Πρωτος απο αυτο το μπλογκ ο Ευγενιος Ανδρικοπουλος μιλησε για την εικονα του πρωτου που εχει περασει παντου..
Για να είμαι ειλικρινής ελάχιστα με ενδιαφέρει αν συνελήφθησαν έλληνες αθλητές λουσμένοι στην ντόπα..
Το ίδιο κάνουν και οι εν χριστώ ή εν αλλάχ και βούδα ομόπιστοί τους σε όλο τον κόσμο.
Για το κυνήγι της πρώτης θέσης. Κατά πως λένε και οι "σύμμαχοί" μας Αμερικανοί ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.. Ξεχνούν ωστόσο ότι και ο πρώτος θα ήταν το απολύτως τίποτα αν δεν υπήρχε ο δεύτερος.. Λεπτομέρεια..
Άλλωστε η μοναχική αυτή, η Νεοφιλελεύθερης προέλευσης, εικόνα του πρώτου, έχει περάσει παντού. Από την οικονομία και την πολιτική ως την διασκέδαση και το παιχνίδι. Το τηλεπαιχνίδι. Είναι πολύ πρόσφατα τα reality show.. Αυτές οι τηλεοπτικές πιάτσες όπου τα συμμετέχοντα μοντέλα εκδίδονταν ψυχικά ( σε μερικές περιπτώσεις και σωματικά) ολόγυμνα στα αδηφάγα μάτια σας, όμως με τα δικά τους μάτια στραμμένα στα ευρώ των παραγωγών και προαγωγών τους.
Έτσι δεν θα μπορούσα να το αγνοήσω ως γεγονός μόνο και μόνο για να διαχειριστώ το πολιτικό μήνυμά του..
Αυτό που πιέζει τα μόλις έξορμα νιάτα να αυτοκαταστρέφονται διά παντός καταπίνοντας τόνους αναβολικών μόνο και μόνον για να λουστούν στιγμιαία στο υπέρλαμπρο φως των προβολέων ενός συστήματος που τα ρίχνει ως χρυσοποίκιλτο δόλωμα στην σκοτεινή εξέδρα των πεινασμένων για μια επιτυχία. Οποιαδήποτε, οποιουδήποτε.
Εκείνη που το δίχως άλλο θα τους συνταυτίσει με τον επιτυχημένο. Τον νικητή. Ανεξαρτήτως των μέσων που θα έχει χρησιμοποιήσει για να εξοντώσει τον αντίπαλό του.. Ηθικά, οικονομικά, αθλητικά. Το ερώτημα είναι ποιος ύστερα θα μείνει για να τον χειροκροτεί.. Γι αυτό και η φύση είναι συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική..
ευγένιος ανδρικόπουλος
Το ίδιο κάνουν και οι εν χριστώ ή εν αλλάχ και βούδα ομόπιστοί τους σε όλο τον κόσμο.
Για το κυνήγι της πρώτης θέσης. Κατά πως λένε και οι "σύμμαχοί" μας Αμερικανοί ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.. Ξεχνούν ωστόσο ότι και ο πρώτος θα ήταν το απολύτως τίποτα αν δεν υπήρχε ο δεύτερος.. Λεπτομέρεια..
Άλλωστε η μοναχική αυτή, η Νεοφιλελεύθερης προέλευσης, εικόνα του πρώτου, έχει περάσει παντού. Από την οικονομία και την πολιτική ως την διασκέδαση και το παιχνίδι. Το τηλεπαιχνίδι. Είναι πολύ πρόσφατα τα reality show.. Αυτές οι τηλεοπτικές πιάτσες όπου τα συμμετέχοντα μοντέλα εκδίδονταν ψυχικά ( σε μερικές περιπτώσεις και σωματικά) ολόγυμνα στα αδηφάγα μάτια σας, όμως με τα δικά τους μάτια στραμμένα στα ευρώ των παραγωγών και προαγωγών τους.
Έτσι δεν θα μπορούσα να το αγνοήσω ως γεγονός μόνο και μόνο για να διαχειριστώ το πολιτικό μήνυμά του..
