Λενε καποιοι....
Οσο η Λουκα η Κατσελη "αποδομησε" (τρομαρα της) την οικονομικη πολιτικη Αλογοσκουφη και οσο ο Τατουλης ειναι "ανταρτης" (τα νευρα μου ειναι κροσσια) αλλο τοσο ο Γιωργος μπορει να κανει ποδηλατο χωρις να πεσει....
Γραφει στην αυριανη καθημερινη ο Παπαχελας.
....Το σύνδρομο του μπούνκερ είναι επικίνδυνο. Δαιμονοποιεί φίλους και αντιπάλους στο ίδιο καζάνι, σπρώχνει σε ανεπιθύμητους συμμάχους που στηρίζουν αλλά και δυσφημούν ταυτόχρονα.....
Και λιγο πιο κατω.
....Εξ ίσου επικίνδυνο είναι όμως και το σύνδρομο του ασανσέρ, από το οποίο αρχίζουν να πάσχουν πολλοί άνθρωποι στο επιτελείο του κ. Παπανδρέου. Εχουν δηλαδή την εντύπωση πως μπήκαν σε ένα αυτόματο ασανσέρ το οποίο, ό,τι και να γίνει, θα τους ανεβάσει στην εξουσία. Αρχίζουν μάλιστα να πιστεύουν πως η ανατροπή στις δημοσκοπήσεις οφείλεται στις δικές τους κινήσεις, όχι στο κενό αέρος στο οποίο έπεσε η Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη. Σύμβουλος του κ. Παπανδρέου έλεγε, για παράδειγμα, προσφάτως: «Είδατε πόσο καταπληκτική ήταν η νέα μας διαφημιστική καμπάνια; Αλλαξε όλο το κλίμα». Ομολογώ πως ούτε εγώ ούτε και κανείς άλλος είχε αντιληφθεί ότι υπήρχε νέα καμπάνια του ΠΑΣΟΚ......
Σχόλια
Tου Aλεξη Παπαχελα
Αποκομίζει κάποιος την εικόνα αυτές τις μέρες ότι τα επιτελεία του κ. Καραμανλή και του κ. Παπανδρέου πάσχουν από δύο διαφορετικά σύνδρομα. Στο Μέγαρο Μαξίμου είναι εμφανές πως επικρατεί το σύνδρομο του μπούνκερ ή ελληνιστί σύνδρομο του καταφυγίου. Η αίσθηση δηλαδή ότι ορατά και αόρατα κέντρα εξουσίας συνωμοτούν εναντίον τους, ότι όλοι τους κυνηγούν χωρίς έλεος και, βέβαια, μια απίστευτη κούραση. Τα πέντε χρόνια στην εξουσία έχουν μειώσει την αντοχή στον αντίλογο, έχουν φθείρει εμφανώς τα πολιτικά αντανακλαστικά, έχουν στενέψει τον κύκλο των ευρύτερων συνομιλητών και διευρύνει το κριτήριο του τι ειναι ανεκτό και τι όχι. Ολα αυτά είναι φαινόμενα που απαντώνται σε όλους τους διαδρόμους της εξουσίας, ανεξαρτήτως κόμματος και προσώπων. Προσφάτως προσωπικός φίλος πρώην πρωθυπουργού διηγείτο τις επίμονες προσπάθειές του να προειδοποιήσει για ορισμένα φαινόμενα νεοπλουτισμού. Η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού τον σκουντούσε, κάτω από το τραπέζι, ψιθυρίζοντας: «Ελα, άστα αυτά, ο πρόεδρος είναι κουρασμένος, μη συνεχίζεις». Ο προεδρικός φίλος δεν συνέχισε, συνέχισε όμως η καθοδική πορεία στις δημοσκοπήσεις, μια και ο κόσμος αντιλαμβανόταν πολύ πιο γρήγορα αυτά που δεν άκουγε ο εν λόγω ηγέτης.
Το σύνδρομο του μπούνκερ είναι επικίνδυνο. Δαιμονοποιεί φίλους και αντιπάλους στο ίδιο καζάνι, σπρώχνει σε ανεπιθύμητους συμμάχους που στηρίζουν αλλά και δυσφημούν ταυτόχρονα.
Εξ ίσου επικίνδυνο είναι όμως και το σύνδρομο του ασανσέρ, από το οποίο αρχίζουν να πάσχουν πολλοί άνθρωποι στο επιτελείο του κ. Παπανδρέου. Εχουν δηλαδή την εντύπωση πως μπήκαν σε ένα αυτόματο ασανσέρ το οποίο, ό,τι και να γίνει, θα τους ανεβάσει στην εξουσία. Αρχίζουν μάλιστα να πιστεύουν πως η ανατροπή στις δημοσκοπήσεις οφείλεται στις δικές τους κινήσεις, όχι στο κενό αέρος στο οποίο έπεσε η Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη. Σύμβουλος του κ. Παπανδρέου έλεγε, για παράδειγμα, προσφάτως: «Είδατε πόσο καταπληκτική ήταν η νέα μας διαφημιστική καμπάνια; Αλλαξε όλο το κλίμα». Ομολογώ πως ούτε εγώ ούτε και κανείς άλλος είχε αντιληφθεί ότι υπήρχε νέα καμπάνια του ΠΑΣΟΚ...
Το σύνδρομο του ασανσέρ είναι επικίνδυνο γιατί στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτα που ανεβαίνει με πρόγραμμα, τάξη και βεβαιότητα. Αντιθέτως στην πολιτική η γκάφα όπως και η απογοήτευση περιμένουν πάντοτε και με συνέπεια στη γωνία. Από το σύνδρομο του ασανσέρ έπασχε δυστυχώς και η Ν.Δ. πριν έλθει στην εξουσία. Ακολούθησε μεν μια εξαιρετικά επικοινωνιακή στρατηγική, αλλά έπεσε στην παγίδα του ώριμου φρούτου. Δεν προετοιμάστηκε για την εξουσία, εξαντλήθηκε σε μεγαλοστομίες για την επανίδρυση του κράτους ή τον πόλεμο κατά της διαπλοκής, οι οποίες σήμερα την κατατρέχουν, κάτι σαν δαίμονες προχειρότητας και μη προετοιμασίας για την ανάληψη της ευθύνης του κράτους. Αυτά όμως ανήκουν στην Ιστορία.
Σήμερα είναι προφανές πως στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει «να ανοίξουν τα παράθυρα» για να μπει φρέσκος αέρας και στο ΠΑΣΟΚ να προσέξουν μη ζαλιστούν από το απρόσμενο ανέβασμα ενός ασανσέρ. Γιατί στα καταφύγια νιώθεις πολλές φορές προστατευμένος αλλά αγνοείς τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία. Και γιατί η πολιτική μοιάζει λιγότερο με ασανσέρ και περισσότερο με το «τρενάκι του τρόμου» των λούνα παρκ.
Από φασιστική οικογένεια κατέληξε στην Αυγή, μετά σύμβουλος του ΥΠΕΞ επί Παπανδρέου (όταν και τον επαινούσε καθημερινά) και τώρα σύμβουλος του Μαξίμου παριστάνοντας τον έγκριτο δημοσιογράφο! Εύγε!
Είναι λογικό ο κος Alexis να χαϊδεύει τα αυτιά των εκάστοτε εμφανών και αφανών εργοδοτών του αλλά με τέτοια προϊστορία είναι τουλάχιστον αφελείς αυτοί που τον παίρνουν στα σοβαρά.