Γραφει ο Αλεξης Παπαχελας.
Ισως τελικά έξω να πηγαίνουμε καλύτερα από ό,τι μέσα. Στο θέμα των Σκοπίων ο κ. Γκρούεφσκι μοιάζει με ποντίκι που έχει πιαστεί στη φάκα και βρυχάται χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να ξεφύγει απο πουθενά. Ο ηγέτης της γειτονικής χώρας πιστεύει ότι κάπως, κάποτε, η Ουάσιγκτον και ενδεχομένως κάποιοι Ευρωπαίοι θα τον «ξελασπώσουν» και θα πιέσουν την Ελλάδα να δεχθεί αυτό που δεν δέχθηκε στο Βουκουρέστι. Αυτό όμως δεν γίνεται γιατί η ελληνική κυβέρνηση έπαιξε καλά τα χαρτιά της και βλέπει τώρα ότι είναι «από πάνω». Ο κ. Γκρούεφσκι περιμένει ίσως πως η απερχόμενη κυβέρνηση Μπους θα κάνει το θαύμα της έως τον Ιανουάριο, αλλά δεν υπολογίζει πόσους άλλους, και πολύ σοβαρούς μάλιστα, μπελάδες έχει η Ουάσιγκτον μέχρι τότε.
Ο πρωθυπουργός πίστεψε όμως και στο «ρωσικό δόγμα» επενδύοντας σοβαρά στη σχέση της Ελλάδος με τη Ρωσία. Δεν ήταν μια τυχαία απόφαση και χρειάστηκε πολλή παρασκηνιακή δουλειά για να φέρει αποτελέσματα. Η Ελλάδα έχει καταστεί ενεργειακός κόμβος, έχει σοβαρά οικονομικά συμφέροντα με τη Μόσχα και ένα αυξανόμενο κομμάτι του τουρισμού της προέρχεται από τη Ρωσσία. Το άνοιγμα στη Μόσχα μπορεί να αποφέρει και άλλα αποτελέσματα, καθώς φαίνεται πως η νέα ρωσική ελίτ προτιμά την Ελλάδα, είτε ως θέρετρο είτε ως τόπο επενδύσεων.
Χρειάζεται όμως προσοχή και σε καμία περίπτωση υπερβολές ή συναισθηματισμοί. Καμία μεγάλη δύναμη δεν θα μας ευνοήσει λόγω καλής πρόθεσης, θα το κάνει μόνο αν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της. Οπου μας συμφέρει θα πάμε με τη Ρωσία, όπου βολεύει θα κρυφτούμε πίσω από την πλειοψηφία της Ε.Ε. και όπου μπορούμε θα κρατήσουμε ισορροπίες με τους Αμερικανούς. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να μας θεωρούν δεδομένους, ούτε οι Αμερικανοί ούτε όμως και οι Ρώσοι. Γιατί όσο ενοχλεί η μονότονη παραίνεση Μπράιζα ή Φριντ για ψύλλου πήδημα, άλλο τόσο ενοχλεί και η αλαζονεία ορισμένων εντοπίων Ρώσων διπλωματών που θυμίζει... Πιούριφοϊ α λα Ρούσκα.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική πέρασε με αριστοτεχνία από τα στενά της κρίσης της Γεωργίας. Αν όμως το σημερινό ψυχρό κλίμα μετατραπεί σε ψυχρό πόλεμο, οι δυσκολίες θα πολλαπλασιασθούν. Θα είναι σημαντικό για την Ελλάδα να «παίξει» ΗΠΑ και Ρωσία, με στόχο να αποκομίσει όσα περισσότερα στρατηγικά ή οικονομικά οφέλη γίνεται. Στο κάτω κάτω, η χώρα μας έχει πολύ καιρό να δει σημαντικό όφελος από τη σχέση της με τους Αμερικανούς για τους οποίους έλεγε χαρακτηριστικά έμπειρος διπλωμάτης και πρώην υπουργός Εξωτερικών «όλο ζητούν και ποτέ δεν δίνουν».
