Ετσι ακριβώς κ. Παπαχελά. Ο επικοινωνιακός εναγκαλισμός πολιτικών με κάποια συμφέροντα να γίνεται και πολιτικά δηλητηριώδης....
Γράφει μεταξύ άλλων ο Αλέξης Παπαχελάς.....Αυτός ο τρόπος σκέψης και ανάλυσης είναι δείγμα βαθιάς σήψης και παρακμής του πολιτικού και δημοσιογραφικού μας συστήματος. «Ελα μωρέ, η τάδε εφημερίδα χτύπησε τον τάδε πολιτικό επειδή ήθελε να πάρει εκείνη τη δουλειά, ξέρεις εσύ...», είναι η χαρακτηριστική φράση που ακούς μόλις ξεσπάσει κάποιο σκάνδαλο. Δεν πάει ο εν λόγω υπουργός να έχει διαπράξει και παράνομες και ανήθικες ενέργειες, το ζήτημα είναι ποιος τον χτυπάει και γιατί.
Αυτός ο τρόπος σκέψης δικαιολογείται βεβαίως σε μεγάλο βαθμό από τα όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο της δημόσιας ζωής του τόπου. Είναι προφανές πως ο εκδότης που απλά ξέρει να συναλλάσσεται με τον πολιτικό δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει και κανονική δημοσιογραφία, δυτικού τύπου στη χώρα μας. Διυλίζει τα πάντα, δημοσκοπήσεις, ρεπορτάζ, κύρια άρθρα μέσα από το δικό του πρίσμα. Με άλλα λόγια σκέπτεται απλά και πρακτικά: «Για να το γράφει αυτό κάτι πρέπει να κερδίζει...».
Εχουμε όμως φτάσει στο σημείο να έχουμε πολιτικούς οι οποίοι αγνοούν τα κυρίως καθήκοντά τους γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να γίνουν αρχηγοί μέσα από τις δημόσιες σχέσεις και τη διαπλοκή. Ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και εξοργίζεται γιατί δεν είναι πια «τυφλός», όσο ικανά και να είναι κάποια συμφέροντα στην ωραιοποίηση και τη δημιουργία μύθων. Ο κόσμος, μάλιστα, το αντιλαμβάνεται τόσο πολύ που ενδεχομένως να φτάσουμε στο σημείο ο επικοινωνιακός εναγκαλισμός πολιτικών με κάποια συμφέροντα να γίνεται και πολιτικά δηλητηριώδης, όπως συνέβη στην περίπτωση Βενιζέλου......
Σ.Σ. Ο Παπαχελάς δέν είναι βέβαια κανένας χαζός. Τό αντίθετο. Εχει επίσης το τεράστιο προσόν ότι ξέρει από πρώτο χέρι πώς δουλεύουν στον υπόλοιπο πολιτισμένο δυτικό κόσμο τα ΜΜΕ.
Πώς είναι δηλαδή οι κανονικοί δημοσιογράφοι.
Οχι οι Ελληνες.
Καί πώς είναι τα κανονικά ΜΜΕ.
Οχι τά ελληνικά.
Εμείς προτείνουμε όλα αυτά πού γράφει να τα σκεφτεί και ο ίδιος (όταν λέμε ο ίδιος εννοούμε την εφημερίδα πού διευθύνει). Στήν εφημερίδα του δέν αναγνωρίζει καμμία απο τις παθολογίες πού περιγράφει? Διότι πολύ συχνά δέν βλέπουμε στον εαυτό μας αυτό για το οποίο κατηγορούμε (δικαίως ) τούς άλλους.
Σχόλια
Tου Aλεξη Παπαχελα
Είναι πολύ φυσικό όταν δεν μπορείς να δικαιολογήσεις κάποιο φαινόμενο να αναζητείς θεωρίες συνωμοσίας ή αόρατους δαίμονες. Είναι ακόμη πιο φυσικό όταν συνειδητοποιείς πως για το ίδιο φαινόμενο ευθύνεται η δική σου ανεπάρκεια να ρέπεις ακόμη περισσότερο προς τη συνωμοσιολογία.
Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στις μέρες μας. Ο κορυφαίος υπουργός Χ δεν μπορεί να δεχθεί, για παράδειγμα, πως δέχεται έντονη κριτική επειδή καταρρέει ο νευραλγικός τομέας που έχει αναλάβει. Οχι, αποκλείεται! Επειδή είναι όλη μέρα βουτηγμένος στην επικοινωνιακή συναλλαγή και στις δημόσιες σχέσεις θεωρεί πως ο βασικός του πολιτικός αντίπαλος έκανε καλύτερα τη δουλειά του.
Αυτός ο τρόπος σκέψης και ανάλυσης είναι δείγμα βαθιάς σήψης και παρακμής του πολιτικού και δημοσιογραφικού μας συστήματος. «Ελα μωρέ, η τάδε εφημερίδα χτύπησε τον τάδε πολιτικό επειδή ήθελε να πάρει εκείνη τη δουλειά, ξέρεις εσύ...», είναι η χαρακτηριστική φράση που ακούς μόλις ξεσπάσει κάποιο σκάνδαλο. Δεν πάει ο εν λόγω υπουργός να έχει διαπράξει και παράνομες και ανήθικες ενέργειες, το ζήτημα είναι ποιος τον χτυπάει και γιατί.
Αυτός ο τρόπος σκέψης δικαιολογείται βεβαίως σε μεγάλο βαθμό από τα όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο της δημόσιας ζωής του τόπου. Είναι προφανές πως ο εκδότης που απλά ξέρει να συναλλάσσεται με τον πολιτικό δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει και κανονική δημοσιογραφία, δυτικού τύπου στη χώρα μας. Διυλίζει τα πάντα, δημοσκοπήσεις, ρεπορτάζ, κύρια άρθρα μέσα από το δικό του πρίσμα. Με άλλα λόγια σκέπτεται απλά και πρακτικά: «Για να το γράφει αυτό κάτι πρέπει να κερδίζει...».
Εχουμε όμως φτάσει στο σημείο να έχουμε πολιτικούς οι οποίοι αγνοούν τα κυρίως καθήκοντά τους γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να γίνουν αρχηγοί μέσα από τις δημόσιες σχέσεις και τη διαπλοκή. Ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και εξοργίζεται γιατί δεν είναι πια «τυφλός», όσο ικανά και να είναι κάποια συμφέροντα στην ωραιοποίηση και τη δημιουργία μύθων. Ο κόσμος, μάλιστα, το αντιλαμβάνεται τόσο πολύ που ενδεχομένως να φτάσουμε στο σημείο ο επικοινωνιακός εναγκαλισμός πολιτικών με κάποια συμφέροντα να γίνεται και πολιτικά δηλητηριώδης, όπως συνέβη στην περίπτωση Βενιζέλου.
Φτάσαμε ίσως στο τέλος της λαϊφστάιλ πολιτικής. Πιστεύω πως δύσκολα θα ξαναδούμε κάποιον πολιτικό να εμφανίζεται σε διασκεδαστική εκπομπή ή να παίζει κιθάρα σε σατιρικό σόου. Τα πράγματα σοβάρεψαν, η κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής είναι πολύ μεγάλη και τα προβλήματα τεράστια.
Οι υπεύθυνοι πολιτικοί θα πρέπει να αντιληφθούν πως δεν τους σώζει πλέον κανένα επικοινωνιακό σωσίβιο όταν τα κάνουν θάλασσα στον τομέα τους. Ούτε οι «πειραγμένες» δημοσκοπήσεις ούτε τα χαζά πρωτοσέλιδα γραφικών φυλλάδων τούς βοηθούν. Αντιθέτως τους βυθίζουν στη συνείδηση μιας σοβαρής μερίδας της κοινής γνώμης η οποία «δεν τρώει πια κουτόχορτο».http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100109_28/12/2008_297497
………………………………………………………………….
Παιδιά ο Γιώργος λέει δεν παζαρεύω!
Σιγά βρε γιγαντιαίε πολιτικέ, θα σκίσεις το καλτσόν!
Δηλαδή, με ποιόν δεν διαπραγματεύεσαι;
Με το Μπόμπολα ή με το Λαμπράκη;
Με τον Κοντομηνά ή με τον Αλαφούζο;
Μήπως με τον Κουρή;
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ
Φού σου κάνανε πέρυσι ρε χαζούλικο, με τις δημοσκοπήσεις υπέρ του Τσίπρα και έψαχνες γωνίες να κρυφτείς, ρε Αμερικανάκι.
Έχει πλάκα το παιντί.