Βεβαιως εννοουμε και οπλα.
Γράφει η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Rundschau .
«Με τον αγωγό South Stream και με εκείνον της Βαλτικής η GAZPROM στοχεύει να διευρύνει την δεσπόζουσα θέση της στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, ορισμένοι ειδικοί κάνουν λόγο για ‘ρωσική τανάλια’ γύρω από την Ευρώπη»
«Οι Έλληνες ελπίζουν με τον αγωγό αυτό να απεξαρτηθούν από τον προαιώνιο εχθρό τους την Τουρκία, από την οποία προμηθεύονται αρκετό από το φυσικό τους αέριο. Το ότι με τη συμμετοχή τους στον ρωσικό αγωγό South Stream θα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις ρωσικές προμήθειες φαίνεται ότι δεν ενοχλεί τους Έλληνες, παρά τις έντονες προειδοποιήσεις των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θα προτιμούσε η Αθήνα να υποστήριζε τον ανταγωνιστικό αγωγό Ναμπούκο».
«Όμως η Αθήνα και η Μόσχα δεν αναζητούν τη στενή συνεργασία μόνον στον ενεργειακό τομέα.
Η Ρωσία κερδίζει έδαφος ως εμπορικός εταίρος και ως προμηθευτής όπλων και εξοπλιστικού υλικού και σε αυτό δεν θα αλλάξει τίποτε με την αλλαγή στον προεδρικό θώκο της Ρωσίας», σημειώνει η Frankfurter Rundschau.
---------------------------------------
Ειναι κατι που ψιθυριζεται αλλα δεν λεγεται και στην Αθηνα.
Το μονο ερωτημα ειναι βεβαια μεχρι που θα παει αυτη η εξοπλιστικη συμφωνια.
Διοτι οι πρροπτικες ειναι σχεδον απεριοριστες...
Γράφει η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Rundschau .
«Με τον αγωγό South Stream και με εκείνον της Βαλτικής η GAZPROM στοχεύει να διευρύνει την δεσπόζουσα θέση της στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, ορισμένοι ειδικοί κάνουν λόγο για ‘ρωσική τανάλια’ γύρω από την Ευρώπη»
«Οι Έλληνες ελπίζουν με τον αγωγό αυτό να απεξαρτηθούν από τον προαιώνιο εχθρό τους την Τουρκία, από την οποία προμηθεύονται αρκετό από το φυσικό τους αέριο. Το ότι με τη συμμετοχή τους στον ρωσικό αγωγό South Stream θα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις ρωσικές προμήθειες φαίνεται ότι δεν ενοχλεί τους Έλληνες, παρά τις έντονες προειδοποιήσεις των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θα προτιμούσε η Αθήνα να υποστήριζε τον ανταγωνιστικό αγωγό Ναμπούκο».
«Όμως η Αθήνα και η Μόσχα δεν αναζητούν τη στενή συνεργασία μόνον στον ενεργειακό τομέα.
Η Ρωσία κερδίζει έδαφος ως εμπορικός εταίρος και ως προμηθευτής όπλων και εξοπλιστικού υλικού και σε αυτό δεν θα αλλάξει τίποτε με την αλλαγή στον προεδρικό θώκο της Ρωσίας», σημειώνει η Frankfurter Rundschau.
---------------------------------------
Ειναι κατι που ψιθυριζεται αλλα δεν λεγεται και στην Αθηνα.
Το μονο ερωτημα ειναι βεβαια μεχρι που θα παει αυτη η εξοπλιστικη συμφωνια.
Διοτι οι πρροπτικες ειναι σχεδον απεριοριστες...
ΥΓ Προσεξτε πως η εφημεριδα εντασσει τις κινησεις αυτες του Καραμανλη στον ελληνοτουρκικο πολεμο. Μιλαει για προαιωνιο εχθρο. Και το οπλα η Ελλαδα δεν τα θελει βεβαια για τα σκοπια. Για την Τουρκια τα θελει.
Σχόλια
Hudson Institute
Strategic Vision or Strategic Mess?
Greece should pass on accepting an oil pipeline from Russia.
March 14, 2007
by Dimitris Apokis , Zeyno Baran
By now, almost everyone in Europe is aware of Russia’s use of energy as a political weapon. Even so, as the EU struggles to reach a common stance toward Russia, the Kremlin is about to extend its control over Greek and Bulgarian energy infrastructures—another ominous development in the relationship between Russia and the EU.
President Putin’s upcoming trip to Athens this week places the Greek leadership in a difficult situation. Greece is expected to approve the Russia-backed Burgas-Alexandroupolis (B-A) oil-pipeline project. If it permits Moscow to create such a valuable infrastructure asset, which will be 51 percent owned by Russia, Athens risks undermining not only its own energy security, but that of the entire European Union. Furthermore, the construction of B-A would strain Greece-Turkey relations.