Εξω πάμε κάπως καλά και μπορούμε να πάμε καλύτερα αν πιστέψουμε στην ικανοτητά μας να πετυχαίνουμε δύσκολους στόχους, όπως συνέβη στο Βουκουρέστι. Τώρα, για μέσα ο δύσκολος χειμώνας που έρχεται θα μας δώσει πολλές ευκαιρίες να κουβεντιάσουμε το ερώτημα: Ελλάδα, quo vadis;
--------------------------------------------
Παρα τα θρυλουμενα και τον αναμενομενο επικοινωνιακο θορυβο που θα ενταθει και θα κορυφωθει τις επομενες εβδομαδες και μεσα δεν παμε τοσο ασχημα οσο θελουν να πιστευουν τα ΜΜΕ.
ΟΤΕ, ΟΣΕ, Ολυμπιακη κλπ δειχνουν οτι αρχιζει να μπαινει καποια σειρα στο χαος των προβληματικων ΔΕΚΟ.
Αυτο για τα ελληνικα δεδομενα ειναι προοδος.
Πραματα αυτονοητα για τους αλλους δυτικους λαους σε εμας θεωρουνται πρωτοπορια.
Αν καταφερει να νυκοκυρεψει και την Ολυμπιακη θα απαλλαγει ο πολιτης απο μια γαγγραινα.
Στο φορολογικα γινεται προσπαθεια αλλα ειμαστε ακομα πολυ πισω.
Η διαφθορα βασιλευει.
Κινουμαστε εργα αλλα παντως προς τη σωστη κατευθυνση.
Και ο κοσμος (παρα τον επικοινωνιακο θορυβο απο τα αφρικανικα ΜΜΕ) συμφωνει με την κυβερνηση.
Αρα και μεσα δεν παμε ασχημα.
Θα μπορουσαμε ομως να πηγαινουμε πιο γρηγορα...
Ισως τελικά έξω να πηγαίνουμε καλύτερα από ό,τι μέσα. Στο θέμα των Σκοπίων ο κ. Γκρούεφσκι μοιάζει με ποντίκι που έχει πιαστεί στη φάκα και βρυχάται χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να ξεφύγει απο πουθενά. Ο ηγέτης της γειτονικής χώρας πιστεύει ότι κάπως, κάποτε, η Ουάσιγκτον και ενδεχομένως κάποιοι Ευρωπαίοι θα τον «ξελασπώσουν» και θα πιέσουν την Ελλάδα να δεχθεί αυτό που δεν δέχθηκε στο Βουκουρέστι. Αυτό όμως δεν γίνεται γιατί η ελληνική κυβέρνηση έπαιξε καλά τα χαρτιά της και βλέπει τώρα ότι είναι «από πάνω». Ο κ. Γκρούεφσκι περιμένει ίσως πως η απερχόμενη κυβέρνηση Μπους θα κάνει το θαύμα της έως τον Ιανουάριο, αλλά δεν υπολογίζει πόσους άλλους, και πολύ σοβαρούς μάλιστα, μπελάδες έχει η Ουάσιγκτον μέχρι τότε.
Ο πρωθυπουργός πίστεψε όμως και στο «ρωσικό δόγμα» επενδύοντας σοβαρά στη σχέση της Ελλάδος με τη Ρωσία. Δεν ήταν μια τυχαία απόφαση και χρειάστηκε πολλή παρασκηνιακή δουλειά για να φέρει αποτελέσματα. Η Ελλάδα έχει καταστεί ενεργειακός κόμβος, έχει σοβαρά οικονομικά συμφέροντα με τη Μόσχα και ένα αυξανόμενο κομμάτι του τουρισμού της προέρχεται από τη Ρωσσία. Το άνοιγμα στη Μόσχα μπορεί να αποφέρει και άλλα αποτελέσματα, καθώς φαίνεται πως η νέα ρωσική ελίτ προτιμά την Ελλάδα, είτε ως θέρετρο είτε ως τόπο επενδύσεων.
