Οι κομμώτριες, οι «τρίφτες» (ελληνική απόδοση του μασέρ!) και οι τραγουδιστές νυχτερινών κέντρων ασκούν βαρύτατη και ανθυγιεινή δραστηριότητα;
Η πατέντα
Γιάννης Πρετεντέρης
Χθες παρακολουθούσα στην τηλεόραση έναν αγριωπό συνδικαλιστή να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «δολοφονεί τους εργάτες» αν αναθεωρήσει τον κατάλογο βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω ποιοι εργάτες θα δολοφονηθούν αν θεωρηθεί ότι οι κομμώτριες, οι «τρίφτες» (ελληνική απόδοση του μασέρ!) και οι τραγουδιστές νυχτερινών κέντρων δεν ασκούν βαρύτατη και ανθυγιεινή δραστηριότητα.
Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στους συνδικαλιστές, ο κατάλογος αυτός συμπυκνώνει όλη τη διαχρονική και διακομματική παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας.
Κατ΄ αρχήν, το «βαρύ και ανθυγιεινό» επάγγελμα αποτελεί ελληνική πατέντα. Δεν νομίζω σε καμία άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης να υπάρχει τέτοιος κατάλογος. Υπάρχουν, βεβαίως, ειδικές προβλέψεις για ειδικές κατηγορίες εργαζομένων (όπως, π.χ., οι ανθρακωρύχοι και οι εργαζόμενοι στη μεταλλουργία...), αλλά πουθενά δεν έχει θεσμοθετηθεί μια γενική κατηγορία επαγγελμάτων τα οποία τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης.
Η ελληνική πατέντα διεκπεραιώθηκε με όρους ελληνικής κοινωνίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η ένταξη στον σχετικό κατάλογο κατέστη διαχρονικά αντικείμενο ρουσφετολογικής δραστηριότητας και ευνοιοκρατικού συνδικαλισμού. Ετσι, για παράδειγμα, θεωρείται βαρύ και ανθυγιεινό το επάγγελμα των εργαζομένων σε συγκεκριμένη ιχθυαγορά (η οποία μάλιστα προσδιορίζεται και τοπογραφικά από τις οδούς που την περικλείουν!) αλλά όχι όλων των εργαζομένων, όλων των ιχθυαγορών. Μια απλή ανάγνωση του σχετικού καταλόγου μπορεί να προκαλέσει και γέλια και κλάματα. Κάπως έτσι περίπου 730.000 εργαζόμενοι εργάζονται σε «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα- σχεδόν το 20% του εργασιακού δυναμικού της χώρας! Ανάμεσά τους βρίσκονται εργαζόμενοι των οποίων αυτονοήτως το επάγγελμα είναι και βαρύ και ανθυγιεινό. Αλλοι που είχαν απλώς ξάδελφο στο κόμμα ή μπάρμπα στην Κορώνη και κατάφεραν με το ρουσφέτι ή με τον τσαμπουκά να μπουν στον κατάλογο. Ενώ δεν συμπεριλαμβάνονται κατηγορίες εργαζομένων οι οποίοι ασκούν όντως βαριά και ανθυγιεινή δραστηριότητα αλλά δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Η αναθεώρηση του καταλόγου θα έπρεπε θεωρητικά να αποτελεί κορυφαίο αίτημα των συνδικάτων. Δεν είναι δυνατόν το 80% των εργαζομένων να καταβάλλει το κόστος (διά της φορολογίας ή των εισφορών τους...) μιας αρρωστημένης κατάστασης.
Συνδικάτα όμως δεν υπάρχουν.
Απόδειξη;
Η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε χθες ότι θα αποτελέσει «αιτία πολέμου» η οποιαδήποτε προσπάθεια αναθεώρησης του καταλόγου. Αλλά συνδικάτο το οποίο να υπεραμύνεται του δικαιώματος των ολίγων εναντίον των δικαιωμάτων των πολλών δεν λέγεται συνδικάτο. Λέγεται στην καλύτερη περίπτωση συντεχνία- και ας μείνω εδώ, διότι η άλλη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό παραπέμπει σε άλλες δραστηριότητες...
