Του Αλεξη Παπαχελα
Ακούγοντας ορισμένους συναδέλφους να ασκούν κριτική στον κ. Μιχάλη Λιάπη για το επίμαχο ταξίδι ή στους πολιτικούς που πήραν μικροδωράκια από τη Siemens, νόμιζα για μια στιγμή ότι ζούσα σε κάποια άλλη χώρα. Ξαφνικά γίναμε όλοι Αγγλοσάξονες και ανακαλύψαμε ότι ορισμένες συμπεριφορές δεν επιτρέπονται. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσοι από εμάς τους δημοσιογράφους ακολουθούμε στην προσωπική μας ζωή τους κανόνες στους οποίους με τόση ευλάβεια είμαστε προσηλωμένοι είτε στα βραδινά δελτία είτε στις στήλες μας. Και για να είμαι πιο σαφής. Το ασυμβίβαστο δεν υπάρχει όταν δεχόμαστε «δώρα» ή «δωράκια» από ανθρώπους και εταιρείες τις οποίες καλύπτουμε δημοσιογραφικά ή όταν κάνουμε πολυτελή οργανωμένο τουρισμό με έξοδα του Δημοσίου ή μιας μεγάλης εταιρείας;
΄Η πάλι όταν κάποιος καλύπτει ένα ρεπορτάζ και –εμφανώς ή όχι– δουλεύει και στο γραφείο Τύπου του αρμόδιου υπουργού, αυτό δεν συνιστά ασυμβίβαστο;
Θυμάμαι ακόμη το σοκ ενός ξένου, Ευρωπαίου συναδέλφου, ο οποίος επισκέφθηκε τα γραφεία ελληνικής εφημερίδας λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.
Του έκανε εντύπωση ο όγκος των δώρων δίπλα σε κάθε γραφείο και αυτό γιατί, όπως εξήγησε, στη χώρα του οι δημοσιογράφοι είναι αναγκασμένοι να τα επιστρέψουν ή να τα χαρίσουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αυτά είναι «ψιλά» θα πείτε και ίσως να έχετε δίκιο.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, αναπτύσσεται η δημοσιογραφία του τζετ σετ, όπου ένα κομμάτι της δημοσιογραφικής ελίτ συχνωτίζεται στο όριο του ανθυγιεινού με το κομμάτι του επιχειρηματικού κόσμου που έχει μάθει να ζει βασικά από το κράτος.
Και είναι φυσικό ο μέσος πολίτης που είναι πια ψαγμένος να αναρωτιέται γιατί ο δημοσιογράφος μπορεί να ανεβοκατεβαίνει από κότερα ή ελικόπτερα χωρίς να το αποκαλύπτει όταν σχολιάζει υποθέσεις των οικοδεσποτών του.
Αυτή είναι η φυσική συνέχεια μιας πολύ κακής παράδοσης που ήθελε κάποιους δημοσιογράφους να σιτίζονται από παραδοσιακές επιχειρηματικές οικογένειες. Απλά τώρα το φαινόμενο έγινε λίγο πιο κιτς, πιο νεοπλουτίστικο.
Κανείς δεν λέει πως ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι «μοναχός». Κάθε άλλο. Αλλά τουλάχιστον όταν κάνουμε τους ιεροκήρυκες να φυλαγόμαστε από ψηλά μη και πέσει καμιά... κεραμίδα.
--------------------------------------
O καλυτερος απο εμας εχει σκοτωσει τη μανα του.
Το εχει πει ο Κακαουνακης για τους δημοσιογραφους.
Τι λεει ο κοσμος?
Αλητες -ρουφιανοι- δημοσιογραφοι. (Δεν το λεει ολος ο κοσμος βεβαια αλλα οι μετρησεις δειχνουν οτι η πλειοψηφια συμφωνει)
Ακούγοντας ορισμένους συναδέλφους να ασκούν κριτική στον κ. Μιχάλη Λιάπη για το επίμαχο ταξίδι ή στους πολιτικούς που πήραν μικροδωράκια από τη Siemens, νόμιζα για μια στιγμή ότι ζούσα σε κάποια άλλη χώρα. Ξαφνικά γίναμε όλοι Αγγλοσάξονες και ανακαλύψαμε ότι ορισμένες συμπεριφορές δεν επιτρέπονται. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσοι από εμάς τους δημοσιογράφους ακολουθούμε στην προσωπική μας ζωή τους κανόνες στους οποίους με τόση ευλάβεια είμαστε προσηλωμένοι είτε στα βραδινά δελτία είτε στις στήλες μας. Και για να είμαι πιο σαφής. Το ασυμβίβαστο δεν υπάρχει όταν δεχόμαστε «δώρα» ή «δωράκια» από ανθρώπους και εταιρείες τις οποίες καλύπτουμε δημοσιογραφικά ή όταν κάνουμε πολυτελή οργανωμένο τουρισμό με έξοδα του Δημοσίου ή μιας μεγάλης εταιρείας;
΄Η πάλι όταν κάποιος καλύπτει ένα ρεπορτάζ και –εμφανώς ή όχι– δουλεύει και στο γραφείο Τύπου του αρμόδιου υπουργού, αυτό δεν συνιστά ασυμβίβαστο;
Θυμάμαι ακόμη το σοκ ενός ξένου, Ευρωπαίου συναδέλφου, ο οποίος επισκέφθηκε τα γραφεία ελληνικής εφημερίδας λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.
