Ο στρατηγος ξεκαθαριζει. Kαι για το ΠΑΣΟΚ η κοινη καθοδος ειναι καθοδος στον Αδη.

Νομίζω ότι ο Σκανδαλίδης και όσοι άλλοι από το ΠαΣοΚ τρέχουν πίσω από τον Αλαβάνο δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα:
το ζητούμενο για τον τόπο δεν είναι «να φύγει η Δεξιά». Αυτό ενδιαφέρει μόνο όσους εποφθαλμιούν τα υπουργεία, τα αξιώματα και τη νομή της εξουσίας που κατέχει σήμερα η Δεξιά.
Το ζητούμενο για όλους τους υπόλοιπους είναι να αντικατασταθεί η σημερινή κακή και οπισθοδρομική διακυβέρνηση από μιαν άλλη διακυβέρνηση, η οποία θα αποδειχθεί καλύτερη, δικαιότερη και αποτελεσματικότερη. Μια διακυβέρνηση η οποία θα βάλει την Ελλάδα στον δρόμο της ανασυγκρότησης.
Στο ζητούμενο αυτό, τι σόι απάντηση μπορεί να προσφέρει μια κοινή εκλογική σύμπραξη του ΠαΣοΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Υπάρχει έστω και ένας σοβαρός άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να πιστεύει ότι μια καλύτερη, δικαιότερη και αποτελεσματικότερη διακυβέρνηση μπορεί να προέλθει από ανθρώπους που έχουν διαλύσει τα Πανεπιστήμια ή που θεωρούν ότι η βίαιη σύγκρουση αποτελεί περίπου θεμιτή μέθοδο διεκδίκησης των αιτημάτων τους;
Πίσω απ΄ όσα λέει ή υπονοεί ο Σκανδαλίδης κρύβεται μια παραδοχή: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συγγενές προς το ΠαΣοΚ και ότι εφόσον είναι συγγενείς κάποια στιγμή θα μπορέσουν, λίγο πάνω, λίγο κάτω, να τα βρουν.
Ε, λοιπόν, δεν είναι! Ακόμη κι αν αυτή η παραδοχή φαινόταν κάποτε ορθή, σήμερα αποδεικνύεται εντελώς λανθασμένη:
και ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας το επαναλαμβάνουν με απόλυτη ειλικρίνεια σχεδόν κάθε μέρα. Και δεν βλέπω τι θα τους κάνει να αλλάξουν γνώμη. Ολη η ανασύσταση του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αρχηγία Κωνσταντόπουλου στηρίχθηκε σε μιαν αντίληψη «ριζοσπαστικής Αριστεράς», ακριβώς στον αντίποδα της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού που οφείλει να επαγγέλλεται ένα κεντροαριστερό κόμμα εξουσίας. Ως τώρα, αυτή η επιλογή ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ τα μέγιστα.
Γιατί να την αλλάξει;
Και γιατί να υποδυθεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που ως σήμερα επιτυχώς υποδύεται; Επειδή το ζητάει ο Σκανδαλίδης ;
Επ΄ αυτού λοιπόν ο Αλαβάνος έχει απόλυτο δίκιο. Μια κοινή εκλογική κάθοδος δύο ριζικά διαφορετικών κομμάτων θα αποτελούσε «κάθοδο στον Αδη».
Και όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για το ΠαΣοΚ.
Αφενός επειδή όπου επιχειρήθηκαν τέτοιες συνεργασίες απέτυχαν - με τυπικό και πρόσφατο παράδειγμα τις κυβερνήσεις Πρόντι στην Ιταλία... Και αφετέρου επειδή τίποτε δεν αποδεικνύει ότι το άθροισμα δύο κομμάτων οδηγεί απαραιτήτως και σε άθροιση των ψηφοφόρων τους.
Και στην προκειμένη περίπτωση, μάλλον το αντίθετο κινδυνεύει να συμβεί...
------------------------------------------------
Βεβαια για τον Γιωργο η κοινη καθοδος -ισως- ειναι και η μοναδικη διεξοδος επιβιωσης.
Και γιαυτο θα το παλεψει μεχρι τελους.
Οπως και ο στρατηγος θα παλεψει μεχρι τελους να μην γινει αυτο.
Με αφιρμη αυτο θα ξεσπασει ξανα η μαχη για την διαδοχη.
Η κατασταση ειναι απικινδυνη για Γιωργο.
Αντι να λενε θελουμε την καρεκλα του αρχηγου θα λενε θελουμε την αυτονομη καθοδο.
Σκληρο ποκερ.
Αλλα οπως εχουμε πει κερδιζει αυτος που θα μαζεψει το χαρτι.
Με τη ληξη της παρτιδας.
Το ξημερωμα.

Προσεξτε ποσο σηκωνει το θεμα με τα Πανεπιστημια ο στρατηγος.

Εχει στα χερια του μετρησεις.

Ηταν ολεθριο λαθος Αλαβανου αυτο με τα Πανεπιστημια.

Μπορει ακομα να το γυρισει παντως...