Εμείς οι δημοσιογράφοι, που «ζούμε» από μέσα τα πράγματα, συνήθως ξέρουμε τι θα συμβεί νωρίτερα από όλους τους άλλους. Οταν δεν ξέρουμε, το ρίχνουμε στη σεναριολογία. Η τραγωδία αυτή την εποχή είναι πως το βάθος της κρίσης είναι τέτοιο που ξεπερνά το εφήμερον της ειδησεογραφίας. Αρα, της δυνατότητάς μας να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις. Το τελευταίο διάστημα όλοι έχουμε εγκλωβιστεί στην υπόθεση του Βατοπαιδίου και δεν προσέχουμε ότι οι «πλάκες» της Ιστορίας έχουν αρχίσει να κινούνται πιο έντονα από ποτέ. Πώς το συμπεραίνω; Οσο βρίσκομαι στη δουλειά μου, νιώθω ότι τον κόσμο τον «ορίζουμε» εμείς. Οπου «εμείς» βάλτε όλες τις ηγεσίες. Μιντιακές, πολιτικές, οικονομικές, δικαστικές. Οταν όμως φεύγω και βλέπω τηλεόραση ως «τρίτος», ως πολίτης σκέτος, όταν χάνομαι μέσα σε όσα μου λένε φίλοι και γνωστοί στις παρέες, αισθάνομαι πως κάτι πολύ σημαντικό μάς διαφεύγει εμάς που υποτίθεται ότι είμαστε «στα πράγματα». Τόσο σημαντικό που απειλεί να «ανοίξει» ένα χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ εκείνων που λαμβάνουν τις αποφάσεις και εκείνων που υφίστανται τις συνέπειές τους. Σιγά σιγά, όλο και πιο καθαρά σχηματίζεται στον ορίζοντα η εικόνα:
‒ Στην κοινωνία αυτή την εποχή αναπτύσσεται όλο και περισσότερο ένας περίεργος ηλεκτρισμός. Υπάρχει μια σώρευση οργής: εναντίον προσώπων και θεσμών. Κι αυτή η οργή εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Πρωτότυπους και μη. Αλλος δεν πληρώνει διόδια με το «έτσι θέλω». Αλλος «κυνηγά» τις τράπεζες που πάνε να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι. Αλλος παίρνει στο τηλέφωνο γραμματείς υπουργών και τις βρίζει. Αλλος μουντζώνει καναλάρχες. Ο ηλεκτρισμός αυτός θα αυξάνεται όσο οι πολίτες νιώθουν πως ούτε αποφάσεις λαμβάνονται ούτε απαντήσεις τούς δίδονται ούτε διάθεση εθνικής συνεννόησης υπάρχει. Το πότε θα γίνει κύμα και θα «πάρει» και θα «σηκώσει» τους πάντες είναι θέμα χρόνου.
Αυτή είναι η μία εικόνα. Της ηλεκτρισμένης κοινωνίας. Η άλλη αφορά τις ηγεσίες που νιώθουν ότι έχουν την πολυτέλεια του χρόνου. Νιώθω ότι στις κορυφές υπάρχει πλήρης υποτίμηση των κινδύνων και πλήρης άγνοια των υπόγειων ρευμάτων. Κυβέρνηση, κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι νιώθουμε ότι η έκρηξη είναι ελεγχόμενη, άρα «διαχειρίσιμη».........
