....Παραταγμένοι, όρθιοι, αμίλητοι, ανέκφραστοι, στύλωναν το βλέμμα στην ευθεία μένοντας «απαθείς» στις χειρονομίες και τις «κατευθείαν» προσβολές. Ούτε ένα βήμα η απόσταση μεταξύ των νέων των ΜΑΤ και των διαδηλωτών και όμως τόσο μεγάλη...
Οταν τίποτα δεν προμήνυε ένταση και ενώ μικρά παιδιά, ακόμα και πέντε ετών, πηγαινοέρχονταν μπροστά στην παραταγμένη διμοιρία, δόθηκε η ευκαιρία προσέγγισης ενός νέου, ταμπουρωμένου στη στολή του, γύρω στα 20.
«Θες να μιλήσεις, να μου πεις την πλευρά σου», τον ρωτώ. «Δεν μπορώ...», μου απαντά. «Δεν μπορείς ή δεν θες;». «Τι θες;», μου λέει κοφτά. Δεν θυμάμαι να έχω ζήσει πιο βαριά στιχομυθία.
Την ώρα που παραδίπλα κάποιος φτύνει έναν άνδρα των ΜΑΤ, κάποιος προσφέρει μια ανθοδέσμη σε άλλον και αυτός δεν τη δέχεται, ένας τρίτος τού συστήνει ένα μωρό 2 ετών.
«Είμαστε δύο κόσμοι... έτσι νιώθεις;», «Σου αρέσει που συμβαίνει αυτό τώρα;», τον ρωτώ. «Είναι δυνατόν να με ρωτάς κάτι τέτοιο», μου λέει, «είναι τρελό αυτό που μου λες». «Και για το θάνατο του Αλέξη; Τι έχεις να πεις; Συμφωνείς με ό,τι έγινε;». Σκύβει το κεφάλι.
«Πόσο χρόνων είσαι;», «Είκοσι δύο», μου απαντά. «Και ήθελες να γίνεις ΜΑΤατζής; Είχες άλλα όνειρα αλλά σε βόλεψε η ασφάλεια;», «Μεγάλη ιστορία, τι να σου λέω... αν πίναμε ένα καφέ σαν φίλοι, μπορεί να σου ’λεγα, αλλά όχι έτσι...», μου απαντά......
Σχόλια
Κάποτε ακούγαμε το τσιτάτο: «Ποτέ οι κεραίες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές μας τόσο μακριά». Σήμερα αυτό έχει μετατραπεί στο ουσιώδες: «Ποτέ τα σώματα των νέων δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές τους τόσο μακριά».
Δεν πρόκειται για τους νέους που διαδηλώνουν, τουλάχιστον για όσους το κάνουν οργισμένα - ειρηνικά, αλλά για το ιδιότυπο δίπολο: Νέοι στα ΜΑΤ και νέοι στις διαδηλώσεις.
Το Σάββατο το απόγευμα μαθητές, φοιτητές και όσοι νιώθουν ακόμα νέοι διαδήλωναν μπροστά στη Βουλή ειρηνικά. Μια συμβολική κίνηση αυτών που έβγαλαν τα ρούχα τους και έμειναν «δεμένοι» χειροπόδαρα στο έδαφος μπροστά στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη ήταν αρκετή για να παρατάξει απέναντί τους συνομηλίκους τους. Ανδρες των ΜΑΤ, ηλικίας 21 και 22 ετών, με τη στολή του τρόμου, με τον οπλισμό του αστακού, στάθηκαν μπροστά τους, κρύβοντας και αυτοί τα πρόσωπά τους. Οχι με κουκούλες, αλλά με αντιασφυξιογόνες μάσκες.
Χάσμα... ενός βήματος
Παραταγμένοι, όρθιοι, αμίλητοι, ανέκφραστοι, στύλωναν το βλέμμα στην ευθεία μένοντας «απαθείς» στις χειρονομίες και τις «κατευθείαν» προσβολές. Ούτε ένα βήμα η απόσταση μεταξύ των νέων των ΜΑΤ και των διαδηλωτών και όμως τόσο μεγάλη...
