Πρώτα η άποψη πού δημοσιεύτηκε εδώ http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=17
Το καρναβάλι του Ρίο-Αντίρριο
Πληρώνει μια γέφυρα στην τιμή των τριών
Λένε πως μια γέφυρα εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Καμιά φορά, εκμηδενίζει και τη νοημοσύνη των φορολογουμένων
Την αποκάλεσαν «τεχνικό επίτευγμα υψηλής αισθητικής», «υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο», «κόσμημα του τόπου» και «όραμα που έγινε πραγματικότητα». Τη φωτογράφισαν, τη φώτισαν με πυροτεχνήματα, τη διέτρεξαν με την ολυμπιακή φλόγα, την έκαναν σύμβολο προεκλογικής εκστρατείας.
Εντυπωσιακή ομολογουμένως η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, σηματοδοτεί την πορεία της χώρας προς τον 21ο αιώνα, απαλλάσσοντας τους εκδρομείς του Πάσχα και της Καθαράς Δευτέρας από το μαρτύριο του φεριμπότ. Επίσης, επιτρέπει στους κατοίκους την Ναυπάκτου να πηγαίνουν για ψώνια στην Πάτρα και κάνει πραγματικότητα το όραμα της ζεύξης του Χαρίλαου Τρικούπη με τον Κώστα Λαλιώτη. Κατά βάθος όμως αποτελεί υπόδειγμα του νέου τύπου δημοσίων έργων, που εγκαινίασε με πχιότητα η κυβέρνηση Σημίτη και προωθεί με σεμνότητα και ταπεινότητα η κυβέρνηση Καραμανλή, μαζί με μερικούς νταβατζήδες.
Η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου κόστισε συνολικά 740 εκ ευρώ ή 252 δισ. δραχμές. Από αυτά:
· Το 10% (74 εκ. ευρώ, ή 25 δισ. δρχ.) το έβαλε η κοινοπραξία που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται.
· Το 40% (296 εκ. ευρώ – 101 δισ. δρχ.) είναι η συμμετοχή του δημοσίου, δηλαδή το πληρώσαμε εμείς.
· Το υπόλοιπο 50% (370 εκ. ευρώ – 126 δισ. δρχ.) είναι δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με κρατικές εγγυήσεις. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.
Βάσει των συμφωνημένων, η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039, δηλαδή επί 35 χρόνια. Από την εκμετάλλευση αυτή, υπολογίζεται ότι θα εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ, ή 579 δισ. δραχμές. Αν αφαιρέσει κανείς τα 370 δισ. της τράπεζας, υπολείπονται 209 δισ. για την κοινοπραξία, δηλαδή 8,36 φορές παραπάνω από όσα έβαλε, ή περιθώριο κέρδους 736%. Δεν είναι κι άσχημα! Αν το υπολογίσουμε αυτό σε διάστημα 35 χρόνων, προκύπτει εύκολα ότι κάθε χρόνο η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα καθαρίζει περίπου 6 δισ. δηλαδή το ¼ της αρχικής της συμμετοχής στο έργο. Δηλαδή σε 4 χρόνια θα έχει πάρει τα λεφτά της πίσω και θα της μένουν άλλα 31 χρόνια να εισπράττει. Αυτού του είδους οι δουλειές, πριν τις βαφτίσουν «υποδειγματικά αναπτυξιακά έργα», τις λέγανε απλώς «αποικιακές». Και ο βασιλεύς Λεοπόλδος, στο Κονγκό, το 1900, με τέτοιους όρους δούλευε.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα πώς μπορεί κάποιος με αρχικό κεφάλαιο 25 δισ. δηλαδή όσο κοστίζει η κατασκευή ενός ολυμπιακού σταδίου μαζί με τις υπερβάσεις (και λίγο παραπάνω από όσα κατηγορείται ο Νεονάκης ότι κέρδισε στο χρηματιστήριο) να βγάλει σε τέσσερα χρόνια τα λεφτά του και εφτά φορές άλλα τόσα στα επόμενα 31 χρόνια. Η απάντηση είναι απλή: πρέπει να βρεις κάποιον να σου βάλει το υπόλοιπο 90% της επένδυσης, χωρίς καμία αξίωση στα κέρδη. Υπάρχει τέτοιος μαλάκας; Ναι, υπάρχει. Ο Έλλην φορολογούμενος, δηλαδή εμείς.
