Παπαχελας: Ο εν λόγω υπουργός είχε πιστέψει... ότι «πήγαινε για αρχηγός». Ραντεβού με δημοσιογράφους, τρεις, τέσσερις, πέντε επικοινωνιολόγοι...
Εργασία αντί επικοινωνίας
Του Αλεξη Παπαχελα
Στην πολιτική υπάρχει από ό,τι φαίνεται ένας ακόμη νόμος του Μέρφι, σύμφωνα με τον οποίο όσο περισσότερο πάρουν τα μυαλά σου αέρα τόσο πιο θεαματική είναι η πτώση. Η πρόσφατη εμπειρία δύο τουλάχιστον υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή αυτό δείχνει. Και φαίνεται ότι τελικά στην πολιτική είναι πολύ εύκολο να γίνεις αυτό που ο λαός σοφά αποκαλεί «ψώνιο», να νομίσεις δηλαδή ότι το χέρι σου φτάνει πολύ πιο μακριά από εκεί που στην πραγματικότητα μπορεί να φτάσει.
Ποια είναι τα κλασικά συμπτώματα των πολιτικών - ασθενών; Πρώτα απ’ όλα το ύφος. Ενας καλός φίλος είχε πάει πέρυσι τέτοια εποχή περίπου στην προεκλογική εκδήλωση ενός κορυφαίου υπουργού σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Τον ήξερε από το πανεπιστήμιο, τον θεωρούσε «καλό μυαλό» και μετρημένο άνθρωπο. Του έκανε εντύπωση το πώς ο άνθρωπος που ήξερε είχε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. «Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, περπατούσε διαφορετικά, χαιρετούσε τον κόσμο σαν να ήταν ο Ανδρέας» ήταν η ακριβής περιγραφή. Ο εν λόγω υπουργός είχε πιστέψει, σύμφωνα με τους συνομιλητές του, ότι «πήγαινε για αρχηγός». Δεν έβλεπε και κανένα καλύτερο στη μετακαραμανλή εποχή, είχε πιστέψει και τους κόλακες των βορείων προαστίων και έπεσε στην κλασική παγίδα. Αντί να ασχολείται με τις τετριμμένες υποθέσεις του κράτους επιδόθηκε σε ένα επικοινωνιακό σπριντ. Ραντεβού με δημοσιογράφους, τρεις, τέσσερις, πέντε επικοινωνιολόγοι, πάθος με τα παραπολιτικά και τις συνεντεύξεις, συνεπής παρουσία σε δεξιώσεις παραγοντίσκων του δημόσιου βίου, όλα έμοιαζαν τέλεια...
Η κοινωνία, και δη η ελληνική κοινωνία, έχει όμως μια μοναδική ικανότητα να απομυθοποιεί τα πάντα. Εχει καταλάβει ότι η επικοινωνία δεν είναι εδώδιμο είδος. Και όταν βλέπει ότι ο Α ή ο Β υπουργός έχει αποτύχει στο έργο του, που την αφορά καθημερινά και άμεσα, του το χρεώνει μια φορά αν δεν προκαλεί και δέκα φορές αν επιχειρήσει να την κοροϊδέψει ή αν την προσβάλει με τον νεοπλουτισμό και το ύφος του.
Αυτές τις μέρες έχουν ξεμυτίσει πάλι ορισμένοι οι οποίοι στην αρχή ψιθύριζαν και μετά άρχισαν να το λένε πιο δυνατά: «Δεν πάμε καλά, βλέπω αδιέξοδο και η μόνη λύση...». Θέλουν να πουν «η λύση είμαι εγώ», αλλά αφήνουν άλλους να το προφέρουν πιο καθαρά αναζητώντας, τι άλλο, επικοινωνιακή στήριξη. Η αλήθεια είναι πως τόσο οι ίδιοι όσο και η χώρα θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση αν αντί για σάλες ξενοδοχείων και εκδοτικά γραφεία περνούσαν περισσότερη ώρα στα γραφεία τους με τους γενικούς γραμματείς, τους υπαλλήλους των υπηρεσιών τους και ανθρώπους της αγοράς που θα τους έδιναν πραγματική εικόνα των προβλημάτων. Ισως τελικά η μόνη μας ελπίδα είναι ο μεν νόμος του Μέρφι να αποδεκατίσει τους ελαφρείς, βιαστικούς και επικοινωνιόπληκτους, εμείς δε να πριμοδοτήσουμε τους λίγους που ασχολούνται με την κανονική τους δουλειά...
Του Αλεξη Παπαχελα
Στην πολιτική υπάρχει από ό,τι φαίνεται ένας ακόμη νόμος του Μέρφι, σύμφωνα με τον οποίο όσο περισσότερο πάρουν τα μυαλά σου αέρα τόσο πιο θεαματική είναι η πτώση. Η πρόσφατη εμπειρία δύο τουλάχιστον υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή αυτό δείχνει. Και φαίνεται ότι τελικά στην πολιτική είναι πολύ εύκολο να γίνεις αυτό που ο λαός σοφά αποκαλεί «ψώνιο», να νομίσεις δηλαδή ότι το χέρι σου φτάνει πολύ πιο μακριά από εκεί που στην πραγματικότητα μπορεί να φτάσει.
Ποια είναι τα κλασικά συμπτώματα των πολιτικών - ασθενών; Πρώτα απ’ όλα το ύφος. Ενας καλός φίλος είχε πάει πέρυσι τέτοια εποχή περίπου στην προεκλογική εκδήλωση ενός κορυφαίου υπουργού σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Τον ήξερε από το πανεπιστήμιο, τον θεωρούσε «καλό μυαλό» και μετρημένο άνθρωπο. Του έκανε εντύπωση το πώς ο άνθρωπος που ήξερε είχε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. «Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, περπατούσε διαφορετικά, χαιρετούσε τον κόσμο σαν να ήταν ο Ανδρέας» ήταν η ακριβής περιγραφή. Ο εν λόγω υπουργός είχε πιστέψει, σύμφωνα με τους συνομιλητές του, ότι «πήγαινε για αρχηγός». Δεν έβλεπε και κανένα καλύτερο στη μετακαραμανλή εποχή, είχε πιστέψει και τους κόλακες των βορείων προαστίων και έπεσε στην κλασική παγίδα. Αντί να ασχολείται με τις τετριμμένες υποθέσεις του κράτους επιδόθηκε σε ένα επικοινωνιακό σπριντ. Ραντεβού με δημοσιογράφους, τρεις, τέσσερις, πέντε επικοινωνιολόγοι, πάθος με τα παραπολιτικά και τις συνεντεύξεις, συνεπής παρουσία σε δεξιώσεις παραγοντίσκων του δημόσιου βίου, όλα έμοιαζαν τέλεια...
Η κοινωνία, και δη η ελληνική κοινωνία, έχει όμως μια μοναδική ικανότητα να απομυθοποιεί τα πάντα. Εχει καταλάβει ότι η επικοινωνία δεν είναι εδώδιμο είδος. Και όταν βλέπει ότι ο Α ή ο Β υπουργός έχει αποτύχει στο έργο του, που την αφορά καθημερινά και άμεσα, του το χρεώνει μια φορά αν δεν προκαλεί και δέκα φορές αν επιχειρήσει να την κοροϊδέψει ή αν την προσβάλει με τον νεοπλουτισμό και το ύφος του.
Αυτές τις μέρες έχουν ξεμυτίσει πάλι ορισμένοι οι οποίοι στην αρχή ψιθύριζαν και μετά άρχισαν να το λένε πιο δυνατά: «Δεν πάμε καλά, βλέπω αδιέξοδο και η μόνη λύση...». Θέλουν να πουν «η λύση είμαι εγώ», αλλά αφήνουν άλλους να το προφέρουν πιο καθαρά αναζητώντας, τι άλλο, επικοινωνιακή στήριξη. Η αλήθεια είναι πως τόσο οι ίδιοι όσο και η χώρα θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση αν αντί για σάλες ξενοδοχείων και εκδοτικά γραφεία περνούσαν περισσότερη ώρα στα γραφεία τους με τους γενικούς γραμματείς, τους υπαλλήλους των υπηρεσιών τους και ανθρώπους της αγοράς που θα τους έδιναν πραγματική εικόνα των προβλημάτων. Ισως τελικά η μόνη μας ελπίδα είναι ο μεν νόμος του Μέρφι να αποδεκατίσει τους ελαφρείς, βιαστικούς και επικοινωνιόπληκτους, εμείς δε να πριμοδοτήσουμε τους λίγους που ασχολούνται με την κανονική τους δουλειά...
----------------------------------------------
Γιατι δεν βοηθαει λιγο ομως ο κ. Παπαχελας?
Εκτος απο τον υπουργο που λεει γιατι δεν κατονομαζει και αυτους τους αλλους που μοστραρονται οτι εχουν τις λυσεις?
Και αναζητουν, τι αλλο, επικοινωνιακη στηριξη?
Σχόλια