Γιάννης Πρετεντέρης
Χθες παρακολουθούσα στην τηλεόραση έναν αγριωπό συνδικαλιστή να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «δολοφονεί τους εργάτες» αν αναθεωρήσει τον κατάλογο βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω ποιοι εργάτες θα δολοφονηθούν αν θεωρηθεί ότι οι κομμώτριες, οι «τρίφτες» (ελληνική απόδοση του μασέρ!) και οι τραγουδιστές νυχτερινών κέντρων δεν ασκούν βαρύτατη και ανθυγιεινή δραστηριότητα.
Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στους συνδικαλιστές, ο κατάλογος αυτός συμπυκνώνει όλη τη διαχρονική και διακομματική παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας.
Κατ΄ αρχήν, το «βαρύ και ανθυγιεινό» επάγγελμα αποτελεί ελληνική πατέντα. Δεν νομίζω σε καμία άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης να υπάρχει τέτοιος κατάλογος. Υπάρχουν, βεβαίως, ειδικές προβλέψεις για ειδικές κατηγορίες εργαζομένων (όπως, π.χ., οι ανθρακωρύχοι και οι εργαζόμενοι στη μεταλλουργία...), αλλά πουθενά δεν έχει θεσμοθετηθεί μια γενική κατηγορία επαγγελμάτων τα οποία τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης.
Η ελληνική πατέντα διεκπεραιώθηκε με όρους ελληνικής κοινωνίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η ένταξη στον σχετικό κατάλογο κατέστη διαχρονικά αντικείμενο ρουσφετολογικής δραστηριότητας και ευνοιοκρατικού συνδικαλισμού. Ετσι, για παράδειγμα, θεωρείται βαρύ και ανθυγιεινό το επάγγελμα των εργαζομένων σε συγκεκριμένη ιχθυαγορά (η οποία μάλιστα προσδιορίζεται και τοπογραφικά από τις οδούς που την περικλείουν!) αλλά όχι όλων των εργαζομένων, όλων των ιχθυαγορών. Μια απλή ανάγνωση του σχετικού καταλόγου μπορεί να προκαλέσει και γέλια και κλάματα. Κάπως έτσι περίπου 730.000 εργαζόμενοι εργάζονται σε «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα- σχεδόν το 20% του εργασιακού δυναμικού της χώρας! Ανάμεσά τους βρίσκονται εργαζόμενοι των οποίων αυτονοήτως το επάγγελμα είναι και βαρύ και ανθυγιεινό. Αλλοι που είχαν απλώς ξάδελφο στο κόμμα ή μπάρμπα στην Κορώνη και κατάφεραν με το ρουσφέτι ή με τον τσαμπουκά να μπουν στον κατάλογο. Ενώ δεν συμπεριλαμβάνονται κατηγορίες εργαζομένων οι οποίοι ασκούν όντως βαριά και ανθυγιεινή δραστηριότητα αλλά δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Η αναθεώρηση του καταλόγου θα έπρεπε θεωρητικά να αποτελεί κορυφαίο αίτημα των συνδικάτων. Δεν είναι δυνατόν το 80% των εργαζομένων να καταβάλλει το κόστος (διά της φορολογίας ή των εισφορών τους...) μιας αρρωστημένης κατάστασης.
Συνδικάτα όμως δεν υπάρχουν.
Απόδειξη;
Η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε χθες ότι θα αποτελέσει «αιτία πολέμου» η οποιαδήποτε προσπάθεια αναθεώρησης του καταλόγου. Αλλά συνδικάτο το οποίο να υπεραμύνεται του δικαιώματος των ολίγων εναντίον των δικαιωμάτων των πολλών δεν λέγεται συνδικάτο. Λέγεται στην καλύτερη περίπτωση συντεχνία- και ας μείνω εδώ, διότι η άλλη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό παραπέμπει σε άλλες δραστηριότητες...
Σχόλια