............Επιφανειακά όλοι στεκόμαστε στη στατική εικόνα της «ισοπαλίας» στην πρόθεση ψήφου. Δεν είναι όμως αυτό το στρατηγικά ουσιώδες. Οπως δείχνουν τα στοιχεία της MRB, διαμορφώνεται μια συνολική τάση ανάκαμψης (όχι εντυπωσιακής, όμως αισθητής) του κυβερνώντος κόμματος. Κατ’ αρχάς, περιορίσθηκαν οι διαρροές από τη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ. Στην «πρωθυπουργική καταλληλότητα», ο Καραμανλής κινήθηκε ανοδικά από το 40,5% στο 42,3%, ενώ ο Παπανδρέου έμεινε στάσιμος. Ακόμη και στην «ικανότητα διακυβέρνησης», μειώθηκε η διαφορά από το ΠΑΣΟΚ στο όριο του στατιστικού λάθους. Ενώ πλέον το 45,5% δέχεται την άποψη πως «ο Καραμανλής είναι ένας πολιτικός που έχει ακόμη πολλά να δώσει ως πρωθυπουργός». Ειδικά αυτός ο τελευταίος δείκτης είναι κομβικός.
Ποια είναι, λοιπόν, τα τελικά συμπεράσματα που προκύπτουν από όλα αυτά; Υπάρχουν, ασφαλώς, μια νέα ισορροπία στο τοπίο και μια υπό διαμόρφωση νέα δυναμική. Το κλίμα αυτό οφείλεται στις παρεμβάσεις της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος.
Αρα, η εικόνα Καραμανλή de facto αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση το κρίσιμο εφαλτήριο για την ανάκαμψή της.
Η εικόνα της «ομάδας», όπως λέχθηκε ήδη, για συγκεκριμένους λόγους, έχει υποστεί ρωγμές. Αυτές, προφανώς, μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνο μέσα από πρωτοβουλίες της ηγεσίας, που διαθέτει την αξιοπιστία να «σπρώξει» την «ομάδα» στις σωστές κατευθύνσεις. Οι σχετικές κινήσεις και επιλογές, προφανώς, αφορούν κυρίως την ουσία της πολιτικής. Αλλά και τα πρόσωπα που εκφράζουν την ουσία αυτή, καθώς και το όλο ύφος της εξουσίας.......
Ποια είναι, λοιπόν, τα τελικά συμπεράσματα που προκύπτουν από όλα αυτά; Υπάρχουν, ασφαλώς, μια νέα ισορροπία στο τοπίο και μια υπό διαμόρφωση νέα δυναμική. Το κλίμα αυτό οφείλεται στις παρεμβάσεις της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος.
Αρα, η εικόνα Καραμανλή de facto αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση το κρίσιμο εφαλτήριο για την ανάκαμψή της.
Η εικόνα της «ομάδας», όπως λέχθηκε ήδη, για συγκεκριμένους λόγους, έχει υποστεί ρωγμές. Αυτές, προφανώς, μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνο μέσα από πρωτοβουλίες της ηγεσίας, που διαθέτει την αξιοπιστία να «σπρώξει» την «ομάδα» στις σωστές κατευθύνσεις. Οι σχετικές κινήσεις και επιλογές, προφανώς, αφορούν κυρίως την ουσία της πολιτικής. Αλλά και τα πρόσωπα που εκφράζουν την ουσία αυτή, καθώς και το όλο ύφος της εξουσίας.......
Σχόλια
Η νέα ισορροπία και η δυναμική της
Οι κινήσεις και επιλογές της ηγεσίας της Ν.Δ. πρέπει να αφορούν στην ουσία της πολιτικής, στα πρόσωπα που την εκφράζουν, καθώς και στο όλο ύφος της εξουσίας. Οπως έχουμε επισημάνει, το κυβερνών κόμμα έχει ως πλεονέκτημά του την πρωθυπουργική εικόνα. Την ίδια ώρα, όμως, εξαρτάται υπέρμετρα από αυτήν. Τούτο ισχύει ακόμη περισσότερο στην παρούσα συγκυρία όπου, μέσα από συγκεκριμένα περιστατικά, επλήγη η «ομάδα», δηλαδή η συλλογική εικόνα.
Η επισήμανση αυτή προκύπτει ξεκάθαρα και από την πρόσφατη δημοσκόπηση της MRB για τον ΕΤ.Κ. Ετσι, εμφανίζεται μια ασταθής ισορροπία ανάμεσα σε δύο εικόνες: εκείνη της ηγεσίας και εκείνη της «ομάδας».
