Ασφαλώς αποτελεί επιτυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ η εκτίναξη των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις. Ενα κόμμα που κινούνταν μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» σε όλες τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις φιλοδοξεί πλέον να πετύχει διψήφια ποσοστά. Ενώ στις ευρωεκλογές που έρχονται λογικό είναι να επιτύχει (πρόσκαιρα έστω) υψηλά ποσοστά. Οσο όμως ισχύει αυτή η πολύ ευνοϊκή πραγματικότητα άλλο τόσο ισχύει και μια άλλη, λιγότερο φανερή όψη του νομίσματος: η διαφαινόμενη «χαμένη ευκαιρία» του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί πραγματικός ανταγωνιστής του δικομματικού συστήματος!
Ο Αλαβάνος έκανε από την αρχή το στρατηγικά αυτονόητο: Διαφοροποίησε το κόμμα του από το ΠΑΣΟΚ. Αρα πέτυχε κάτι ζωτικό: το να μην προσλαμβάνεται ο Συνασπισμός ως «ουρά» του ΠΑΣΟΚ. Η νέα φυσιογνωμία είχε βεβαίως και ακραίες πτυχές. Αλλά η κοινή γνώμη λίγο ασχολήθηκε με αυτές. Το ουσιώδες για την ίδια ήταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε ξεχωριστή φωνή. Ετσι, στο δρόμο προς τις εκλογές του 2007, όταν δημιουργήθηκε το ρεύμα διαμαρτυρίας κατά του δικομματισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε θέση να κερδίσει τμήμα του, καθώς ο Αλαβάνος ικανοποίησε στο debate.
Στο μετεκλογικό τοπίο, παρουσιάσθηκε η δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Επί ηγεσίας Αλαβάνου ήδη ανέβαιναν τα ποσοστά του. Ταυτόχρονα συνέπεσε η βαθύτατη κρίση στο ΠΑΣΟΚ, που μετετράπη σε αιμοδότη του ΣΥΡΙΖΑ. Η προώθηση του Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσέθεσε δυναμική. Ηταν, άλλωστε, φρέσκο πρόσωπο σε ένα τελματωμένο τοπίο. Οι διαρροές ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν προϊόν της αδύναμης «κυβερνητικής» και ηγετικής εικόνας του ΠΑΣΟΚ.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο, όπου το ζητούμενο ήταν πλέον όχι μόνο η προσέλκυση ψήφων διαμαρτυρίας, αλλά η κατάκτηση καταφατικών ψήφων. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να αμφισβητήσει το δικομματισμό ή να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ στο χώρο της αντιπολίτευσης, όφειλε να εγκαταλείψει τη στείρα άρνηση και να αποκτήσει «πολιτικό βάρος». Εδώ χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι Αλαβάνος-Τσίπρας, που αρχικά είχαν τόσο βοηθήσει στην εκτίναξη του κόμματος, παρέμειναν αυτάρεσκα στάσιμοι. Ακραίες θέσεις, αλαζονεία, επικοινωνιακές υπερβολές (όπως πρόσφατα στο Προεδρικό Μέγαρο), αθροιστικά, έδειξαν τα πεπερασμένα όρια του κόμματος. Παρά τις εξαιρετικά ευνοϊκές συγκυρίες.
Τώρα κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ αφήνουν να διαρρεύσει πως το πρότυπό τους είναι δήθεν το ΑΚΕΛ. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Το ΑΚΕΛ είναι ένα κόμμα με πολιτικό βάρος. Με ευελιξία. Ενα αριστερό κόμμα, που οι ψηφοφόροι θεωρούν ότι κινείται προς το Κέντρο. Οχι προς τα άκρα. Ενα κόμμα που μένει μακριά από κραυγές και λαϊκισμούς. Μια παράταξη που αναβλύζει υπευθυνότητα και πραγματισμό. Αλλωστε εδώ επένδυσε και ο Χριστόφιας στη νικηφόρα προεδρική του μάχη.
Η εικόνα του ΑΚΕΛ φωτίζει τις αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια υπάρχει μια αληθινά σύγχρονη Αριστερά με μετριοπαθείς θέσεις και από την άλλη μια Αριστερά των άκρων και της άρνησης. Γι’ αυτό ο ρόλος και η απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έσπασαν το φράγμα του τραυματισμένου δικομματισμού. Αντλεί βεβαίως κέρδη από το δικομματισμό. Αυτή είναι η επιτυχία του. Δεν μπορεί όμως να τον ανατρέψει. Και εδώ βρίσκεται η αποτυχία του.