Αυτό που πιέζει τα μόλις έξορμα νιάτα να αυτοκαταστρέφονται διά παντός καταπίνοντας τόνους αναβολικών μόνο και μόνον για να λουστούν στιγμιαία στο υπέρλαμπρο φως των προβολέων ενός συστήματος που τα ρίχνει ως χρυσοποίκιλτο δόλωμα στην σκοτεινή εξέδρα των πεινασμένων για μια επιτυχία. Οποιαδήποτε, οποιουδήποτε.
Εκείνη που το δίχως άλλο θα τους συνταυτίσει με τον επιτυχημένο. Τον νικητή. Ανεξαρτήτως των μέσων που θα έχει χρησιμοποιήσει για να εξοντώσει τον αντίπαλό του.. Ηθικά, οικονομικά, αθλητικά. Το ερώτημα είναι ποιος ύστερα θα μείνει για να τον χειροκροτεί.. Γι αυτό και η φύση είναι συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική..
ευγένιος ανδρικόπουλος
ΥΓ ενα πολυ καλο αρθρο της Τασουλας Καραισκακη (η ολεθρια συλλογικη μανια της πρωτιας) στην καθημερινη αναπαραγεται σημερα απο πολλα μπλογκ. Υπακουοντας και εμεις στην ψυχωση της πρωτιας αναδημοσιευουμε ενα πολυ καλο αρθρο του Ανδρικοπουλου που πρωτοδημοσιευσαμε ηδη απο τις 7/4/08
Σχόλια
Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη.
Αυτός του γυάλιζε τα παπούτσια, αυτός του
έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις διασκεδάσεις του.
Ο ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια
καλύβα σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου
αφεντικού. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή.
Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή κακομεταχείριση από το αφεντικό του.
Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, κάτι που
φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν.
Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν
αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη.
Αλλά περίεργο είναι πως και το αφεντικό σεβόταν
απόλυτα την ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ο υπηρέτης ήθελε
πάνω στους τοίχους της καλύβας του να βλέπει λέξεις ή
φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές
μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που
κρέμονταν από αυτούς.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το
αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο
ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι
ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου
του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και έξαφνα
περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να
αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια.
Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν ρητά από τον υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς αυτόν.
Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική
πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν
έστρωνε το κρεβάτι του, άφηνε ακάλυπτη μια μικρή
επιφάνεια κάποιας γωνίας.
Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά
από την ακρόαση από το αφεντικό του, η υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά
άφηνε μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και
πατώματος.
To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να
παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να
σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές.
Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως
τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί
του,
Και δε θα νοιαζόνταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε
γυαλισμένη κάποια πλευρά you παπουτσιού του ή αν μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν
άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα να την ανακόψει, αυτή θα είχε σαν κατάληξή τη φυγή του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη σειρά του σήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν τώρα στον γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως να συμβεί κάτι τέτοιο, μιας και ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.
Γι αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που αντικαθιστώντας κάποιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρέμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο της μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του.
Ήταν μία λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό ώστε να διαγνωστεί έγκαιρα μια τέτοια συμπεριφορά. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ' αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν.
Και ΤΟ αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό
όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της
καλύβας.
Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή
του που το αφεντικό εργάζονταν, αν μπορεί κανείς να
ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις.
Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του
αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά
που ο υπηρέτης παρασκεύαζε καί ωφελούνταν από
τις υπηρεσίες που τους προσέφερε.
Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά
διασκευασμένες για τον σκοπό αυτό. Και καθένας
πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή
φράσεις.
Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο
ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως
από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση, αλλά
μερικές φορές και η ίδια τους η ζωή. Γιατί ο
υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε στη φυγή του από το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, μπορούσε, πάνω στη φούρια του για αλλαγή αφεντικού, ακόμα και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το σινάφι του.
Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένον υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε.
Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως "αναδιανομή του πλούτου", "αλλαγή", "μιάσματα", “αποστασία”, “σκληρός πυρήνας Ευρώπης”, "ανάπτυξις", «συμμετοχική δημοκρατία», «σεμνά και ταπεινά", "πάταξις διαφθοράς" και ό.τι μπορούσε το μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα επανέφερε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενη κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του,
Γιατί στο βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.
Γιώργης Χολιαστός