Σχόλια
Εμείς οι δημοσιογράφοι, που «ζούμε» από μέσα τα πράγματα, συνήθως ξέρουμε τι θα συμβεί νωρίτερα από όλους τους άλλους. Οταν δεν ξέρουμε, το ρίχνουμε στη σεναριολογία. Η τραγωδία αυτή την εποχή είναι πως το βάθος της κρίσης είναι τέτοιο που ξεπερνά το εφήμερον της ειδησεογραφίας. Αρα, της δυνατότητάς μας να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις. Το τελευταίο διάστημα όλοι έχουμε εγκλωβιστεί στην υπόθεση του Βατοπαιδίου και δεν προσέχουμε ότι οι «πλάκες» της Ιστορίας έχουν αρχίσει να κινούνται πιο έντονα από ποτέ. Πώς το συμπεραίνω; Οσο βρίσκομαι στη δουλειά μου, νιώθω ότι τον κόσμο τον «ορίζουμε» εμείς. Οπου «εμείς» βάλτε όλες τις ηγεσίες. Μιντιακές, πολιτικές, οικονομικές, δικαστικές. Οταν όμως φεύγω και βλέπω τηλεόραση ως «τρίτος», ως πολίτης σκέτος, όταν χάνομαι μέσα σε όσα μου λένε φίλοι και γνωστοί στις παρέες, αισθάνομαι πως κάτι πολύ σημαντικό μάς διαφεύγει εμάς που υποτίθεται ότι είμαστε «στα πράγματα». Τόσο σημαντικό που απειλεί να «ανοίξει» ένα χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ εκείνων που λαμβάνουν τις αποφάσεις και εκείνων που υφίστανται τις συνέπειές τους. Σιγά σιγά, όλο και πιο καθαρά σχηματίζεται στον ορίζοντα η εικόνα:
‒ Στην κοινωνία αυτή την εποχή αναπτύσσεται όλο και περισσότερο ένας περίεργος ηλεκτρισμός. Υπάρχει μια σώρευση οργής: εναντίον προσώπων και θεσμών. Κι αυτή η οργή εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Πρωτότυπους και μη. Αλλος δεν πληρώνει διόδια με το «έτσι θέλω». Αλλος «κυνηγά» τις τράπεζες που πάνε να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι. Αλλος παίρνει στο τηλέφωνο γραμματείς υπουργών και τις βρίζει. Αλλος μουντζώνει καναλάρχες. Ο ηλεκτρισμός αυτός θα αυξάνεται όσο οι πολίτες νιώθουν πως ούτε αποφάσεις λαμβάνονται ούτε απαντήσεις τούς δίδονται ούτε διάθεση εθνικής συνεννόησης υπάρχει. Το πότε θα γίνει κύμα και θα «πάρει» και θα «σηκώσει» τους πάντες είναι θέμα χρόνου.
Αυτή είναι η μία εικόνα. Της ηλεκτρισμένης κοινωνίας. Η άλλη αφορά τις ηγεσίες που νιώθουν ότι έχουν την πολυτέλεια του χρόνου. Νιώθω ότι στις κορυφές υπάρχει πλήρης υποτίμηση των κινδύνων και πλήρης άγνοια των υπόγειων ρευμάτων. Κυβέρνηση, κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι νιώθουμε ότι η έκρηξη είναι ελεγχόμενη, άρα «διαχειρίσιμη». Γι’ αυτό αρμενίζουμε ησύχως στο πέλαγος των λαθών μας. Σε μια εποχή που η χώρα θα έπρεπε να συζητά μεταξύ της «τι να γίνει», κανείς δεν έχει τη διάθεση να ακούσει κανέναν. Σε μια περίοδο που έπρεπε να βρίσκεται σε εξέλιξη οργανωμένος διάλογος με συμμετοχή όλων, επικρατεί παντού πλήρης «μπαχαλοποίηση»: Στη Βουλή, άλλοι (Ν.Δ.) αγωνιούν πώς θα μπουν στην κυβέρνηση και άλλοι πώς θα επενδύσουν σε ψευδομάρτυρες για να πλήξουν τον πρωθυπουργό της χώρας. Στην οικονομία, οι τραπεζίτες κοιτούν πώς θα εξοντώσει ο ένας τον άλλον. Από τις τηλεοράσεις βγαίνει μονίμως μια ακαθόριστη βοή: Είναι οι καβγάδες από τους παράλληλους μονολόγους των καλεσμένων τηλεοπτικών εκπομπών. Αντί να ψάχνουμε τη λογική, ποντάρουμε στο θυμό. Στις μισές αλήθειες. Η χώρα μας σε ταραγμένους καιρούς, αντί για οργανωμένο κράτος, δίνει εικόνα χαλαρής παρέας. Φοβάμαι ότι θα το πληρώσουμε ακριβά.
http://blogs.e-tipos.com/manoliskotakis/entry/μία_ακαθόριστος_βοή
ΟΙ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΣ ΥΓΕΙΑΣ,ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ,ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΚΡΙΤΙΚΗ.
ΚΑΜΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ.
ΚΑΝΕΝΑ ΜΠΛΟΓΚ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.
ΟΥΤΕ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ,ΟΥΤΕ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ.
ΚΑΝΕΙΣ...
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ?
ΟΛΟΙ ΤΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ.
ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ ΠΙΡΑΝΧΑΣ ,ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ,ΓΙΑΤΡΟΙ,ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ,ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΕΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΞΟΦΛΗΣΗ?