......Με αυτήν την έννοια, το
γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον
19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος
παρά στο κράτος. Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος,
απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες
χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και
δυτικής Ευρώπης. Το κράτος ζητούσε να επεκταθεί, για να κλείσει μέσα
του τουλάχιστον όσα τμήματα του έθνους βρίσκονταν εκάστοτε στις
παρυφές του, και αυτό το κατόρθωσε, μετά την ένωση των Ιονίων
Νήσων, προ παντός με τους Βαλκανικούς Πολέμους, φτάνοντας σε μιαν
ανεπανάληπτη κορύφωση το 1920. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη
μέτρηση, που διαρκεί ως σήμερα. Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το
κράτος όχι γιατί το κράτος διευρύνθηκε, αλλά γιατί το έθνος
ακρωτηριάσθηκε καί συρρικνώθηκε, γιατί αφανίσθηκε ή εκτοπίσθηκε ο
ελληνισμός της Ρωσσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922),
των Βαλκανίων καί της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945).
Ακολούθησε η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη
(1955) καί την βόρειο Κύπρο (1974), ενώ σήμερα παρευρισκόμαστε
μάρτυρες της αποσύνθεσης καί της μαζικής φυγής του ελληνισμού της
Βορείου Ηπείρου. Πρόκειται για μιαν εξαιρετικά πυκνή αλυσίδα εθνικών
καταστροφών μέσα σε διάστημα ελάχιστο από ιστορική απόψη -
εβδομήντα μόλις χρόνια. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται
αναπλήρωση ή αντιστάθμιση. Οι σημερινές ελληνικές παροικίες των
Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας βρίσκονται τόσο μακριά και
μέσα σε κοινωνίες τόσο διαφορετικές, ώστε μάλλον χρειάζονται την
ενίσχυση του ελληνικού κράτους προκειμένου να διατηρούν δεσμούς
μαζί του παρά είναι οι ίδιες σε θέση να του δώσουν ουσιαστική υλική
ενίσχυση ή πνευματική ώθηση. Οι εργατοϋπάλληλοι του Σίδνεϋ δεν είναι
οι Μπενάκηδες και οι Καβάφηδες της Αλεξάνδρειας, ούτε μπόρεσαν
ποτέ οι λεγόμενοι Ελληνοαμερικανοί να ασκήσουν στην τωρινή πατρίδα
τους καθοριστική επιρροή υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού
κράτους και έθνους. Ας κλείσουμε αυτή την άκρως συνοπτική
ανασκόπηση με τη θλιβερότερη ίσως διαπίστωση. Το ελληνικό κράτος
δεν στάθηκε σε καμμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον
ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό
του. Απεναντίας μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε,
άμεσα τουλάχιστον, η ολέθρια πραξικοπηματική ενέργεια που προήλθε
από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαμαν οι δικτάτορες, οι
κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι
υπερήφανες για τη χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδρασή τους απέναντι στον
ξερριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της
Τενέδου. Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να
υπερασπίσει το ελληνικό έθνος - δηλαδή να επιτελέσει την κατ' εξοχήν
αποστολή του - συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί
ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να
προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.....
ΥΓ Αυριο θα συνεχισουμε με το αντιστοιχο γεωπολιτικο δυναμικο της Τουρκιας, αλλα και τις δυνατοτητες της Ελλαδας σε εναν ελληνοτουρκικο πολεμο.
γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον
19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος
παρά στο κράτος. Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος,
απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες
χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και
δυτικής Ευρώπης. Το κράτος ζητούσε να επεκταθεί, για να κλείσει μέσα
του τουλάχιστον όσα τμήματα του έθνους βρίσκονταν εκάστοτε στις
παρυφές του, και αυτό το κατόρθωσε, μετά την ένωση των Ιονίων
Νήσων, προ παντός με τους Βαλκανικούς Πολέμους, φτάνοντας σε μιαν
ανεπανάληπτη κορύφωση το 1920. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη
μέτρηση, που διαρκεί ως σήμερα. Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το
κράτος όχι γιατί το κράτος διευρύνθηκε, αλλά γιατί το έθνος
ακρωτηριάσθηκε καί συρρικνώθηκε, γιατί αφανίσθηκε ή εκτοπίσθηκε ο
ελληνισμός της Ρωσσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922),
των Βαλκανίων καί της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945).
Ακολούθησε η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη
(1955) καί την βόρειο Κύπρο (1974), ενώ σήμερα παρευρισκόμαστε
μάρτυρες της αποσύνθεσης καί της μαζικής φυγής του ελληνισμού της
Βορείου Ηπείρου. Πρόκειται για μιαν εξαιρετικά πυκνή αλυσίδα εθνικών
καταστροφών μέσα σε διάστημα ελάχιστο από ιστορική απόψη -
εβδομήντα μόλις χρόνια. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται
αναπλήρωση ή αντιστάθμιση. Οι σημερινές ελληνικές παροικίες των
Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας βρίσκονται τόσο μακριά και
μέσα σε κοινωνίες τόσο διαφορετικές, ώστε μάλλον χρειάζονται την
ενίσχυση του ελληνικού κράτους προκειμένου να διατηρούν δεσμούς
μαζί του παρά είναι οι ίδιες σε θέση να του δώσουν ουσιαστική υλική
ενίσχυση ή πνευματική ώθηση. Οι εργατοϋπάλληλοι του Σίδνεϋ δεν είναι
οι Μπενάκηδες και οι Καβάφηδες της Αλεξάνδρειας, ούτε μπόρεσαν
ποτέ οι λεγόμενοι Ελληνοαμερικανοί να ασκήσουν στην τωρινή πατρίδα
τους καθοριστική επιρροή υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού
κράτους και έθνους. Ας κλείσουμε αυτή την άκρως συνοπτική
ανασκόπηση με τη θλιβερότερη ίσως διαπίστωση. Το ελληνικό κράτος
δεν στάθηκε σε καμμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον
ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό
του. Απεναντίας μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε,
άμεσα τουλάχιστον, η ολέθρια πραξικοπηματική ενέργεια που προήλθε
από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαμαν οι δικτάτορες, οι
κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι
υπερήφανες για τη χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδρασή τους απέναντι στον
ξερριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της
Τενέδου. Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να
υπερασπίσει το ελληνικό έθνος - δηλαδή να επιτελέσει την κατ' εξοχήν
αποστολή του - συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί
ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να
προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.....
ΥΓ Αυριο θα συνεχισουμε με το αντιστοιχο γεωπολιτικο δυναμικο της Τουρκιας, αλλα και τις δυνατοτητες της Ελλαδας σε εναν ελληνοτουρκικο πολεμο.
Σχόλια