Βεβαίως, η κυβερνητική ομάδα διαθέτει ικανά στελέχη. Συχνά όμως τα επιμέρους αρνητικά φαινόμενα επηρεάζουν (έστω και εάν είναι μειοψηφικά) πιο έντονα μια συνολική εικόνα απ’ ό,τι τα πολλαπλάσια θετικά. Οπως έδειξε η MRB, στην ικανότητα διακυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ υπερτερεί της Ν.Δ., έστω και ανεπαίσθητα. Την ίδια ώρα όμως στην «πρωθυπουργική καταλληλότητα», ο Καραμανλής υπερέχει καθαρά του Παπανδρέου με σχεδόν 6 μονάδες.
Η διαφορά αυτή στην έρευνα της GPO βρίσκεται ακόμη πιο ψηλά (στις 11 μονάδες). Ταυτόχρονα η ίδια εταιρία δείχνει τον Καραμανλή να υπερέχει στο χειρισμό των οικονομικών με 3 μονάδες διαφορά, αλλά και σε συνολική «αποτελεσματικότητα» έναντι του Παπανδρέου με μια εντυπωσιακή διαφορά της τάξης των 12 μονάδων.
Η πολύ δύσκολη φάση που βίωσε το κυβερνών κόμμα μεταξύ ΔΕΘ και της συνόδου της Κ.Ε. έπληξε τόσο το ηγετικό του πλεονέκτημα (εν μέρει) όσο και την «ομαδική» του εικόνα. Σ’ αυτό συνέτειναν αστοχίες, μια ατομική διαδρομή που κατέληξε σε (καθυστερημένη) παραίτηση, τα όσα σχετίζονται με το Βατοπαίδι, συν η εσωστρέφεια.
Η αλλαγή του κλίματος συντελέστηκε εν τέλει μέσω του ισχυρού όπλου του κυβερνώντος κόμματος, δηλαδή του ίδιου του Κώστα Καραμανλή. Οι πρόσφατες κινήσεις και επιλογές της ηγεσίας βελτίωσαν τόσο τη συλλογική προοπτική όσο και την προσωπική απήχηση του πρωθυπουργού.
Επιφανειακά όλοι στεκόμαστε στη στατική εικόνα της «ισοπαλίας» στην πρόθεση ψήφου. Δεν είναι όμως αυτό το στρατηγικά ουσιώδες. Οπως δείχνουν τα στοιχεία της MRB, διαμορφώνεται μια συνολική τάση ανάκαμψης (όχι εντυπωσιακής, όμως αισθητής) του κυβερνώντος κόμματος. Κατ’ αρχάς, περιορίσθηκαν οι διαρροές από τη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ. Στην «πρωθυπουργική καταλληλότητα», ο Καραμανλής κινήθηκε ανοδικά από το 40,5% στο 42,3%, ενώ ο Παπανδρέου έμεινε στάσιμος. Ακόμη και στην «ικανότητα διακυβέρνησης», μειώθηκε η διαφορά από το ΠΑΣΟΚ στο όριο του στατιστικού λάθους. Ενώ πλέον το 45,5% δέχεται την άποψη πως «ο Καραμανλής είναι ένας πολιτικός που έχει ακόμη πολλά να δώσει ως πρωθυπουργός». Ειδικά αυτός ο τελευταίος δείκτης είναι κομβικός.
Ποια είναι, λοιπόν, τα τελικά συμπεράσματα που προκύπτουν από όλα αυτά; Υπάρχουν, ασφαλώς, μια νέα ισορροπία στο τοπίο και μια υπό διαμόρφωση νέα δυναμική. Το κλίμα αυτό οφείλεται στις παρεμβάσεις της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος.
Αρα, η εικόνα Καραμανλή de facto αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση το κρίσιμο εφαλτήριο για την ανάκαμψή της.
Η εικόνα της «ομάδας», όπως λέχθηκε ήδη, για συγκεκριμένους λόγους, έχει υποστεί ρωγμές. Αυτές, προφανώς, μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνο μέσα από πρωτοβουλίες της ηγεσίας, που διαθέτει την αξιοπιστία να «σπρώξει» την «ομάδα» στις σωστές κατευθύνσεις. Οι σχετικές κινήσεις και επιλογές, προφανώς, αφορούν κυρίως την ουσία της πολιτικής. Αλλά και τα πρόσωπα που εκφράζουν την ουσία αυτή, καθώς και το όλο ύφος της εξουσίας
http://blogs.e-tipos.com/giannisloulis/entry/η_νέα_ισορροπία_και_η
Bλέπει, αλλά δεν αντιλαμβάνεται. Ακούει, αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν πρόκειται για νοητική υστέρηση ή εθελοτυφλία, δεν είναι μικρόνοια. Χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα, όταν η αλογία του ενστίκτου σκοτίζει (κυριολεκτικά) τις κυρίως αντιληπτικές ικανότητες: την κριτική σκέψη, τη συγκριτική εκτίμηση, τη φαντασία, τη διαγνωστική διαίσθηση.