Ο Αλαβάνος έκανε από την αρχή το στρατηγικά αυτονόητο: Διαφοροποίησε το κόμμα του από το ΠΑΣΟΚ. Αρα πέτυχε κάτι ζωτικό: το να μην προσλαμβάνεται ο Συνασπισμός ως «ουρά» του ΠΑΣΟΚ. Η νέα φυσιογνωμία είχε βεβαίως και ακραίες πτυχές. Αλλά η κοινή γνώμη λίγο ασχολήθηκε με αυτές. Το ουσιώδες για την ίδια ήταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε ξεχωριστή φωνή. Ετσι, στο δρόμο προς τις εκλογές του 2007, όταν δημιουργήθηκε το ρεύμα διαμαρτυρίας κατά του δικομματισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε θέση να κερδίσει τμήμα του, καθώς ο Αλαβάνος ικανοποίησε στο debate.
Στο μετεκλογικό τοπίο, παρουσιάσθηκε η δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Επί ηγεσίας Αλαβάνου ήδη ανέβαιναν τα ποσοστά του. Ταυτόχρονα συνέπεσε η βαθύτατη κρίση στο ΠΑΣΟΚ, που μετετράπη σε αιμοδότη του ΣΥΡΙΖΑ. Η προώθηση του Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσέθεσε δυναμική. Ηταν, άλλωστε, φρέσκο πρόσωπο σε ένα τελματωμένο τοπίο. Οι διαρροές ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν προϊόν της αδύναμης «κυβερνητικής» και ηγετικής εικόνας του ΠΑΣΟΚ.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο, όπου το ζητούμενο ήταν πλέον όχι μόνο η προσέλκυση ψήφων διαμαρτυρίας, αλλά η κατάκτηση καταφατικών ψήφων. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να αμφισβητήσει το δικομματισμό ή να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ στο χώρο της αντιπολίτευσης, όφειλε να εγκαταλείψει τη στείρα άρνηση και να αποκτήσει «πολιτικό βάρος». Εδώ χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι Αλαβάνος-Τσίπρας, που αρχικά είχαν τόσο βοηθήσει στην εκτίναξη του κόμματος, παρέμειναν αυτάρεσκα στάσιμοι. Ακραίες θέσεις, αλαζονεία, επικοινωνιακές υπερβολές (όπως πρόσφατα στο Προεδρικό Μέγαρο), αθροιστικά, έδειξαν τα πεπερασμένα όρια του κόμματος. Παρά τις εξαιρετικά ευνοϊκές συγκυρίες.
Τώρα κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ αφήνουν να διαρρεύσει πως το πρότυπό τους είναι δήθεν το ΑΚΕΛ. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Το ΑΚΕΛ είναι ένα κόμμα με πολιτικό βάρος. Με ευελιξία. Ενα αριστερό κόμμα, που οι ψηφοφόροι θεωρούν ότι κινείται προς το Κέντρο. Οχι προς τα άκρα. Ενα κόμμα που μένει μακριά από κραυγές και λαϊκισμούς. Μια παράταξη που αναβλύζει υπευθυνότητα και πραγματισμό. Αλλωστε εδώ επένδυσε και ο Χριστόφιας στη νικηφόρα προεδρική του μάχη.
Η εικόνα του ΑΚΕΛ φωτίζει τις αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια υπάρχει μια αληθινά σύγχρονη Αριστερά με μετριοπαθείς θέσεις και από την άλλη μια Αριστερά των άκρων και της άρνησης. Γι’ αυτό ο ρόλος και η απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έσπασαν το φράγμα του τραυματισμένου δικομματισμού. Αντλεί βεβαίως κέρδη από το δικομματισμό. Αυτή είναι η επιτυχία του. Δεν μπορεί όμως να τον ανατρέψει. Και εδώ βρίσκεται η αποτυχία του.
Σχόλια
Το μόνο που ίσως καταφέρει θα είναι να καθυστερήσει την αυτοδυναμία της ΝΔ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές (πιθανόν να απαιτηθούν διπλές ή τριπλές εκλογές έως ότου επιτευχθεί).
Το γεγονός πως όλα τα ελεγχόμενα από "Λούληδες" ΜΜΕ δεν αναφέρουν λέξη για τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαφάνεια, την παιδεία κ.λ.π. προφανώς ο κ. Λούλης το θεωρεί περίπου φυσιολογικό.
Πες λοιπόν Θόδωρε στον κ. Λούλη ότι είναι ήδη σε εξέλιξη η διαμόρφωση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες που ο ίδιος δεν αντέχει γιατί τις απεχθάνεται.
Και κάτι τελευταίο. Πρόγραμμα από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κι αυτές τις παπαριές του Μπούλη δεν πρόκειται να δει. Απλώς δεν ξέρει ακόμη τι τον περιμένει...