Παπαχελας: Mπορεί να τα έχεις καλά με τους ισχυρούς, να κάνεις τα ρουσφέτια όλων και να την πατήσεις από ένα blog.
απο την αυριανη Καθημερινη.
Πολιτική ασυλία δεν υπάρχει πια
Tου Aλεξη Παπαχελα
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς αλλάζουν και πώς την πατάνε ορισμένοι άνθρωποι όταν μπαίνουν στην πολιτική. Πρώτα το πώς αλλάζουν.
Οι άνθρωποι της αγοράς αναρωτιούνται «τι απέγινε ο Φώλιας που ξέραμε», οι πανεπιστημιακοί «πού πήγε ο καλός οικονομολόγος Αλογοσκούφης που ξέραμε;». Αυτοί, και άλλοι, μπήκαν σε αυτές τις θέσεις επειδή ακριβώς ήταν γνώστες του αντικειμένου. Από την ώρα που μπαίνουν όμως στο καμίνι, που μετράνε τους σταυρούς με ευλάβεια και τα παραπολιτικά με την ίντσα, μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο. «Τώρα πια δεν σου μιλάω σαν καθηγητής αλλά σαν πολιτικός», έλεγε χαρακτηριστικά υπουργός, που απεδείχθη ότι ήξερε καλά οικονομικά αλλά αγνοούσε προφανώς την «πιάτσα» που έχει εν τέλει πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο πείθονται, εν τέλει, πως σημασία δεν έχει το έργο που παράγουν αλλά αυτή η καταραμένη επικοινωνία. Και εδώ κάνουν δύο βασικά λάθη. Πρώτα απ’ όλα πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Εντάξει, οι ψηφοφόροι την πάτησαν σε ορισμένες περιπτώσεις. Σε γενικές γραμμές, όμως, ο κόσμος είναι πια «ψαγμένος», αντιλαμβάνεται ποιος παράγει έργο και ποιος όχι.
Ορισμένοι πολιτικοί, πάλι, την πατάνε διότι θεωρούν ότι αν γίνουν αγαπημένα παιδιά ενός επιχειρηματία ή ενός εκδοτικού ομίλου θα αποκτήσουν εύνοια, ασυλία και σίγουρο μέλλον. Και αυτό όμως δεν ισχύει σήμερα. Μπορεί παλαιότερα να ήταν κρίσιμο για την καριέρα σου πόσο σε συμπαθεί ο κ. Α ή η κυρία Β. Πάνε πια αυτές οι εποχές και, δυστυχώς, οι πολιτικοί μας αρνούνται να το καταλάβουν. Στο σημερινό άναρχο, άγριο και υγιώς ασύδοτο ενημερωτικό τοπίο, μπορεί να τα έχεις καλά με τους ισχυρούς, να κάνεις τα ρουσφέτια όλων και να την πατήσεις από ένα blog, από εκεί που δεν το περιμένεις γενικώς. Οσους επικοινωνιολόγους και να προσλάβεις, σε όσα πάρτι και αν πας, όσους εκδότες και αν κολακεύσεις πρακτικώς και λεκτικώς, ο κόσμος πια ακούει, βλέπει και κρίνει. Αυτό ισχύει και δι’ ημάς όταν βλέπεις ποιος στηρίζει ποιον. Εχει πια «ψυλλιαστεί» πως όταν ένα κανάλι ή έντυπο σφυρίζει αδιάφορα ή αναλαμβάνει ρόλο υποστηρικτικής μαζορέτας (cheerleader) δεν το κάνει ούτε για λόγους αισθητικής ούτε και... φιλανθρωπίας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός είχε, και έχει, ορισμένα μεγάλα προτερήματα. Δεν ήταν ποτέ «πλαστικός», δεν έδινε ποτέ μία δεκάρα για ένα παραπολιτικό, απεχθάνεται δικαιολογημένα τη νεοπλουτίστικη ψευτοελίτ των Αθηνών, και κράτησε τις αποστάσεις του. Προσωπικώς πιστεύω ότι εκεί, αλλά όχι μόνον εκεί, κρύβεται η απάντηση στο γιατί συνεχίζει –με τραύματα και προβλήματα– να είναι ο άνθρωπος που στο τέλος της ημέρας ο κόσμος εμπιστεύεται ακόμη ως πρωθυπουργό. Το πρόβλημα είναι πως λίγοι είναι οι υπουργοί που διαθέτουν το ίδιο πολιτικό ένστικτο και την ικανότητα να βλέπουν πού και πού τα πράγματα από απόσταση. Ο σημερινός Καραμανλής προφανώς δεν είναι ο άψητος πολιτικός που μετακόμισε αιφνιδίως μία ημέρα στη Ρηγίλλης. Ο ίδιος αντιμετωπίζει, όμως, τους υπουργούς του ως πρώτος μεταξύ ίσων.
Πράγμα περίεργο, γιατί αυτός έφερε τη Ν.Δ. δύο φορές στην εξουσία, σοβαρή εσωκομματική αμφισβήτηση δεν αντιμετωπίζει, αλλά ούτε και ισχυρό διεκδικητή της πρωθυπουργίας.