Φαίνεται ότι σε θέσεις ανεξέλεγκτης εξουσίας (όπως ήταν άλλοτε οι τύραννοι και σήμερα οι αρχηγοί κομμάτων) το ένστικτο της εγωτικής αυτεπιβεβαίωσης ακυρώνει ακόμα και τον ορθολογισμό της αυτοσυντήρησης.
Προσπαθούν οι κατέχοντες να κρατηθούν απεγνωσμένα στην εξουσία και δεν αντιλαμβάνονται ούτε και τους αυτονόητους τρόπους να το πετύχουν. Επιλέγουν να ενεργήσουν με πρακτικές ακριβώς αντίθετες από τις συμφέρουσες, πριονίζουν με πάθος το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.
Το αυτοκτονικό αυτό σύνδρομο μοιάζει να γεννιέται από την πρώτη στιγμή της ανόδου σε θέση ανεξέλεγκτης εξουσίας.
Εδώ και έντεκα χρόνια, όταν μόλις αναδείχθηκε στην ηγεσία της αξιωματικής τότε αντιπολίτευσης, κάποιοι προειδοποιούσαν τον σημερινό πρωθυπουργό: Η διακυβέρνηση της χώρας θέλει εργώδη προετοιμασία, κυρίως όταν πρόκειται να διαδεχθείς όχι ένα κόμμα, αλλά μια κοινωνική λοιμική, ασύδοτη επί είκοσι χρόνια. Και αυτός λογάριαζε την ανιδιοτέλεια της προειδοποίησης για πολεμική. «Οσοι τα λένε αυτά στέκονται απέναντι και μας πολεμούν», ήταν η κατά λέξη απάντησή του.
Νόμιζε ότι τον πολεμούν όσοι του θύμιζαν ότι το κόμμα του δεν ψέλλισε ποτέ, μα ποτέ, την παραμικρή αντίρρηση, διαμαρτυρία ή αντίθεση στο πρώτο και μεγάλο έγκλημα των καπήλων του σοσιαλισμού (έγκλημα που πισωγύρισε την ελλαδική κοινωνία σε εξόφθαλμο πρωτογονισμό): στην κατάργηση της αξιοκρατίας, την εξάλειψη από κάθε πτυχή του δημόσιου βίου κάθε αξιολογικής κρίσης, κάθε διάκρισης ποιοτήτων. Δεν ψέλλισε ποτέ το κόμμα του την παραμικρή αντίρρηση για το δεύτερο ασέλγημα του πασοκισμού: τη διάλυση και τον ευτελισμό των πανεπιστημίων, τη θεσμοποίηση και τον εξωραϊσμό της αγραμματοσύνης, του αμοραλισμού και της απατρίας στα σχολεία.
Αδιαφόρησε παγερά ο εθελότυφλος ηγέτης όταν γράφτηκε γι’ αυτόν ότι η πρωθυπουργική του αποτυχία είχε συντελεστεί από την πρώτη κιόλας μέρα που συγκρότησε κυβέρνηση με ξαδέλφια και φιλαράκια για να εξασφαλίσει εσωκομματικά ανταλλάγματα «αφοσίωσης» ή την εξισορρόπηση απειλών. Με τέτοια επιτελικά στελέχη ήταν ολοφάνερο ότι αποκλειόταν κάθε αντιστράτευση στα πασοκικά κοινωνικά εγκλήματα, η κυβέρνησή του πήρε την εξουσία για να την απολαύσει, όχι για να τολμήσει ρήξεις με τον εικοσάχρονο εφιάλτη.
Πέντε χρόνια νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης παγίωσαν στη χώρα τον πασοκικό αμοραλισμό και τον «συνασπισμένο» μηδενισμό, με αλλαγή απλώς των συντελεστών – οι γαλάζιοι κομματάνθρωποι ήταν σαφώς λιγότερο επιτήδειοι: Η ατζαμοσύνη τους έπνιξε την ελλαδική κοινωνία στην μπόχα σκανδάλων άπληστης και παντοδαπής κλοπής κοινωνικού χρήματος, αλλά και σεξουαλικών με φόνους αντεραστών και αυτοκτονίες από φωταγωγούς. Ισως ποτέ άλλοτε στα ελλαδικά χρονικά κυβέρνηση δεν είχε διασυρθεί με τόση αδεξιότητα και αφροσύνη από συνεργάτες της προσωπικής επιλογής του πρωθυπουργού.
