Γ. Πρετεντερης: ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ειναι αντιπαλοι και τα υπόλοιπα περί συνεργασιών κ.λπ. είναι «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε».
Η ουσία στην κουβέντα του ΠαΣοΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται σε δυο λέξεις: ας πρόσεχαν! Κι επειδή δεν πρόσεξαν, τρέχουν τώρα να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. * Χρειάζεται άραγε να υπενθυμίσω ότι ο Σημίτης παρέδωσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 3%; Κι ότι στις εκλογές του 2004 μπήκαν οριακά στη Βουλή, μόνο και μόνο επειδή ο Παπανδρέου είχε τη φαεινή ιδέα να καλέσει στο ντιμπέιτ τους αρχηγούς όλων των κομμάτων;
* Χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε το 5% πατώντας πάνω στις αντιπολιτευτικές αδυναμίες του ΠαΣοΚ, κυρίως στον χώρο της Παιδείας;
* Και χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε σε διψήφιο ποσοστό τον περασμένο Ιανουάριο, αμέσως μετά την επανεκλογή Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠαΣοΚ; Οτι, δηλαδή, η εκτόξευσή του δεν ήταν προϊόν μιας αυτόνομης δυναμικής αλλά απότοκο της κρίσης στην οποία βολόδερνε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Σχόλια
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι απλά.
* Αν το ΠαΣοΚ θέλει να αυξήσει τη δύναμή του, πρέπει να συμπιεστεί και άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.
* Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ανακτήσει τη δυναμική του, πρέπει να πάει χειρότερα το ΠαΣοΚ.
Mε άλλα λόγια, κανέναν δεν συμφέρει η χαρά του άλλου και τα υπόλοιπα περί συνεργασιών κ.λπ. είναι «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε».
Από μια πλευρά: ευτυχώς! Διότι δεν ξέρω πόσοι Ελληνες θα αισθάνονταν σιγουριά και ασφάλεια στην προοπτική μιας κυβέρνησης Ραγκούση- Τσίπρα- Παναγιωτακόπουλου- Δραγασάκη. Και πόσοι θα κοιμόντουσαν ήσυχοι στην ιδέα ότι την κατάρρευση των διεθνών αγορών θα αντιμετώπιζαν από κοινού η Κατσέλη με τον Λαφαζάνη. Οχι επειδή είναι κακό πράγμα η συνεργασία των κομμάτων. Αλλά επειδή στην Ελλάδα τα κόμματα, όλα τα κόμματα, κουβαλούν μαζί τους πολλά βαρίδια. Τόσο πολλά που γίνονται πραγματικά ασήκωτα, αν πρέπει να επωμιστεί κανείς και τα βαρίδια του διπλανού. Κι από τα βαρίδια αυτά ούτε το ΠαΣοΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν (έως τώρα...) διάθεση να απαλλαγούν.