Του έκανε εντύπωση ο όγκος των δώρων δίπλα σε κάθε γραφείο και αυτό γιατί, όπως εξήγησε, στη χώρα του οι δημοσιογράφοι είναι αναγκασμένοι να τα επιστρέψουν ή να τα χαρίσουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αυτά είναι «ψιλά» θα πείτε και ίσως να έχετε δίκιο.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, αναπτύσσεται η δημοσιογραφία του τζετ σετ, όπου ένα κομμάτι της δημοσιογραφικής ελίτ συχνωτίζεται στο όριο του ανθυγιεινού με το κομμάτι του επιχειρηματικού κόσμου που έχει μάθει να ζει βασικά από το κράτος.
Και είναι φυσικό ο μέσος πολίτης που είναι πια ψαγμένος να αναρωτιέται γιατί ο δημοσιογράφος μπορεί να ανεβοκατεβαίνει από κότερα ή ελικόπτερα χωρίς να το αποκαλύπτει όταν σχολιάζει υποθέσεις των οικοδεσποτών του.
Αυτή είναι η φυσική συνέχεια μιας πολύ κακής παράδοσης που ήθελε κάποιους δημοσιογράφους να σιτίζονται από παραδοσιακές επιχειρηματικές οικογένειες. Απλά τώρα το φαινόμενο έγινε λίγο πιο κιτς, πιο νεοπλουτίστικο.
Κανείς δεν λέει πως ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι «μοναχός». Κάθε άλλο. Αλλά τουλάχιστον όταν κάνουμε τους ιεροκήρυκες να φυλαγόμαστε από ψηλά μη και πέσει καμιά... κεραμίδα.
--------------------------------------
O καλυτερος απο εμας εχει σκοτωσει τη μανα του.
Το εχει πει ο Κακαουνακης για τους δημοσιογραφους.
Τι λεει ο κοσμος?
Αλητες -ρουφιανοι- δημοσιογραφοι. (Δεν το λεει ολος ο κοσμος βεβαια αλλα οι μετρησεις δειχνουν οτι η πλειοψηφια συμφωνει)
ΥΓ στη φωτο μεγαλοδημοσιογραφος μας γυριζει την πλατη απο ντροπη για αυτα που γινονται (πολιτικοι παιρνουν δωρα , λαδωνονται κλπ)
Σχόλια
Σημείωση: Ο Καναλάρχης έχει και πολλούς άλλους φίλους επιχειρηματίες που εξυπηρετεί, με το αζημίωτο.
Χαμένος είναι ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ, Ο ΑΓΑΘΟΣ ΛΑΟΣ που γουστάρει τα ωραία παραμύθια. Καληνύχτα!
Να συμμαζέψουμε στο blog ότι ξέρουμε για το παρελθόν των "τηλε-δημοσιογράφων" (όσοι βγαίνουν στις ειδήσεις των 8, στα πρωϊνάδικα, στα μεσημεριανά, πολιτικές και ενημερωτικές εκπομπές κλπ) και εννοώ σε ποιό κόμμα ή πολιτικό γραφείο δούλεψαν και πότε, σε ποιό (ά) κανάλια και πότε, σε ποιές εφημερίδες και πότε, τί σπουδές έχουν κάνει, εάν έχουν κάνει άλλες δουλειές ή εάν έχουν υπηρετήσει φαντάροι και πότε, κλπ
ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Η WIKIPEDIA.
Τσέκαρε με κανένα δικηγόρο εάν γίνεται και ποιά είναι το όρια και ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΤΑΓΟΣ ΟΤΑΝ ΜΑΘΕΥΤΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ.
ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ, ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ.