Ο Καραμανλης ηταν δυσθυμος.
Βαρυς.
Χρονιαρες μερες κλεισμενος στη μουνταδα του μαξιμου, ηθελε οσο τιποτα να φυγει και να παει στη γλυκια θαλπωρη του σπιτιου του.
Οσο δε εβλεπε τουε συνομιλητες του σαυτο το εκτακτο meeting τοσο πιο πολυ τον επιανε μια ταση φυγης. Ειχε κατεβασει κατι παλια καουμποικα και δεν ειχε προλαβει ακομα να τα δει. Και μια παρτιδα pro δε θαταν ασχημη ιδεα εδω που τα λεμε.
Εβλεπε απεναντι τον αλογοσκουφη (ακου ονομα) και του την εσπαγε. Παντα του την εσπαγε ο αλογοσκουφης. Μαυτο το μονιμο χαμογελο ειχε κατι το δυσοιωνο πανω του. Κατα περιεργο τροπο ηταν καλος. Μαλλον ηταν ο καλυτερος υπουργος οικονομικων που ειχε ποτε η χωρα αλλα του την εσπαγε. Τελεια και παυλα. Καποια στιγμη θα το εψαχνε το γιατι οχι τωρα παντως.
Στο τραπεζι ηταν και μια υποπτη μουρη απο την ΕΥΠ η κατι τετοιο. Αυτος τον ανατριχιαζε πιο πολυ απο ολους. Ωποσδηποτε η φατσα του σου φωναζε να μεινεις μακρια του. Αργοτερα θα πουμε τι ελεγε αυτος (οτι η ιστορια ηταν στημενη απο τους αμερικανους κλπ)
Ο Ρουσσοπουλος αγορευε.
Ηταν καλος .
Αλλα γαμωτο τελειωνετε. Περιμενανε τη Ντορα.
Ανοιξε η πορτα και μπηκε.
Σαν ενα αορατο χερι να τον εσπρωξε ο καυτος καφες που επινε του χυθηκε πανω του.
Βλαστημησε απο μεσα του.........
to be continued.
Σχόλια
Όσο για τον ντιβιντάκια τον πρωθυπουργό μας... πολύ τον πάω γιατί είμαι κι εγώ σαν κι αυτόν ... αρχιτεμπέλαρος!