Οταν τίποτα δεν προμήνυε ένταση και ενώ μικρά παιδιά, ακόμα και πέντε ετών, πηγαινοέρχονταν μπροστά στην παραταγμένη διμοιρία, δόθηκε η ευκαιρία προσέγγισης ενός νέου, ταμπουρωμένου στη στολή του, γύρω στα 20.
«Θες να μιλήσεις, να μου πεις την πλευρά σου», τον ρωτώ. «Δεν μπορώ...», μου απαντά. «Δεν μπορείς ή δεν θες;». «Τι θες;», μου λέει κοφτά. Δεν θυμάμαι να έχω ζήσει πιο βαριά στιχομυθία.
Την ώρα που παραδίπλα κάποιος φτύνει έναν άνδρα των ΜΑΤ, κάποιος προσφέρει μια ανθοδέσμη σε άλλον και αυτός δεν τη δέχεται, ένας τρίτος τού συστήνει ένα μωρό 2 ετών.
«Είμαστε δύο κόσμοι... έτσι νιώθεις;», «Σου αρέσει που συμβαίνει αυτό τώρα;», τον ρωτώ. «Είναι δυνατόν να με ρωτάς κάτι τέτοιο», μου λέει, «είναι τρελό αυτό που μου λες». «Και για το θάνατο του Αλέξη; Τι έχεις να πεις; Συμφωνείς με ό,τι έγινε;». Σκύβει το κεφάλι.
«Πόσο χρόνων είσαι;», «Είκοσι δύο», μου απαντά. «Και ήθελες να γίνεις ΜΑΤατζής; Είχες άλλα όνειρα αλλά σε βόλεψε η ασφάλεια;», «Μεγάλη ιστορία, τι να σου λέω... αν πίναμε ένα καφέ σαν φίλοι, μπορεί να σου ’λεγα, αλλά όχι έτσι...», μου απαντά.
Ενας διάλογος χωρίς συμμετοχή των ματιών, τέσσερα μάτια που δεν συναντιούνται και όμως μπορεί και να ακούν την ίδια μουσική, να ξενυχτούν στα ίδια στέκια, να φορούν τα ίδια ρούχα. Τώρα απεκδύονται την κοινή ορμή της νιότης και ακούν μόνο ήχους πολεμικούς, ξενυχτούν στο κυνήγι και φορούν ο ένας τη στολή της δύναμης και ο άλλος της οργής.
«Και εάν ερωτευτείς μια κοπέλα και βρεθεί απέναντί σου;» τον ρωτώ. «Θα της εξηγήσω», μου λέει. «Δεν αγανακτείς; Δε σου ’ρχεται να φύγεις;», τολμώντας να τον κοιτάξω κατάματα. «Ρε συ, δεν είμαι εδώ για κανέναν, είμαι για τη διμοιρία και μόνο». Περίεργη αυτή η σύμπνοια. Ολοι για έναν και ένας για όλους και στις δύο πλευρές…
ΚΑΨΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ http://www.e-tipos.com/newsitem?id=65747
Όχι από τις καλύτερες αναρτήσεις σου.
ΜΟΤΟ στα αγγλικά είναι αρχικά του master of the obvious, να μη γίνουμε και εμείς σαν αυτούς που κοροιδεύαμε.
Αυτό είναι σοβαρή δημοσιογραφία;
Τί στόχους, τί προσανατολισμό και τί διαταύτα έχουν τέτοια κείμενα;
Μηπως μας προτεινει να διαλυσουμε την αστυνομια και να τους αστυνομικους να τους στειλουμε δημοσιους υπαλληλους σε κανενα ΟΤΕ για να αναλαβει μετα ο κουκουλοφλωρος να μας 'φιλαει' και ποιος τοτε θα προστατευει τις πανακριβες γουνες και τα αμυθητου αξιας κοσμηματα της γυναικας του κου ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ?? οι αλαβανιαρηδες ?
οι υπολοιποι, ο θεος κι η ψυχη τους ο καθενας!
:)))
ΑΛΛΑ ΕΑΝ ΕΙΧΑ ΟΠΛΟ,ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΠΕΦΤΑΝ ΑΛΗΤΕΣ ΜΕ ΞΥΛΑ,ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΚΟΣΚΙΝΟ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ.
ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ,ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ.
ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ,ΕΠΑΝΔΡΩΣΑΝ ΤΗΝ ΠΙΟ ΦΟΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.