Γι’ αυτό και είναι ο μόνος που μπορεί να «γυρίσει το παιχνίδι».
Πολιτική ασυλία δεν υπάρχει πια
Tου Aλεξη Παπαχελα
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς αλλάζουν και πώς την πατάνε ορισμένοι άνθρωποι όταν μπαίνουν στην πολιτική. Πρώτα το πώς αλλάζουν.
Οι άνθρωποι της αγοράς αναρωτιούνται «τι απέγινε ο Φώλιας που ξέραμε», οι πανεπιστημιακοί «πού πήγε ο καλός οικονομολόγος Αλογοσκούφης που ξέραμε;». Αυτοί, και άλλοι, μπήκαν σε αυτές τις θέσεις επειδή ακριβώς ήταν γνώστες του αντικειμένου. Από την ώρα που μπαίνουν όμως στο καμίνι, που μετράνε τους σταυρούς με ευλάβεια και τα παραπολιτικά με την ίντσα, μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο. «Τώρα πια δεν σου μιλάω σαν καθηγητής αλλά σαν πολιτικός», έλεγε χαρακτηριστικά υπουργός, που απεδείχθη ότι ήξερε καλά οικονομικά αλλά αγνοούσε προφανώς την «πιάτσα» που έχει εν τέλει πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο πείθονται, εν τέλει, πως σημασία δεν έχει το έργο που παράγουν αλλά αυτή η καταραμένη επικοινωνία. Και εδώ κάνουν δύο βασικά λάθη. Πρώτα απ’ όλα πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Εντάξει, οι ψηφοφόροι την πάτησαν σε ορισμένες περιπτώσεις. Σε γενικές γραμμές, όμως, ο κόσμος είναι πια «ψαγμένος», αντιλαμβάνεται ποιος παράγει έργο και ποιος όχι.
Ορισμένοι πολιτικοί, πάλι, την πατάνε διότι θεωρούν ότι αν γίνουν αγαπημένα παιδιά ενός επιχειρηματία ή ενός εκδοτικού ομίλου θα αποκτήσουν εύνοια, ασυλία και σίγουρο μέλλον. Και αυτό όμως δεν ισχύει σήμερα. Μπορεί παλαιότερα να ήταν κρίσιμο για την καριέρα σου πόσο σε συμπαθεί ο κ. Α ή η κυρία Β. Πάνε πια αυτές οι εποχές και, δυστυχώς, οι πολιτικοί μας αρνούνται να το καταλάβουν. Στο σημερινό άναρχο, άγριο και υγιώς ασύδοτο ενημερωτικό τοπίο, μπορεί να τα έχεις καλά με τους ισχυρούς, να κάνεις τα ρουσφέτια όλων και να την πατήσεις από ένα blog, από εκεί που δεν το περιμένεις γενικώς. Οσους επικοινωνιολόγους και να προσλάβεις, σε όσα πάρτι και αν πας, όσους εκδότες και αν κολακεύσεις πρακτικώς και λεκτικώς, ο κόσμος πια ακούει, βλέπει και κρίνει. Αυτό ισχύει και δι’ ημάς όταν βλέπεις ποιος στηρίζει ποιον. Εχει πια «ψυλλιαστεί» πως όταν ένα κανάλι ή έντυπο σφυρίζει αδιάφορα ή αναλαμβάνει ρόλο υποστηρικτικής μαζορέτας (cheerleader) δεν το κάνει ούτε για λόγους αισθητικής ούτε και... φιλανθρωπίας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός είχε, και έχει, ορισμένα μεγάλα προτερήματα. Δεν ήταν ποτέ «πλαστικός», δεν έδινε ποτέ μία δεκάρα για ένα παραπολιτικό, απεχθάνεται δικαιολογημένα τη νεοπλουτίστικη ψευτοελίτ των Αθηνών, και κράτησε τις αποστάσεις του. Προσωπικώς πιστεύω ότι εκεί, αλλά όχι μόνον εκεί, κρύβεται η απάντηση στο γιατί συνεχίζει –με τραύματα και προβλήματα– να είναι ο άνθρωπος που στο τέλος της ημέρας ο κόσμος εμπιστεύεται ακόμη ως πρωθυπουργό. Το πρόβλημα είναι πως λίγοι είναι οι υπουργοί που διαθέτουν το ίδιο πολιτικό ένστικτο και την ικανότητα να βλέπουν πού και πού τα πράγματα από απόσταση. Ο σημερινός Καραμανλής προφανώς δεν είναι ο άψητος πολιτικός που μετακόμισε αιφνιδίως μία ημέρα στη Ρηγίλλης. Ο ίδιος αντιμετωπίζει, όμως, τους υπουργούς του ως πρώτος μεταξύ ίσων.
Πράγμα περίεργο, γιατί αυτός έφερε τη Ν.Δ. δύο φορές στην εξουσία, σοβαρή εσωκομματική αμφισβήτηση δεν αντιμετωπίζει, αλλά ούτε και ισχυρό διεκδικητή της πρωθυπουργίας.
Γι’ αυτό και είναι ο μόνος που μπορεί να «γυρίσει το παιχνίδι».
Σχόλια