Από πλευράς του Έλληνος φορολογουμένου, η κατάσταση έχει ως εξής:
· 101 δισ. (δηλαδή όσο η κρατική συμμετοχή) πληρώσαμε στη φάση της κατασκευής και
· 579 δισ. (δηλαδή όσα περιμένουν να εισπράξουν στην 35ετία) πληρώνουμε σε διόδια στην φάση της εκμετάλλευσης.
Αυτό σημαίνει ότι πληρώνουμε 680 δισ. για μια γέφυρα που αποδεδειγμένα στοίχισε 252, δηλαδή πληρώνουμε τη γέφυρα 2,7 φορές παραπάνω από το πραγματικό της κόστος. (Σχεδόν τρεις. Από εκεί πρέπει να βγήκε αυτό που λένε «Τρεις Γέφυρες»). Αυτό το μοντέλο κατασκευής δημοσίων έργων ονομάζεται «Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα» και διαφημίζεται ως ο πλέον σύγχρονος και αποτελεσματικός δρόμος για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Αν η γέφυρα είχε κατασκευαστεί με τις οπισθοδρομικές μεθόδους του προηγούμενου αιώνα, θα μας είχε κοστίσει 252 δισ. και θα την είχαμε αποσβέσει με τους ίδιους ρυθμούς σε 15 χρόνια και τρεις μήνες. Αλλά ακόμα κι αν ο κράτος επέμενε να εισπράττει διόδια επί 35 χρόνια, ώστε να μαζέψει 2,7 φορές την αξία της γέφυρας, έχει κάποια διαφορά να πληρώνεις διόδια στο κράτος και όχι σε κοινοπραξίες εταιρειών. Διότι τα λεφτά που πάνε σε κοινοπραξίες δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ, ενώ τα λεφτά που πάνε στο κράτος, όλο και κάποια τρύπα θα μπαλώσουν.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος αφελής να αναρωτηθεί γιατί το κράτος, αφού πλήρωσε που πλήρωσε το 40% (296 δισ.) της γέφυρας και δανείστηκε το άλλο 50% (370 δισ.), δεν έδινε και 25 δισ. στην κατασκευάστρια εταιρεία, να φτιάξει τη γέφυρα και να πάει στο καλό, αντί να μας κάθεται 35 χρόνια στο σβέρκο σαν τον Προκρούστη και να εισπράττει διόδια. Αλλά όχι. Διότι τότε η γέφυρα θα ήταν δημόσια επένδυση, πράγμα που γενικώς δεν αρέσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και διότι ως δημόσια επένδυση, θα ξέφευγε διαρκώς από τον προϋπολογισμό και από τα χρονοδιαγράμματα, για να μην πούμε ότι πιθανώς να ήταν και ελαττωματική στην κατασκευή της. Αυτό πανηγύριζε ο Λαλιώτης όταν έτρεχε λαμπαδηδρόμος πάνω στη γέφυρα με το σορτσάκι και την ολυμπιακή δάδα: ότι μετά από είκοσι χρόνια εξουσίας, βρήκαν έναν τρόπο να φτιάξουνε το έργο χωρίς να φάνε τα λεφτά σε μίζες (πράγμα που δεν καταφέρανε π.χ. με το Κτηματολόγιο) και ο τρόπος αυτός είναι να μας κοστίζει τρεις φορές πάνω από την αξία του, μόνο και μόνο επειδή κάποιος ιδιώτης έβαλε το 10%. Αληθινά υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο.