Greece should instead take the politically difficult but strategically wise decision to shelve the project, thus maintaining its sovereignty, contributing to European energy security, and preserving the critically important energy partnership that it is developing with Turkey.
At issue are two interlinked projects: the B-A oil pipeline and the Turkey-Greece-Italy (TGI) gas pipeline. On both, there exist ways to cooperate that would benefit European energy security and diversification away from Russia.
Increasingly large volumes of oil from Russia and the Caspian flow into the Black Sea and through the Turkish straits to world markets. Since this dangerously narrow and congested waterway cannot handle more oil-tanker traffic, all agree that there is need for at least one bypass pipeline. There are thus several competing proposals for the development of Black Sea export routes, from Ukraine, Romania, Bulgaria, and Turkey. Of these, however, only the Bulgarian route is directly backed by the Kremlin.
B-A, which would begin in the Bulgarian Black Sea port of Burgas and end at Alexandroupolis on the Greek Aegean coast, is yet another Russian project undertaken not on a commercial basis, but strictly for political reasons. Some companies have been pressured by Russia to support B-A against their will. Although the Greek government seems to believe that it needs this pipeline for strategic reasons, the pipeline will only damage Greek—and European—interests.
Deputy Minister of Industry and Energy Andrei Dementiyev, Russia’s coordinator for the B-A project, stated clearly at the beginning of this month, “With Transneft as the operator of this pipeline, we envisage that Burgas-Alexandroupolis would be a de facto part of our own pipeline system.” While the EU is struggling to come up with a common position in working with Russia, if two of its members—Greece and Bulgaria—give control of their pipelines to Russia, they would be damaging EU solidarity. Because the Greek government seems to be locked into thinking it absolutely needs this pipeline, it has agreed to terms that will leave it under Russian control.
Furthermore, in order to secure oil for B-A, Greece may have to agree to accept the participation of the Russian natural-gas monopoly Gazprom in the separate TGI pipeline—which would entirely negate the whole purpose of a non-Russian gas transit route to Europe. TGI is a win-win project between Turkey and Greece that will deliver Azeri gas to EU markets. Considering Europe’s tremendous need for energy supplies (specifically gas), and in light of Russia’s intimidation-based energy policy towards the EU, access to an alternative source of gas is extremely important. TGI is already making real progress, and by the end of this year Azerbaijan will already start sending small volumes of much-needed gas to Greece via TGI. In nine years Azerbaijan could export one-third of what Russia currently sends to Europe. This significant volume would free the EU to a considerable extent from Moscow’s grip.
If Greece goes ahead with the B-A pipeline, it will lead to tension with Turkey, which prefers the Samsun-Ceyhan bypass route instead. In its attempt to reduce tanker traffic through the Straits, Turkey itself considered an even shorter bypass oil-pipeline that would end in the Aegean, but dropped it in part due to a number of environmental risks. It is now developing a much longer oil pipeline that would bring oil to the Mediterranean port of Ceyhan.
Greece needs to be strategic: it doesn’t need the B-A pipeline, especially not the way it is structured, but it does need the TGI gas pipeline, which is dependent on cooperation with Turkey.
As we have seen before in Lithuania, Poland, and elsewhere, EU and NATO memberships are not sufficient to protect a country from Russian pressure. Now that this is happening again with key EU member and NATO ally Greece, will the transatlantic alliance finally say “enough”?
The Ukrainian gas crisis in January 2006 brought energy security to the forefront of the EU agenda, finally awakening European nations from the apathy they exhibited towards Russia for many years. In a sign of hope, the EU leaders under the leadership of German Chancellor Angela Merkel began to exhibit this new approach when last week in Brussels she agreed on measures to help Europe reduce its reliance on Russia by 2020. Yet, however hopeful, such measures can never be truly effective if a single member state can undermine them. If Greece does not make the right decision next week, it will surrender to the Kremlin a key piece of the EU’s energy infrastructure—turning this strategic vision into a strategic mess.
Dimitris Apokis, who co-authored this article, is an adjunct fellow.
Dimitris Apokis is an adjunct fellow
Zeyno Baran joined Hudson Institute as Senior Fellow and Director of Hudson’s Center for Eurasian Policy in April 2006.
δεν ξερω,τυχαια το βρηκα.
στο google.com
γραφω λεξεις κλειδια και το μελεταω..
το εχω ριξει στις γεωπολιτικες μελετες..
π.χ
south stream vs nabucco greece
η
south stream pipeline gas putin κτλ..
διαφορους συνδιασμους,διαβαζα διαφορα αρθρα..
απο αυτα που διαβασα,οχι στα τυπικα αρθρα,αλλα στις αναλυσεις ειδικων αναλυτων..εχω τρομαξει..
ο καραμανλης κατεστρεψε..μακροχρονια στρατηγικα σχεδια των αμερικανων.
ωχωχωχ...
TGI pipeline
με "καταντησε" "δεξιο"..
τωρα θα πηξω και στις ενεργειακες αναλυσεις...