Ο Γιάννης Αναστασίου είναι δύο φορές άστεγος. Εχει χάσει δύο φορές το σπίτι του, δύο φορές τη δουλειά του, έχει δοκιμάσει δύο φορές τη ζωή στο δρόμο. Εκεί που βρίσκεται τώρα.
Περπατάει στο κέντρο της Αθήνας - κάθε μέρα μια καινούργια διαδρομή. Μέχρι να επιστρέψει στο δωμάτιό του στον Ξενώνα Αστέγων του Ερυθρού Σταυρού στην Πειραιώς. Αυτό είναι το καταφύγιό του εδώ και ένα μήνα. «Τέτοια εποχή στόλιζα το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μου. Ξαφνικά τα έχασα όλα. Ξανά», μουρμουρίζει.
Ο Γιάννης είναι άστεγος από το 2005. Ενα απλήρωτο δάνειο αρκεί για να χάσει το σπίτι του σε πλειστηριασμό. Τα παγκάκια στο Πεδίο του Αρεως θα γίνουν προσκέφαλο, για να ακολουθήσει ένα κρεβάτι στο Ιδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων. Μια δημόσια έκκληση για δουλειά συγκινεί το νομάρχη Δράμας Κωνσταντίνο Ευμοιρίδη......
Σχόλια
Περπατάει στο κέντρο της Αθήνας - κάθε μέρα μια καινούργια διαδρομή. Μέχρι να επιστρέψει στο δωμάτιό του στον Ξενώνα Αστέγων του Ερυθρού Σταυρού στην Πειραιώς. Αυτό είναι το καταφύγιό του εδώ και ένα μήνα. «Τέτοια εποχή στόλιζα το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μου. Ξαφνικά τα έχασα όλα. Ξανά», μουρμουρίζει.
Ο Γιάννης είναι άστεγος από το 2005. Ενα απλήρωτο δάνειο αρκεί για να χάσει το σπίτι του σε πλειστηριασμό. Τα παγκάκια στο Πεδίο του Αρεως θα γίνουν προσκέφαλο, για να ακολουθήσει ένα κρεβάτι στο Ιδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων. Μια δημόσια έκκληση για δουλειά συγκινεί το νομάρχη Δράμας Κωνσταντίνο Ευμοιρίδη. Η μετάφραση στα γαλλικά του τουριστικού οδηγού της πόλης σηματοδοτεί ένα καινούργιο σπίτι, μια νέα ζωή που ο Γιάννης βιώνει για 18 μήνες. Τη λήξη της σύμβασης με τη Νομαρχία Δράμας διαδέχεται η πρόταση εργασίας σε ξενοδοχείο της πόλης. Δουλεύει δοκιμαστικά για να παραιτηθεί 15 ημέρες αργότερα, προφασιζόμενος λόγους υγείας. Φοβήθηκε, έκανε πίσω, ίσως δεν έχει σημασία.
Ο Γιάννης Αναστασίου αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα. Στα ξενοδοχεία της Ομόνοιας και στα παγκάκια της Ακαδημίας. «Φορούσα ένα ωραίο μπουφάν που μου είχαν δώσει από τη νομαρχία και κούρνιαζα πότε στην Ιπποκράτους πότε στην Ασκληπιού. Οταν μπορούσα τρύπωνα στις τουαλέτες μεγάλων ξενοδοχείων για να πλυθώ». Τέλη Νοεμβρίου εγκρίνεται η αίτησή του στον ξενώνα του Ερυθρού Σταυρού. «Ξέρω, ο ξενώνας δεν είναι λύση. Αυτοκτόνησα όταν πέταξα την ευκαιρία που μου δόθηκε στη Δράμα. Λάθος», ομολογεί. Το τραύμα της ζωής στο δρόμο είναι ένα τεράστιο φορτίο -καθοριστικό για τον τρόπο με τον οποίο ο Γιάννης (και ο κάθε άστεγος) θα διαχειριστεί την επανένταξή του. Συνεπώς, «κάθε αποσπασματική προσφορά εργασίας πέφτει στο κενό, αν δεν είναι εναρμονισμένη με ένα κρατικό πλαίσιο στήριξης από θεσμούς και υπηρεσίες», παρατηρεί η Νικολέττα Κυράνα, κοινωνιολόγος στην «Κλίμακα», ΜΚΟ σε θέματα ψυχικής υγείας και κοινωνικού αποκλεισμού. «Οσο κι αν ήταν αξιέπαινη η πρωτοβουλία του νομάρχη, κανείς δεν υπήρχε να μοιραστεί τις αγωνίες, τις φοβίες του Γιάννη». Η διαδικασία της επανακοινωνικοποίησης διαγράφεται δύσκολη. Η εφαρμοσμένη πολιτική στην επαγγελματική αποκατάσταση αστέγων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες προϋποθέτει την κρατική επιχορήγηση θέσεων, αφού προηγουμένως εξειδικευμένες υπηρεσίες προετοιμάζουν ψυχολογικά τον άστεγο και τον βοηθούν να καλλιεργήσει δεξιότητες. Η στήριξη είναι επιβεβλημένη και αφορά τόσο τον εργαζόμενο όσο και τον εργοδότη. «Αν υπήρχε ένας υποστηρικτικός φορέας, σαφώς και θα βοηθούσε. Θα δημιουργούσε ενδεχομένως ένα καταλληλότερο περιβάλλον για τον Γιάννη», παραδέχεται ο πρώην προϊστάμενός του στη νομαρχία Γιάννης Σταφυλάκης.
Παρά τις αντιξοότητες, η επιμονή του Γιάννη δεν λυγίζει. «Θέλω να έχω ένα σπίτι να γυρίζω», λέει. Ηδη, έχει υποβάλει τέσσερις αιτήσεις για δουλειά. Κομπιάζει μόνο, κάθε φορά που φθάνει στη συμπλήρωση της «διεύθυνσης κατοικίας». «Αστεγος», πρέπει να εξηγήσει. Σε αντίθεση με πολλούς αστέγους, η στάση του δεν είναι μοιρολατρικά συμβιβαστική. «Δεν θα καταρρεύσω, θέλω να ζήσω καλύτερα», λέει με απρόσμενη σιγουριά και δηλώνει πρόθυμος να αφήσει πίσω του την Αθήνα για δεύτερη φορά, αν χρειαστεί. Νιώθει πια περαστικός σε αυτή την πόλη. «Γεννήθηκα, αλλά δεν ανήκω εδώ. Ανήκεις εκεί όπου έχεις ανθρώπους να αγαπάς. Με ρώτησες πριν αν μετανιώνω για κάτι. Μετανιώνω για κάτι ακόμα: που δεν έκανα οικογένεια. Δεν θέλω να πεθάνω μόνος. Πού ξέρεις; Αυτή η χρονιά μπορεί να μου πάει καλύτερα».http://www.e-tipos.com/newsitem?id=68064