Αλλά το πιο άσχετο απ’ όλα είναι αυτές οι επικλήσεις στον Χαρίλαο Τρικούπη, που οραματίστηκε τη ζεύξη Ρίου Αντιρρίου για να φέρει την ανάπτυξη στη Δυτική Ελλάδα. Διότι ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν οραματίστηκε τη ζεύξη για να περνάνε ΙΧ, που άλλωστε τότε δεν υπήρχαν καν. Την οραματίστηκε για να περάσει το τρένο. Και από τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου τρένο δεν περνάει, με συνειδητή πολιτική απόφαση, για να μη μειώνει τα περιθώρια κέρδους της κοινοπραξίας που την εκμεταλλεύεται. (Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν περνάνε λεωφορεία από την Αττική Οδό). Υπ’ αυτήν την έννοια, το όραμα του Τρικούπη όχι μόνο δεν υλοποιείται, αλλά καθίσταται ακόμα πιο ανεδαφικό, αφού πλέον για να περάσει τρένο πρέπει να γίνει υποθαλάσσια σήραγγα – νέοι εργολάβοι, νέος δανεισμός, νέες επωφελείς Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα- ή να το περνάνε απέναντι με το φεριμπότ. ¨Όλ’ αυτά είναι αμφίβολα για τα επόμενα 35 χρόνια, που το πέρασμα βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια, σκληρούς και αποφασισμένους φραγκοφονιάδες, αλλά οι κάτοικοι της υποανάπτυκτης Ηπείρου που περιμένουν το τρένο από την εποχή του Τρικούπη, μπορούν να νιώθουν περήφανοι για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Ακολουθεί η απάντηση στό παραπάνω άρθρο...
Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΡΙΟΥ - ΑΝΤΙΡΡΙΟΥ
Τα νούμερα που αναφέρονται στον συνημμένο σύνδεσμο («Το καρναβάλι του Ρίο – Αντίρριο» από τη «Γαλέρα») σχετικά με το κόστος κατασκευής της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου είναι λίγο πολύ σωστά. Εδώ όμως θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το 40% του κόστους (δηλαδή η κρατική συμμετοχή) προήλθε από χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι από δικούς μας φόρους όπως γράφει ο σχολιαστής. Σχετικά τώρα με το δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, αυτό έχει συναφθεί με την Εταιρεία που κατασκεύασε και διαχειρίζεται το έργο, η οποία και θα πληρώνει τους τόκους και το κεφάλαιο μέχρι την αποπληρωμή του.
Σε περίπτωση που η Εταιρεία αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, τότε όντως το κράτος έχει εγγυηθεί για το δάνειο αλλά παράλληλα (και αυτό δεν αναφέρεται) παίρνει πίσω και το έργο. Αναρωτιέμαι ποια είναι η διαφορά με τα δάνεια που κατά καιρούς έχουν δοθεί στις κρατικές συγκοινωνίες στην Ολυμπιακή και σε μύριους άλλους κρατικούς οργανισμούς με την εγγύηση του κράτους; Η διαφορά είναι ότι τα δάνεια αυτά ουδέποτε εξυπηρετήθηκαν, οι κρατικές εγγυήσεις κατέπεσαν και τα δισεκατομμύρια αυτά προσμετρήθηκαν στο Δημόσιο χρέος. Εκεί πηγαίνουν οι μισθοί και οι συντάξεις που μας έκοψαν.
Οι ακροβατισμοί όμως συνεχίζονται και παρακάτω στο κείμενο. Κάθε ενήλικας πολίτη γνωρίζει ότι όταν παίρνει ένα δάνειο από μια τράπεζα 100 ευρώ, το ποσό που θα καταβάλλει στο τέλος με τους τόκους θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν ο συντάκτης του κειμένου γνωρίζει καμιά τράπεζα που να δανείζει 370 εκατομμύρια ευρώ χωρίς τόκο, τον ικετεύω να μου την γνωρίσει. Είναι όμως επίσης γνωστό, ότι η αξία ενός ευρώ που θα πάρει κάποιος σε ένα, σε δέκα, σε είκοσι, σε τριανταπέντε χρόνια είναι πολύ μικρότερη από την αξία ενός ευρώ σήμερα.