Χρειάζεται όμως προσοχή και σε καμία περίπτωση υπερβολές ή συναισθηματισμοί. Καμία μεγάλη δύναμη δεν θα μας ευνοήσει λόγω καλής πρόθεσης, θα το κάνει μόνο αν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της. Οπου μας συμφέρει θα πάμε με τη Ρωσία, όπου βολεύει θα κρυφτούμε πίσω από την πλειοψηφία της Ε.Ε. και όπου μπορούμε θα κρατήσουμε ισορροπίες με τους Αμερικανούς. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να μας θεωρούν δεδομένους, ούτε οι Αμερικανοί ούτε όμως και οι Ρώσοι. Γιατί όσο ενοχλεί η μονότονη παραίνεση Μπράιζα ή Φριντ για ψύλλου πήδημα, άλλο τόσο ενοχλεί και η αλαζονεία ορισμένων εντοπίων Ρώσων διπλωματών που θυμίζει... Πιούριφοϊ α λα Ρούσκα.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική πέρασε με αριστοτεχνία από τα στενά της κρίσης της Γεωργίας. Αν όμως το σημερινό ψυχρό κλίμα μετατραπεί σε ψυχρό πόλεμο, οι δυσκολίες θα πολλαπλασιασθούν. Θα είναι σημαντικό για την Ελλάδα να «παίξει» ΗΠΑ και Ρωσία, με στόχο να αποκομίσει όσα περισσότερα στρατηγικά ή οικονομικά οφέλη γίνεται. Στο κάτω κάτω, η χώρα μας έχει πολύ καιρό να δει σημαντικό όφελος από τη σχέση της με τους Αμερικανούς για τους οποίους έλεγε χαρακτηριστικά έμπειρος διπλωμάτης και πρώην υπουργός Εξωτερικών «όλο ζητούν και ποτέ δεν δίνουν».
Εξω πάμε κάπως καλά και μπορούμε να πάμε καλύτερα αν πιστέψουμε στην ικανοτητά μας να πετυχαίνουμε δύσκολους στόχους, όπως συνέβη στο Βουκουρέστι. Τώρα, για μέσα ο δύσκολος χειμώνας που έρχεται θα μας δώσει πολλές ευκαιρίες να κουβεντιάσουμε το ερώτημα: Ελλάδα, quo vadis;
--------------------------------------------
Παρα τα θρυλουμενα και τον αναμενομενο επικοινωνιακο θορυβο που θα ενταθει και θα κορυφωθει τις επομενες εβδομαδες και μεσα δεν παμε τοσο ασχημα οσο θελουν να πιστευουν τα ΜΜΕ.
ΟΤΕ, ΟΣΕ, Ολυμπιακη κλπ δειχνουν οτι αρχιζει να μπαινει καποια σειρα στο χαος των προβληματικων ΔΕΚΟ.
Αυτο για τα ελληνικα δεδομενα ειναι προοδος.
Πραματα αυτονοητα για τους αλλους δυτικους λαους σε εμας θεωρουνται πρωτοπορια.
Αν καταφερει να νυκοκυρεψει και την Ολυμπιακη θα απαλλαγει ο πολιτης απο μια γαγγραινα.
Στο φορολογικα γινεται προσπαθεια αλλα ειμαστε ακομα πολυ πισω.
Η διαφθορα βασιλευει.
Κινουμαστε εργα αλλα παντως προς τη σωστη κατευθυνση.
Και ο κοσμος (παρα τον επικοινωνιακο θορυβο απο τα αφρικανικα ΜΜΕ) συμφωνει με την κυβερνηση.
Αρα και μεσα δεν παμε ασχημα.
Θα μπορουσαμε ομως να πηγαινουμε πιο γρηγορα...
Σχόλια