Και στην επονείδιστη αυτή πραγματικότητα ο πρωθυπουργός δεν έχει να αντιτάξει ούτε σοφή και ταπεινή παραδοχή λαθών ούτε την ευφυΐα σιωπηλής έμπρακτης μεταμέλειας. Αντιτάσσει ρητορεύματα αυτεπαίνων, καυχησιολογία απροσμέτρητης ασχετοσύνης για δήθεν εμμονή σε «μεταρρυθμίσεις» – αυτός που πέντε ολόκληρα χρόνια δεν τόλμησε να μεταρρυθμίσει έστω την κυβέρνησή του, με ανασχηματισμό, να παραμερίσει ανίκανους, δραματικά αποτυχημένους υπουργούς του.
Ετσι, κατόρθωσε το απίστευτο: Να ξαναδώσει αξιοπιστία στο ηροστράτειο ΠΑΣΟΚ, που είναι πια και κόμμα ακέφαλο, η εύκολη χλεύη σατιρογράφων και γελοιογράφων. Αναθάρρησε η σοσιαλεπώνυμη λοιμική μπροστά στην εικόνα ενός πανικόβλητου πρωθυπουργού στο βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του. Αφριζε και ωρυόταν, όπως κάθε ανήμπορος που κάνει το παλικάρι.
Οχι για να υπερασπίσει θέσεις, αλλά μόνο για να αντικρούσει όσους αμφισβητούν τις αλάθητες επιλογές του, τους κραυγαλέα αποτυχημένους και διαβλητούς στενούς του συνεργάτες. Ο τρόμος επερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πάγωνε την εντόπια και τη διεθνή κοινωνία, σε κανένα από τα μέτωπα των κρίσιμων κοινωνικών προβλημάτων δεν είχε τολμήσει ρήξεις μεταρρυθμιστικών καινοτομιών. Και αυτός εκόπτετο από το επίσημο βήμα, μόνο επειδή κύμα γενικευμένης αγανάκτησης αμφισβητούσε το εγωτικό του καπρίτσιο.
Αυτή τη σκηνή, που προκαλούσε αλγεινή ντροπή και θλίψη στο κοινό αίσθημα, τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής την καταχειροκρότησαν όρθια, με επιτηδευμένο πυρετικό ζήλο – αναπαράγοντας τα πρότυπα κομματικά ποιμνιοστάσια πράσινου, ερυθρού ή φαιού ολοκληρωτισμού. Σίγουρα υπήρχαν έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες εκεί μέσα, όχι μόνο εξαδέλφια, φιλαράκια, αυλικοί λακέδες και τρωκτικά λαμόγια. Αλλά δεν βρέθηκε ένας, ούτε ένας, να υψώσει φωνή, να μαρτυρήσει έμπρακτα ότι τα στελέχη με την κεντρική ευθύνη για το κόμμα δεν οφείλουν να είναι αφασικοί κλακαδόροι ενός «επικοινωνιακού» οικογενειακού ονόματος.
Την άλλη μέρα ο αρχηγός απελάκτισε από το κόμμα βουλευτή που επανέλαβε δημόσια τις κρίσεις του για το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Και τότε ήρθε η δήλωση, που με την προφάνεια της αλήθειας της ενίσχυσε το προσωπείο αξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ, έστω και ακέφαλου: «Ο πρωθυπουργός καλύπτει όσους αποκαλύπτονται και καρατομεί όσους αποκαλύπτουν». Ο αμοραλισμός διατηρεί στο «επικοινωνιακό» πεδίο το πλεονέκτημα της κοφτερής ευφυΐας, που ίσως του εγγυάται την παλιννόστηση, ακόμα και αν το κόμμα παραμένει κωμικά ακέφαλο. Και εκεί επίσης τα στελέχη της κεντρικής ευθύνης καταχειροκροτούν όρθια, με πυρετικό ζήλο, ένα οικογενειακό όνομα, «άδειο πουκάμισο».
Η συνταγματική τραγωδία της χώρας (έργο Ανδρέα Παπανδρέου) είναι η καταστατική επιβολή πολιτεύματος απόλυτης μοναρχίας, πρωθυπουργοκεντρικής. Η κοινωνική τραγωδία (αποτέλεσμα του επίσης ανδρεϊκού «κοινωνικού μετασχηματισμού») είναι ο μαρασμός και η εξαφάνιση της ανιδιοτέλειας της ικανής να παραγάγει θυσιαστική αντίσταση στην καμουφλαρισμένη με δημοκρατικά ψιμύθια απολυταρχία.
Σαν τον Αϊ-Γιάννη τον Πρόδρομο της Εικονογραφίας, κάθε «κόμμα εξουσίας» κρατάει τελετουργικά στα χέρια του το κομμένο κεφάλι του.
Xρήστος Γιανναράς
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/10/2008_288110
Για την αντιγραφή
TOMMY_1969