Και εδώ θα ήθελα να παρακαλέσω αν ο συντάκτης έχει διαφορετική γνώμη ας μου δανείσει όποιο ποσό θέλει και εγώ ορκίζομαι να του το επιστρέψω σε 35 χρόνια. Τέλος συγγνώμη, αλλά αυτή η Γέφυρα δεν απασχολεί προσωπικό; (εκτός και αν δεν μας ενδιαφέρουν, καθότι είναι ιδιωτικοί και όχι δημόσιοι υπάλληλοι και άρα υπηρέτες των φραγκοφονιάδων) Δεν έχει συντήρηση; Δεν πληρώνει ΙΚΑ, ΦΠΑ, φόρους στο Ελληνικό Δημόσιο;
Αν για ένα τέτοιο έργο, που αναγνωρίζεται παγκόσμια, θεωρείται «μαλάκας» ο Έλληνας φορολογούμενος, τότε συγγνώμη αλλά οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και εν πάση περιπτώσει σαν Έλληνας φορολογούμενος (όσοι έχουμε απομείνει) αισθάνομαι συνεπής με τις αρχές μου που συμβάλλω στο να υπάρχει στη χώρα μου αυτό το έργο.
Τέλος για να κλείσουμε το θέμα των κερδών της Κοινοπραξίας, άραγε γνωρίζει ο συντάκτης, ότι μέσα στην σύμβαση που έχει υπογράψει το Ελληνικό Δημόσιο υπάρχει όρος που λέει ότι όταν η απόδοση των κεφαλαίων της Κοινοπραξίας φθάσει το 11,5% οποτεδήποτε γίνει αυτό, το έργο αυτομάτως περιέρχεται στο Ελληνικό Δημόσιο; Αυτά όσον αφορά τα περί κέρδους 736%.
Πάμε τώρα στα περί τρένου. Το να περάσει τρένο από τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου θα σήμαινε άλλη μορφή Γέφυρας, μεγαλύτερη σε όγκο και με πολλαπλάσιο κόστος κατασκευής. Αλλά ας το αγνοήσουμε αυτό και ας πούμε ότι το Ελληνικό κράτος μια που είχε τα χρήματα, έλεγε να κατασκευασθεί Γέφυρα από την οποία να διέρχεται και τρένο. Θα φτιάχναμε λοιπόν μια Γέφυρα που θα μας είχε κοστίσει διπλάσια για να περνάει ένα τρένο, που όμως μέχρι και σήμερα φθάνει μέχρι το Κιάτο. Και άντε και το φέρναμε στη Γέφυρα και το περνάγαμε απέναντι, μετά που θα πήγαινε; Μήπως υπάρχει σιδηροδρομικό δίκτυο και μας το φυλάει για έκπληξη το Ελληνικό Δημόσιο; Μάλλον τότε θα είχε εφαρμογή ο χαρακτηρισμός του συντάκτη για τους Έλληνες φορολογούμενους.
Τόσο σύντομη είναι λοιπόν η μνήμη μας; Ξεχάσαμε τι τραβούσαμε μερικά χρόνια πριν, όταν για να περάσεις απέναντι χρειαζόσουν σχεδόν μία ώρα, όταν ο καιρός το επέτρεπε, στοιβαγμένος σε κάτι άθλια φέρρυ-μπόατ, με ένα πλήρωμα που σε έλουζε με γαλλικά όση ώρα πάρκαρες. Ξεχάσαμε ότι την ταλαιπωρία μας αυτή την πληρώνουμε με 7,7 ευρώ και ότι η μόνη εναλλακτική μας λύση ήταν να κάνουμε προπόνηση για το διάπλου της Μάγχης.
Ας σταματήσουμε λοιπόν τους λαϊκισμούς και ας μη λοιδορούμε οτιδήποτε καλό γίνεται σ’ αυτή τη χώρα. Δεν έχουμε αυτή τη πολυτέλεια αλλά κυρίως δεν αξίζει στον Ελληνικό λαό αυτή η νοοτροπία.
Αναγνώστης.
Σχόλια