στην επιστολή παραίτησής του τον Ιούλιο του 1989 στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ κατακεραύνωσε τη συμμαχία με τη Ν.Δ. όχι μόνο επειδή «στο όνομα της “κάθαρσης” στηρίζουμε την ηγεμονία της άρχουσας τάξης», αλλά και γιατί «δεν δώσαμε μάθημα στο ΠΑΣΟΚ, όπως χαίρονται κάποιοι, αλλά το διευκολύναμε να συσπειρώσει τον κόσμο του».
Οπως είναι εύκολα αντιληπτό, το πέρασμά του από το ΚΚΕ με επιτελικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταραχώδη περίοδο για την Αριστερά πριν από τη συγκυβέρνηση του ’89 τού προσέφερε μεγάλη εμπειρία.
Οι αιχμηρές και πολλές φορές αμφιλεγόμενες απόψεις του τον απομάκρυναν κατά καιρούς από τον Γ. Παπανδρέου. Είναι όμως μαζί με τον Χάρη Παμπούκη από τους ελάχιστους ανθρώπους που απολαμβάνουν την απόλυτη εμπιστοσύνη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη την πολιτική αυτονομία τους, καθώς ποτέ δεν λειτούργησαν ως επαγγελματίες της πολιτικής.
Τον Γ. Παπανδρέου τον «κέρδισε» την περίοδο που συνεργάστηκαν στο υπουργείο Εξωτερικών και αντιμετώπισαν μαζί μεγάλα θέματα, όπως η δύσκολη πορεία εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε., που κατέληξε στη συμφωνία του Ελσίνκι. Το Σεπτέμβριο του 2007 ιδεολογικοποίησε την εσωκομματική κόντρα με τον Ευ. Βενιζέλο και γύρισε ένα χαμένο παιχνίδι. Αρχιτέκτονας της σκληρής γραμμής που ακολούθησε ο Γ. Παπανδρέου μετά τη 16η Σεπτεμβρίου του 2007, πέτυχε διάνα εμφανίζοντάς τον ως στόχο μεγάλων εκδοτικών και οικονομικών συμφερόντων. Ακόμα και σήμερα το αρνείται, αλλά οι πληροφορίες τον θέλουν και πίσω από το χειρισμό-κέντημα της «διαγραφής» του Κ. Σημίτη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, που ξεκίνησε με τον Γ. Παπανδρέου να ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική του Ομάδα την περίοδο της πιο έντονης αμφισβήτησής του και είχε ως αποτέλεσμα να διαχωρίσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τη θέση του από τον τέως πρωθυπουργό χωρίς να ανοίξει μύτη. Ακολουθώντας τη θεωρία του «εσωτερικού εχθρού», φέρεται να έπεισε τον Γ. Παπανδρέου για το τι θα σήμαινε η ίδρυση του ομίλου από τον Ευ. Βενιζέλο, τι θα σήμαινε η επισημοποίηση ενός κόμματος μέσα στο κόμμα. Ο Γιώργος πάτησε πόδι, ο όμιλος δεν έγινε ποτέ και το «ρεύμα» –και για πολλούς άλλους λόγους– διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη.
Είναι περισσότερο ευέλικτος απ’ ό,τι –σκοπίμως– εμφανίζεται από κάποιους μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Στελέχωσε το ΙΣΤΑΜΕ με ανθρώπους όλων των χώρων του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και σημιτικούς – και δεν το έκανε τυχαία. Από τότε που ανέλαβε το τιμόνι του ΙΣΤΑΜΕ, το ΠΑΣΟΚ απέκτησε επιστημονική τεκμηρίωση των πολιτικών του θέσεων και προτάσεων, ενώ είναι αλήθεια ότι μέσα από τις δράσεις του «think tank» του ΠΑΣΟΚ η μέχρι χθες «σκιώδης» παρουσία του Ν. Κοτζιά απέκτησε άλλο χαρακτήρα. Για πολλούς έχει περάσει πλέον από το παρασκήνιο στο προσκήνιο, για άλλους έχει ήδη αναλάβει τα ιδεολογικά και θεωρητικά ηνία του ΠΑΣΟΚ. Προ ημερών, μάλιστα, εξέδωσε ένα ακόμα βιβλίο, το «Πολιτικό σύστημα και ταυτότητα», που εξετάζει τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης.
Πολλά στελέχη, ιδιαιτέρως εκείνοι που έχουν τις ρίζες τους στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, τον αντιμετωπίζουν ως «ξένο σώμα». Ο ίδιος όμως γνωρίζει πολύ καλά και εκ βαθέων το πολιτικό φαινόμενο ΠΑΣΟΚ, έχοντας ασχοληθεί συστηματικά με τη μελέτη του ως θεωρητικός του ΚΚΕ.
Γνωρίζει όμως και την Αριστερά. Και μάλλον αποτελεί «όπλο» για τον Γ. Παπανδρέου και στις σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με τον Συνασπισμό. Γι’ αυτό ας κρατήσουμε αυτό που είπε για τον Συνασπισμό στην πρόσφατη παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Κ. Σκανδαλίδη για την «Κυβερνώσα Αριστερά» ως προαναγγελία αλλαγής γραμμής του Γ. Παπανδρέου: «Είναι η μόνη Αριστερά στην Ευρώπη που αρνήθηκε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ επειδή ήταν “ρεφορμιστικό”, και προτίμησε τη Ν.Δ…».
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=68499
Απαισιόδοξος πασόκος